Były obrońca Dniepru Ołeksandr Pokłoński opowiedział o życiu swojego byłego klubu, spotkaniach z Kołomojskim, pracy z Groznym, Tiszczenką, Fiodorenko i Kuczerewskim, wynagrodzeniach i premiach Dniepru oraz meczu o Puchar Europy, który przez wiele lat był uważany za kontrakt.
Aleksander Poklonski„Kołomojskoj łatwo się porozumiewa, w rozmowie zawsze ma miejsce na żart”
- Aleksandrze Władimirowiczu, pamiętasz, jak dowiedziałeś się, że Dnipro jest tobą zainteresowany?
- Pod koniec mistrzostw 95/96 opowiedział mi o tym jeden z zawodników z Podolu, gdzie grałem z Rusłanem Kostyszynem. Byłem zaskoczony, nie wierzyłem. Sezon zakończył się, z powodu długów, prawie wszyscy zawodnicy uciekli. Na Podolu zaproponowali mi nową umowę i byłam gotowa ją podpisać.
Ale wieczorem zadzwonił Oleg Pecherny, że zostałem zaproszony do oglądania w Dnieprze. I to jest moje marzenie. Natychmiast spakowałem swoje rzeczy i udałem się do lokalizacji „Dniepr”. Nie było pewności, że zostanę i polubię Grozny. Podobno na zgrupowaniu udowodniłem, że pasuję do drużyny.
- Przyjechałeś do Dniepru prawie jednocześnie z nowym sponsorem - Privatbank. Czy spotkałeś się kiedyś z właścicielem Dniepru Igorem Kołomojskim?
- Początkowo zespół był nadzorowany przez Siergieja Tigipko, przez niego przeszło całe finansowanie zespołu (w tym czasie kierował zarządem Privatbank, był członkiem komitetu wykonawczego FFU i przewodniczącym regionalnej federacji piłkarskiej - przyp. red.). Tigipko często przychodził do nas, był kiedyś na naszym bankiecie noworocznym.
Ale na początku nie widzieliśmy Kołomojskiego, chociaż wiedzieliśmy, kim on jest. Po wyjściu Groznego zaczął nas odwiedzać Kołomojski. Zaczął zagłębiać się w piłkę nożną, rozmawiać z nami.
- Czy osobiście z tobą rozmawiał, czy wiedział, że jest taki piłkarz - Alexander Poklonsky?
— Tak, Igor Waleryjewicz wiedział o nas wszystko. Przychodził do bazy więcej niż raz. Uczestniczył w naszych spotkaniach. Pamiętam, że już za Kucherevsky'ego poszedłem do niego jako kapitan drużyny wraz z trenerem. Ten sam Shelaev i Mikhailenko również poszli do niego. Omówiono różne punkty. Igor Valeryevich był zainteresowany wszelkiego rodzaju szczegółami, zapytał, czego potrzebuje klub.
- Jakie masz o nim wrażenia?
— Kołomojski jest osobą łatwą do komunikowania się. W rozmowie zawsze ma miejsce na żart - i moim zdaniem jest to doskonałe. Widać, że jest twardy, ale zawsze miał z nami rację. Mógłbym zapytać gracza, co mu odpowiada, a co nie.
- Ile prawdy jest w tym, że Kołomojski osobiście powiedział zawodnikom: „Żadnych zakulisowych rozgrywek. Jeśli coś wygramy, to tylko uczciwie”?
— Mogę to potwierdzić. Tak było naprawdę.
„Byłem po prostu zszokowany pensją w Dnieprze”
- Piłkarze mówili, że Dniepr zawsze miał dobre warunki finansowe: pensje, samochody, mieszkania. I jak się masz?
- W porównaniu z Chmielnickim w Dnieprze moja pensja wzrosła tylko dziesięciokrotnie. Byłem w szoku. I to nie tyle w porównaniu z pensjami piłkarzy, którzy spędzili w Dnieprze więcej niż jeden sezon.
Dla Groznego cały czas grałem w pierwszej drużynie, więc pół roku później moja pensja wzrosła o 50%, a pod koniec roku o kolejne 50%. W rezultacie podwoiła się w ciągu roku. Plus były bonusy.
- A za co były nagrody w Dnieprze?
- Za zwycięstwa były zresztą półtora raza wyższe od pensji. Był kolejny wyjątkowy moment. Jeśli wygrali trzema bramkami, premia była podwojona.
W meczach o puchar było więcej premii za zwycięstwa niż tych, które wypłaciły nam w mistrzostwach. W 1997 roku graliśmy w finale Pucharu z Szachtarem. Gdyby wygrali ten finał, otrzymaliby za niego taką samą kwotę, jaką Szachtar otrzymał za wszystkie mecze turnieju. A w przerwie, gdy przegraliśmy 0:1, podwoiliśmy bonus.
- Twój były kolega z drużyny Maxim Kalinichenko powiedział w jednym z wywiadów: "W Dnieprze nie było zamglenia - nikt nie prał skarpet i butów, był fantastyczny stosunek do starszych". Zgodzić się?
— Istniało podporządkowanie. Hazing, jeśli tak, to w łagodnej formie. Biegałem też w młodości, jak musiałem coś podnieść, przynieść, napompować jaja. Cóż, to jest chwile pracy.
W zespole mieliśmy tradycję. Zebraliśmy się wszyscy razem - siedzieli zarówno młodzi, jak i starzy. W starej łaźni u podstawy mieliśmy taki zakątek - pomieszczenie zaopatrzeniowe. Zbieraliśmy się tam po meczu. Można powiedzieć zrelaksowany. Nie jeździł tam ani jeden trener.
Kiedy byłem w Dnieprze, tylko raz przyjechał Grozny. A tam tylko 19-letni Seryoga Perkhun siedział otoczony starszymi facetami. Grozny zerknął krótko i natychmiast wyszedł. To prawda, później powiedział nam: „Jeśli przegrasz grę z Krzemieńczukiem, ukaram wszystkich!” (nie przegrał! 1:1 - ok. red.)
- A Kalinichenko powiedział również: „Jeśli jeden ze starszych poprosił o zebranie, na przykład na piwo, nie pojawiły się żadne pytania”.
— Na sto procent, potwierdzam jego słowa. Wszystko to łatwo przyjęliśmy ze zrozumieniem. Pamiętam, jak byłem już starszy, a Siergiej Nazarenko właśnie pojawił się z nami w Dnieprze. Dałem mu kluczyki do mojego samochodu i poprosiłem, żeby poszedł na zakupy. Przecież w tym czasie byliśmy „zamknięci” w bazie przed meczami. Dla kawalerów przyjazd był trzy dni wcześniej, rodzina przyjechała we dwoje.
„Język Grozny w Dnieprze został zrujnowany”
- Mówią, że Grozny był inny w Dnieprze ...
- Kiedy kierował Dnieprem, wszystko poszło nam gładko. Wtedy był młodym obiecującym trenerem (Grozny miał 40 lat w momencie przeniesienia do Dniepru – ok. 40 tys. red.)
Grozny zawsze coś wymyślał w taktyce. Próbował nam to przekazać, ale na boisku wydawało się to jakimś nonsensem. Wiaczesław Wiktorowicz mógł osiągnąć znacznie więcej, ale powiem wprost, w Dnieprze zrujnował go własny język.
- W pierwszym sezonie w Dnieprze Grozny postawił na Puchar. Dlaczego przegrałeś z Szachtarem w finale z takimi bonusami, o których wspomniałeś powyżej?
- Pod względem gry byliśmy wtedy silniejsi od Szachtara. Mieli przewagę. Były chwile. Ale jeden błąd, który doprowadził do celu, najwyraźniej nas złamał. Nigdy nie udało nam się wycisnąć na Szachtara. Pamiętam, Grozny zmienił coś w naszej taktyce tuż przed meczem. Prawdopodobnie popełnił w czymś błąd.
- Grozny zaprosił nawet Władimira Lyuty na ten finał!
- Nadal nie rozumiem, dlaczego zaproszono Lyuty - i tylko na jeszcze jeden mecz. Jest dobrym piłkarzem, ale nie pasował do nas wtedy pod względem stylu. Tak myślałem.
- Dlaczego konflikty zaczęły się w waszej drużynie już latem 1997 roku?
— Nie wiem, jak to się tam wszystko zaczęło. Pamiętam, że były dwa miesiące zaległości w wypłatach, długi rosły. Wygląda na to, że drużyna grała dobrze, ale Grozny zaczął tasować skład. Nowi ludzie zaczęli przybywać do Dniepru partiami.
- Czy to prawda, że gracze po wysłuchaniu Groznego podpisali dokument, zgodnie z którym dobrowolnie zgadzają się nie otrzymywać pieniędzy przez trzy miesiące, pod warunkiem, że Privatbank nie sprzeda ani jednego gracza z bazy?
— Podpisaliśmy wtedy coś podobnego. Ale nie wszyscy gracze podpisali ten dokument.
— Opowiedz nam o strajku zawodników przed meczem z Metallurgiem Donieck.
— Były duże zaległości płacowe. My w zespole postanowiliśmy nie iść na mecz, jeśli nie zaczną im spłacać. Na stadion pojechali nie klubowym autobusem, ale własnymi samochodami.
Pamiętam, jak wszedłem do szatni i tam już połowa zespołu się zmieniła. Chłopaki przygotowują się do gry. Pomyślałem: no to koniec, strajk się skończył. Przebrałem się i wyszedłem na pole. Prawdopodobnie zrobił coś złego, jak inni, którzy grali. W końcu mieliśmy umowę.
Okazuje się, że go naruszyliśmy (Bliznyuk, Getsko, Mizin, Moroz, Palyanitsa, Parfyonov, Sharan nie grali przeciwko Metallurgowi, Dnipro wygrało 2:0, — przyp. red.).
- Mówią, że Grozny obiecał góry złota Parfyonovowi, Mizinowi, Getsko i Palyanitsie, którzy zostali następnie zaproszeni do Dniepru, ale obietnicy nie spełnili. Potem ci piłkarze próbowali wyłamać drzwi do jego pokoju w bazie.
- Było coś takiego. Może drzwi, może coś innego. Graliśmy wtedy z Vorsklą, ta czwórka, zaproszona przez Groznego, nie weszła do gry. Ale nie winię za to piłkarzy. Ponieważ zostały obiecane, a nie spełnione, wina leży po stronie tego, który obiecał.
"W meczu z Alanią coś było nie tak"
— Dniepr przegrał z Alanią w Pucharze UEFA.
- Zazwyczaj nie oglądam meczów z moim udziałem. Oglądałem ten mecz dwa lata temu. Oglądałem bez emocji. Tak, zawsze mieli przewagę. Mogłem zdobyć więcej. Wyjazdowy wynik 1:2 był dla nas zachęcający. Wydawało się, że na Meteorze uda nam się ich pokonać. Ale straciliśmy kilka niezrozumiałych celów.
- Mówią, że Dniepr został wtedy obrzydliwie przyjęty w Rosji?
„Nie rzucali w nas kamieniami. Tam oczywiście stadion był wypełniony po brzegi. Wszyscy wiwatowali przeciwko nam i oczywiście wszyscy na nas krzyczeli. Ale pozostało mi w pamięci tylko to, że mieszkaliśmy wtedy w jakimś nędznym hotelu. Prawdziwy Związek Radziecki.
- Pojawiły się informacje, że za pokonanie bariery Dniepropietrowska każdy zawodnik w Alanyi otrzymał 25 000 $. A jak było z bonusami Dnipro?
- Premie były może pięć razy mniejsze. Ale na tamte czasy dostawaliśmy całkiem normalne pieniądze.
- Czy możesz potwierdzić lub obalić informację, że Dniepr przegrał rewanż z Alanią?
— Sam próbowałem to rozgryźć. Oglądałem wszystkie bramki stracone w tym meczu. Przeanalizował skład, kto gdzie grał. Nie wiem, co teraz o tym powiedzieć. W końcu nikt nie został złapany za rękę. Ale w tym meczu coś było nie tak. Na pewno.
- Czy od razu widzisz ustalony mecz?
— Kiedy grasz, tak. Na Podolu była sprawa. Przyjechaliśmy na mecz w Kirowogradzie lub gdzie indziej. Kostyshin i ja jesteśmy najmłodsi w drużynie. Bawimy się chęcią, dajemy z siebie wszystko, ale coś jest nie tak z naszymi partnerami. Nie grają tak, jak potrafią. To jest natychmiast odczuwalne. Po meczu okazało się, że grają na umowę.
- Po Groznym na czele Dniepru stanął Tiszczenko. Czy był miękkim trenerem?
- Tiszczenko był łagodnym człowiekiem i twardym trenerem. Musiał mieć wszystkich zawodników w swojej drużynie. Nie ma znaczenia, czy jest to młody zawodnik, czy jeden ze słynnych piłkarzy. Na treningach sam grał z nami i nigdy nie zdejmował nóg w stawach. W ten sposób pokazał nam osobisty przykład. Podobał mi się sposób, w jaki zbudował proces szkolenia. Wiele się od niego nauczyłem. I ogólnie dla mnie jest trenerem nr 1.
— Co się zmieniło w Dnieprze pod rządami Tiszczenki?
- Tiszczenko kierował Dnieprem w trudnych dla zespołu czasach. Klub miał problemy finansowe i kadrowe. Próbował wyrzeźbić coś z tych młodych chłopaków, których miał. Pod nim grali Kalinichenko i Rykun. Zmienił się proces szkolenia.
Pamiętam, że polecieliśmy do Kijowa na kilka godzin przed meczem z Dynamem. Zawodnicy gotowi do gry stali plecami do siebie, 12-13 osób. Po końcowym gwizdku nie mogliśmy uwierzyć, że pokonaliśmy Dynamo na jego boisku (8. mistrzostwo Ukrainy, 3:2, — przyp. red.). Szybko wsadzili nas do autobusu, a Aleksander Sorokalet (był asystentem Tiszczenki – przyp. red.) powiedział: „Więc wynośmy się stąd szybko, żeby nic nie wymyślili”.
„Byłem inicjatorem demarche w Dnieprze”
- W 1999 roku drużynę przejął Nikołaj Fedorenko. Czy zgadzasz się z opinią, że Dnipro grał pod nim nudną grę?
— Tak, graliśmy w defensywną, ostrożną piłkę nożną. Jeśli wygrali, to jednym golem. Mógł zostać zdegradowany z wielkich lig. Pozostali cudem. Ale po sezonie udało im się nabrać rozpędu, zdobyli nawet brązowe medale mistrzostw. To jest jego i nasza zasługa.
- Opowiedz nam o demarche czterech czołowych graczy, wśród których pojawiło się również twoje nazwisko.
— Byłem inicjatorem tego konfliktu. W tym czasie zaległa czteromiesięczna zaległość w pensjach. I ciągle karmiono nas obietnicami. Powiedzieli, że zapłacą pieniądze jutro lub pojutrze. Byłem tym wszystkim zmęczony, a przed meczem z Metalist powiedziałem: „Jeśli nie ma pieniędzy, nie wejdę na boisko”.
Wspierali mnie Kalinichenko, Medin i Kozar. Powiedzieli też, że nie wyszliby na boisko, gdyby nie było płatności. Fedorenko nas wspierał. Kazał nam wysłać list do PFL. Do meczu pozostał tydzień, czekaliśmy na decyzję klubu.
A dwa dni przed meczem mamy spotkanie. Fedorenko mówi: „Podnieście ręce, ci, którzy odmawiają gry w przypadku braku pieniędzy”. Nasza czwórka podniosła ręce. Do tego Fedorenko powiedział nam: „Do widzenia. Opuść bazę."
To wszystko. Co mieliśmy zrobić?
- Fedorenko powiedział później, że nie masz wystarczającej wytrzymałości. Czy pieniądze przyniesiono następnego dnia?
- Oczywiście przynieśli. Wiedział, kiedy przyjdą pieniądze. Dlaczego nam o tym nie powiedziałeś? Do meczu był jeszcze czas. Po co organizować to spotkanie?
W efekcie zostaliśmy zawieszeni na treningach z pierwszą drużyną (Z czasem trzech napastników - Poklonsky, Medin, Kozar - wróciło do „bazy” Dniepru, ale Kalinichenko przeniósł się do moskiewskiego Spartaka - przyp.).
- Jakie emocje przeżywałeś w meczach Pucharu UEFA z Fiorentiną, którą w tym czasie prowadził 36-letni Roberto Mancini?
- Pamiętam, że nasz mecz został wtedy przełożony z powodu wydarzeń z 11 września (w związku z atakami terrorystycznymi w Stanach Zjednoczonych w 2001 roku UEFA przesunęła o tydzień rundę rozgrywek europejskich – ok. 2 tys. red.). Byliśmy w szoku.
Dnipro przez długi czas było bez europejskich pucharów, więc całe miasto było na jego uszach. Oczywiste jest, że w Fiorentinie gwiazdami są Di Livio, Chiesa, Mijatovic, Nuno Gomes. Byli oboje silniejsi i potężniejsi. Ale na „Meteorze” wyglądaliśmy przyzwoicie i nie przegraliśmy. Pamiętam ten wieczór, pełny stadion.
Po meczu wymienił koszulki z Chiesą lub Di Livio. Od razu dałem go fanom. Nigdy nie kolekcjonowałem T-shirtów. Nie miałem nawet żadnych koszulek. Rozerwał je wszystkie.
- Doprowadziłeś drużynę do tego meczu w statusie kapitana. Zostałeś powołany lub wybrany?
- Pod Fedorenko przed rozpoczęciem mistrzostw piłkarze na spotkaniu wybrali kapitana. Robiliśmy notatki, potem liczono głosy. Wśród kandydatów oprócz mnie byli Zadorożny, Połtawiec i Szelajew.
- Fedorenko opuścił Dniepr ze skandalem: „naruszenie dyscypliny finansowej”. Czy możesz rozszyfrować, co się za tym kryło?
— Była taka historia. Mieliśmy zagrać z Dynamem Kijów na Meteorze. Szachtar obiecał nam bonus. Następnie zapłacili za każdy punkt zabrany z Dynamo. Rozegrano 0:0. Mamy pieniądze.
Mówią, że kierownictwo klubu nie wiedziało o tych płatnościach. A kiedy to wszystko zostało ujawnione, wybuchł skandal. Prawdopodobnie to był powód takiego sformułowania z późniejszym odwołaniem Fedorenko. Jakie są nasze roszczenia? To nie nasza wina. Wyszliśmy i graliśmy.
— Czy często musiałeś brać udział w meczach, w których osoba trzecia nagradzała cię za pożądany wynik?
— Było kilka takich meczów. Najbardziej dramatyczny z nich miał miejsce w 2001 roku. Dobiegały końca 10. mistrzostwa, według których zajęliśmy już trzecie miejsce. Pozostał ostatni mecz w Kijowie, co jest bardzo ważne dla Dynama.
Gdybyśmy rozegrali przynajmniej remis, Szachtar zostałby mistrzami. Następnie Pitmen obiecał nam dużo pieniędzy za wynik, którego potrzebowali.
Wygraliśmy - 1:0. Do końca meczu zostało pięć minut. Tutaj wydarzyło się coś niesamowitego. W ciągu minuty Dynamo strzeliło dwa gole. Najpierw Nesmachny, prawie pod kątem zerowym, a potem Melashchenko z głową. Drugi gol przekreślił wszystkie nasze nadzieje na ogromne bonusy.
„Kucherevsky nie musiał trenować, miał trenera”
- Opowiedz nam o „Dnieprze” czasów Jewgienija Kuczerewskiego. Czym różnił się od Groznego lub tego samego Fedorenko?
— Methodyich był bardziej sprawiedliwy. Dobry psycholog i motywator. Może wstrząsnąć zespołem, zacznij. Dużo rozmawiał z nami, zawodnikami, nawet konsultował się. Na przykład zadzwonił do siebie kapitana lub zastępcę, mógł zapytać, kogo postawić na ten lub inny mecz.
Mówiono, że Mefodyich nie umiał trenować, więc mogę to potwierdzić. Ale miał w głowie pomysły, które mógł przekazać graczom. Nie ma znaczenia przez kogo - Tiszczenko czy ktoś inny. Kucherevsky bardzo się zmienił w zespole. Ten defensywny futbol, który był pod rządami Fedorenko, już nie istniał. Przeszliśmy na inny schemat taktyczny.
Jeśli pod Fedorenko niezmiennie graliśmy 4-4-2, to pod Kucherevskym graliśmy trzech obrońców. Nacisk położono na atak. Po odejściu Fedorenko przez kilka miesięcy nie mogliśmy pozbyć się jego futbolu.
Kiedy na bazie rozgrywano gry dwustronne, czy wiesz, jakim wynikiem zazwyczaj się kończyły? 0:0!
Wszystko to Kucherevsky ostatecznie usunął. Na boisku staliśmy się bardziej zrelaksowani, graliśmy bardziej ofensywnie.
- To prawda, że początkowo miałeś trudności z dostrzeżeniem postawy Kucherevsky'ego. Niektórzy nawet obrazili się na żarty, których zawsze miał pod dostatkiem?
— Nie było tam nic obraźliwego. Tak, dokuczał wszystkim, ale w uprzejmy sposób. Mógł opowiedzieć kilka bajek.
- Kucherevsky był człowiekiem z dużym poczuciem humoru. Jaki jest najzabawniejszy żart w jego repertuarze?
— Było ich tak dużo, że wybór najlepszego jest po prostu nierealny. Zapewne wielu słyszało, jak przed meczem z Hamburgiem powiedział nam: „Idź i wypędź Niemców za Bramę Brandenburską”. Cóż, to było już przed wejściem na boisko.
A wcześniej dał nam instrukcje do gry rano. Mówił wtedy przez około czterdzieści minut, może dłużej. Niektóre historie, wszystkie nie na temat. Śmialiśmy się wtedy do syta. Ale robiąc to, udało mu się nas wyzwolić.
W końcu oglądaliśmy mecze Hamburga, kiedy przygotowywaliśmy się do tego meczu. Szczerze mówiąc, to było przerażające. Wszyscy myśleli, jak z nimi grać, jak pokonać taką drużynę? I Methodich usunął z nas cały ten strach, psychologicznie byliśmy gotowi do gry. Wyszliśmy, dobrze rozpoczęliśmy mecz, potem poczuliśmy się pewni siebie i wszystko poszło dla nas dobrze („Dniepr wygrał ten mecz 3:0 - ok. red.)
- Czasami mówiono o Kucherevsky, że wyciska cały sok z graczy ...
- Tak, jakie soki. Nie musiał trenować. Miał własnego trenera. Cały proces szkoleniowy z nami spoczywał na Vadimie Tiszczenko.
Kiedy Tiszczenko gdzieś wyjeżdżał, a Metodiewicz wziął w ręce gwizdek, zaczęliśmy się śmiać. Ponieważ po treningu Kucherevsky'ego opuściliśmy boisko bez pocenia się.
Teraz rozumiem, że nie ma znaczenia, kto pracuje z zespołem na boisku. Ważne jest to, że Kucherevsky mógł zebrać ludzi, których potrzebował - zawodników i sztab szkoleniowy, a następnie uruchomić ten cały mechanizm, który dał wynik.
- Rzeczywiście, Kucherevsky zdołał wtedy skompletować doskonały zespół. Była kochana w całym kraju i nazywana „ludową”.
— Mieliśmy świetną atmosferę. W ogóle nie było legionistów. Wszyscy faceci z Ukrainy (w tym czasie w okolicy nad Dnieprem znajdowali się piłkarze reprezentujący 14 regionów Ukrainy – przyp. red.). Zgromadzeni z rodzinami, bez przywództwa. Siedzieliśmy i rozmawialiśmy. Poprawiła się komunikacja, co znalazło odzwierciedlenie w sesjach treningowych i meczach.
Żadna z sesji treningowych nie odbyła się bez żartów i śmiechu. Tutaj Roma Maksimyuk była pracowita, zaorana w szkoleniu. Jednym słowem „ślusarz”. Kiedyś poszedł na trening w białych butach. Metody to zobaczył, podszedł do niego i powiedział: „Zdejmij je, żebym nie widział. Tylko Beckham może tak grać”.
- Dlaczego Dniepr nie wygrał Pucharu Ukrainy z Kucherevskym?
- Nie grałem w finale z Szachtarem. Był leczony cały czas - albo w Niemczech, albo gdzie indziej. Dlatego był głównie na zastępstwach.
Mogę opowiedzieć o półfinałach przeciwko Dynamo. Zaledwie tydzień przed meczem wróciłem do drużyny. Przygotowywałem się ze wszystkimi do nadchodzącego meczu, ale nie miałem specjalnych nadziei, że zagram. Byłem zaskoczony, kiedy wsadzili mnie do bazy.
Musiałem zagrać 120 minut. Potem były kary po meczu, które na mnie się skończyły (Rzuty karne zakończyły się wynikiem 2:1, Kijowa nie trafiła cztery razy, Dnipro trzy - przyp. red.). Nadeszła moja kolej i nie wiem, jak bym uderzył. Pamiętam, że pod Kobzariewem nie strzeliłem z 11 metrów, a on został zwolniony. Chłopaki roześmieli się i powiedzieli: „To ty usunęłaś go z zespołu”. To prawda, że pod Fedorenko strzeliłem karnego. Dobrze, że chłopaki zrobili to przede mną i Shovkovsky nie musiał bić.
„Wyścig został zorganizowany z Kostyszynem w Dnieprze”
- Za szybką jazdę Kostyszyn został nazwany w Dnieprze "Schumacherem". Mówią, że tylko ty możesz z nim konkurować?
— Tak, rywalizowaliśmy z nim. Ja, tak jak on, byłem wtedy szalony. Boję się nawet przypomnieć sobie, co zrobiłem. Kostyshin i ja wybraliśmy jakieś miejsce w mieście. Następnie ruszyliśmy z bazy, która szybciej dotrze do wyznaczonego punktu. Byli prawie równi. Walczyliśmy także na dłuższych dystansach. Mieliśmy te same samochody - Mercedesy klasy C.
Jakoś wystartowałem z Dniepru wcześnie rano i po 2 godzinach 45 minutach byłem już w Kijowie. Podgrzewał tak, że cały czas było ponad 200. Na stacji benzynowej w Kijowie skurcz tak mocno skrępował ręce, że nie mogłem ich rozluźnić. A Kostyszyn około miesiąc później z żoną i małym dzieckiem (Denis - były zawodnik Dnipro, Kolos, obecnie Oleksandria - ok. 2 tys. wyd.), przybył w 2.35. Ale jechał w przeciwnym kierunku, z Kijowa nad Dniepr.
Potem, kiedy grałem w Tavrii, tak podróżowałem z Symferopola do Dniepru. Pamiętam, że poranny trening się skończył, jechałem samochodem i zamierzałem spędzić noc w Dnieprze. Następnego dnia pojechałem z Dniepru na wieczorną sesję treningową do Symferopola. Z wiekiem jakoś to odeszło. Teraz idę 80-100. Jeśli utwór jest dobry, mogę wycisnąć więcej. Pojadę teraz z Dniepru do Kijowa, może za pięć godzin. Okazuje się, dwa razy wolniej.
- Czy miałeś możliwość pójścia do zagranicznego klubu?
- Kiedyś pojawiły się oferty od klubów z bliskiej zagranicy. Zostali zaproszeni do Moskiewskiego Dynama i Torpedo. Rozmowa dotyczyła CSKA. Ale negocjacje zrywały się za każdym razem, tak naprawdę nie zaczynając. W niektórych przypadkach zrozumiałem, że nie jestem gotowy na wyjazd z Dniepru.
Kiedyś Leonid Koltun zapytał: „Czy chcesz jechać do Saint-Etienne?” Śmiałem się wtedy, myślałem, że żartuje. Jaka Francja, jaka "Saint-Etienne"? Potem patrzę, pojechał tam Maxim Levitsky, ktoś inny z Rosji. Może Koltun nie żartował...
Przez ostatnie dwa lata w Dnieprze cierpiałem, bardzo bolała mnie noga, staw był już całkowicie zużyty. Kiedy pojechałem do Niemiec na konsultację, powiedzieli mi tak: „Stan Khana”. Nawet Kucherevsky powiedział mi kiedyś: „Chodź, skończ z piłką nożną, idź do podwójnego - tam pomożesz”.
Ale naprawdę chciałem grać (Po Dnieprze Poklonsky grał przez kolejne pięć lat: dla Tawrii, Krywbasa, Zorii, CSKA Kijów, Neftyanik-Ukrnafta, podróżował do Azerbejdżanu i Kazachstanu – przyp. red.). Nie wiedziałem, co robić bez piłki nożnej, co robić.
Teraz postąpiłbym inaczej. Prawdopodobnie słuchał Kucherevsky'ego: wieszał buty na gwoździu i wcześniej zajmował się coachingiem.
„Jestem twardym trenerem. mogę krzyczeć "
— Czy chciałbyś poprowadzić jakikolwiek klub w Premier League?
- Oczywiście. Marzę o tym. Zawsze chciałem prowadzić Dnipro, ponieważ Dnipro to moje rodzinne miasto i moja ulubiona drużyna.
— Czy miałeś inne opcje?
- Były opcje, ale na poziomie rozmów. Mogłem wylądować w Minai aż do Sharan, ale nigdy nie doszło do konkretów.
„Jesteś raczej delikatną osobą. A jaki jest trener twardy?
— Tak, potrafię być twardy. Mogę krzyczeć. Mam to. Ale zdecydowanie nie jestem zły. Wyjeżdżam bardzo szybko. Najważniejsze jest to, że staram się być uczciwy wobec graczy. Jeśli kogoś wyrzucił, to możesz uwierzyć, że był ku temu powód.
- Zarządzaj zespołem bez krzyków - czy to możliwe?
- Może ktoś może, ale nie ja. Kiedy gra się toczy, wszystko odbywa się na emocjach, bez krzyków.
- Kiedy ostatnio straciłeś panowanie nad sobą?
- W ubiegłym sezonie były mecze zarówno w Dnieprze, jak iw Nikopolu - wykipiał chłopaków. Powiedział im wszystko, co było możliwe i niemożliwe. Ale oni dobrze wiedzą, jaka jestem w grze, więc wzięli wszystko bez obrazy.
— Od sześciu sezonów pracujesz w strukturach FC Dnipro. W tym czasie przez drużynę przewinęło się ponad stu młodych piłkarzy. Masz o nich coś do powiedzenia?
— W zasadzie jestem zadowolony ze wszystkich, z którymi miałem do czynienia. Są to Cheberko, Kogut, Balanyuk, Vakulko, Lednev, Kostyshin, Ilyin, Nazarenko, Nazarina, Dovbik, Supryaga... Mogę wymienić coraz więcej.
Od razu zacząłem umieszczać Lunina w bazie, chociaż byli tam starsi faceci. Następnie Wiaczesław Kernozenko pracował w naszym sztabie trenerskim, od razu zobaczył w Andrieju przyszłego mistrza.
— Musiałeś pracować z synami twoich byłych partnerów z Dniepru, czy to normalne, kiedy grają krewni byłych kolegów z klubu?
— (Śmiech). Oczywiste jest, że zaczynasz je porównywać z tatą (zagrali pod dyrekcją Poklonsky'ego: Denisa Kostyszyna, Iwana Michajlenki, Antona Rykuna, Jurija Nagorniaka, Daniiła Szelajewa, Tarasa Goriły red.). Ale jeśli ciągną, to czemu nie.
— Co możesz o nich powiedzieć?
— Iwan Michajłenko wyjechał do Ameryki i tam studiował. Może gdzieś gra, nie wiem na pewno. Anton Rykun widział pole, podobnie jak jego ojciec. Dobrze pracował z piłką, ale był gorszy od swojego ojca pod względem siły fizycznej. Tak, a także z prędkością zdalną. Daniil Shelaev jest dobrym zawodnikiem, ale miał problemy zdrowotne, więc lekarze zabronili mu gry.
Na Denisa Kostyshina tak naprawdę nie liczyłem, byłem dla niego surowy, ale to taki uparty i celowy facet. Cały czas prosił: „Włącz mnie do gry”. Ma technikę, podania i uderzenia. Ogólnie wykonał świetną robotę, udało mu się sprawdzić w Kolosie. To prawda, że po zabawie pod okiem taty powiedział mi kiedyś: „Władimirowicz, jesteś tylko aniołem w porównaniu z moim ojcem”.
Yura Nagornyak jest potężnym fizycznie zawodnikiem, ale jako obrońcy brakowało mu szybkości. Miałem pewne nadzieje z Tarasa Gorily. Jest szybkim graczem, takim samym wojownikiem jak jego ojciec, ale trochę leniwym. Teraz ma 21 lat, może znowu się otworzy.
- A kto jest teraz najbardziej utalentowanym piłkarzem na Ukrainie?
- To jasne, że Mudrik. Ale jestem pod wrażeniem Aleksandra Nazarenko. Ma jeszcze trochę pracy i będzie świetnym piłkarzem.
„Denis Kostyshin powiedział mi, że jestem aniołem w porównaniu z jego ojcem”
- Czy ktoś wpłynął na twoją decyzję o zostaniu trenerem, czy były kluczowe punkty w podjęciu decyzji?
— Tak, w ogóle nie miałem zamiaru trenować! Pracował w służbie selekcyjnej „Dniepru” z tym samym Rusolem, Wadimem Tiszczenką i Władimirem Geraszczenką. Ciekawe, podobało mi się. Pomyślałem: cóż, to jest to, to moje! Ale pewnego dnia zadzwonił Rusol i zapytał: "Chcesz pracować jako trener w U-19?"
Wtedy Wiktor Kuzniecow pracował z tym zespołem, ale coś mu nie wyszło. Stanowisko trenera było nieobsadzone, a stanowisko to miał objąć Szelajew. Okazało się jednak, że Oleg przedłużył kontrakt o rok z Metalist, więc kwestia trenera znów znalazła się na porządku dziennym.
Nigdy wcześniej nikogo nie szkoliłem, nie miałem pojęcia, jak zbudować tę pracę. Wątpiłem, czy powinienem się tym zająć. Poprosiłem o kilka dni do przemyślenia. Ale dosłownie od razu Wadim Tiszczenko, którego bardzo szanowałem, zawołał: „Nawet nie myśl, że ci pomożemy”. Poparcie Tiszczenki stało się decydujące w podjęciu decyzji. Nie znałem wtedy wielu szczegółów, więc poprosiłem o asystenta Władimira Geraszczenkę, który miał doświadczenie w akademii Dniepr. Tak zostałem trenerem Dnipro U-19.
- Potem zostałeś trenerem Dniepru, który dożył swoich ostatnich dni i został rozwiązany w twojej obecności. Czego doświadczyłeś?
- Wiedziałem, że klub wkrótce nie będzie istniał. Tak nam powiedzieli: „Jeśli chcesz grać, grać, ale za rok, może dwa, tej drużyny nie będzie”. Postanowiliśmy zagrać. Zebraliśmy zawodników, którzy nie pasowali do innych klubów. Zespół okazał się dobry.
W drugiej lidze zagraliśmy bardzo dobrze. Było ciężko, zwłaszcza na początku. Ale Dovbik, Ilyin, Nazarina, Vakulko, Nazarenko, Kostyshyn bardzo nam pomogli. Po pierwszym okrążeniu byliśmy w pierwszej trójce.
- Żałujesz, że nie ma Dniepru?
„Oczywiście przepraszam, wciąż mam uczucia. To moja rodzima drużyna. Zawsze jej kibicowałem. Nawet gdy były opcje wyjazdu, wybrałem Dniepr. Nie chciałem niczego zmieniać. Zgodził się na niższą pensję i dalej grał.
- Andriy Stetsenko powiedział w wywiadzie, że "Dniepr" wciąż żyje. Ale klub ma długi, które wciąż rosną. Dziś jest ponad 50 milionów dolarów?
„Te długi mają prawdopodobnie pewien „okres przedawnienia”. Nie wiem. Zobaczmy. Takie rzeczy zdarzają się w naszym życiu. Nadal może się zmienić. Dlatego nie wykluczam, że FC Dnipro nadal będzie w stanie się odrodzić.
Aleksander Pietrow
