Znam Oksanę Zakalik od wielu lat. Kiedyś monitorowałem włoski rynek w poszukiwaniu zawodników ukraińskiego pochodzenia. Natknąłem się na jej syna Eduarda. Po wybuchu wojny zbliżyliśmy się do siebie jeszcze bardziej. Pomimo tego, że Oksana od wielu lat mieszka we Włoszech, nigdy nie zapomina o swojej historycznej ojczyźnie. Prawdopodobnie dostarczyła setki ton pomocy humanitarnej na Ukrainę. Zawsze szuka okazji, by być użyteczną dla kraju, w którym spędziła dzieciństwo. Jednocześnie, jak każdy pracownik, ma rodzinę.
Przyjazd młodzieżowej drużyny Dynama do jej miasta Abano-Teme w 2009 roku był wielkim wydarzeniem. Oksana opiekowała się drużyną ze stolicy Ukrainy podczas Torneo Internazionale Calcio Giovanile Citta.
- Oksana, powiedz nam, jak popularny jest turniej w Abano Terme?
- Odbywa się już od 29 lat. To wspaniała historia. Wiele pokoleń profesjonalnych gwiazd dorastało na tym turnieju. Można to porównać do rangi zawodów w Vioregio.
Na poziomie kategorii U-14 jest to jeden z najważniejszych turniejów w Europie. Wiele klubów prosi o udział. Przed pandemią były 32 drużyny. Było 16 drużyn z całego świata. W tym roku udało nam się zebrać 16 drużyn. Z zasady drużyny z Rosji i Białorusi nie zostały zaproszone do turnieju. Dzieje się tak pomimo faktu, że Abano Terme jest miastem turystycznym i żyje z turystów.
Zawody organizowane są przez miasto Abano z pomocą regionu Veneto, a ważną rolę odgrywa Włoska Federacja Piłki Nożnej. Zapraszani są najlepsi sędziowie, wielcy sponsorzy i dobre drużyny.
- Czy kibice przyciągają dużą uwagę?
- Zainteresowanie jest ogromne. W ostatnich latach stadion nie był w stanie pomieścić kibiców. Zainstalowaliśmy dwie dodatkowe trybuny. Zdecydowaliśmy się na streaming, aby rozwiązać ten problem.
- Główne mecze odbywają się na stadionie Abano Terme. Mecze fazy grupowej rozgrywane są na stadionach w okolicznych miastach.
- Jak długo Dynamo bierze udział w tym turnieju?
- Jeśli się nie mylę, to brało udział 5-6 razy. Wcześniej przyjeżdżał tu Szachtar.
- Dlaczego zdecydowałeś się objąć patronatem młodzieżową drużynę Dynama?
- Zostałem zaproszony przez organizatorów, urząd miasta. Znają mnie od wielu lat. Współpracowałem z nimi przy innych projektach. Pomyśleli, że byłoby miło dla Dynama, gdyby ktoś z ich własnej drużyny z nimi pracował. Pomimo tego, że mieszkam we Włoszech od wielu lat, pozostaję Ukraińcem. Zgodziłem się bez wahania. To dla mnie bardzo przyjemne. Miło jest pracować z chłopakami takimi jak mój syn. Sytuacja na Ukrainie jest teraz trudna i chciałem w jakiś sposób pomóc.
- Jakie były Twoje obowiązki?
- Cała organizacja pobytu drużyny na turnieju - logistyka, hotel, wyżywienie, warunki bytowe, miejsce treningów, protokół meczowy.
- Jak się pracowało z Dynamem?
- To dla mnie bardzo ciekawa i nowa praca. Wiedziałem kilka rzeczy, ponieważ mój syn również gra w piłkę nożną. Chłopaki mieli do mnie bardzo dobre nastawienie, bardzo łatwo się pracowało. Zaakceptowali mnie bardzo dobrze. Rozumieli, że taka współpraca jest bardzo potrzebna.
- Szef akademii Dynama był obecny na turnieju. Jak ci się z nim współpracowało?
- Bardzo dobrze. Oleksandr Oleksiyovych powiedział, że czują się bardziej zrelaksowani mając mnie jako koordynatora. Znam Ishchenko od kilku lat. Ponieważ Kijowianie już tu przyjechali. Wtedy byłem widzem i fanem.
Każdego dnia widziałem, jak on i trener pracowali z dziećmi, dostosowywali je, pomagali im tak bardzo, jak to możliwe. To prawdziwi profesjonaliści w swojej dziedzinie.
- Kto trenował Dynamo?
- Serhii Ishchenko. To nie jest jego drużyna, ponieważ pracuje z U-10 w systemie Dynama. Trener U-14 nie mógł opuścić Ukrainy.
Bardzo podobała mi się praca Serhija. To prawdziwy profesjonalista. Stworzył domową atmosferę. Inni trenerzy pozwalali sobie krzyczeć na zawodników. Z Ishchenko wszystko było spokojne, tłumaczył i doradzał. Chciał, aby zawodnicy pokazali swoje najlepsze cechy.
- Czy były jakieś dodatkowe wymagania?
- Czasami pojawiały się prośby o udostępnienie boiska treningowego. Musieliśmy uzgodnić czas z organizatorami. Wszystko musiało odbywać się zgodnie z wymogami turnieju, pod kontrolą.
- Abano Thermo słynie z basenów termalnych. Zabrałeś ich tam?
- Tak, zabrałem. Byli w basenach. Naprawdę im się tam podobało.
Przed przyjazdem postawiłem organizatorom warunek. Drużyna została zakwaterowana w ładnym hotelu z basenem i parkiem. Ci chłopcy przechodzą trudne chwile. Chciałem, aby zapamiętali ten turniej do końca życia i dobrze się bawili.
- Czy ukraińska diaspora wspierała Dynamo?
- Kiedy wysyłaliśmy chłopaków do domu (przyjechali do Abano autobusem z Użhorodu i dotarli tam pociągiem z Kijowa), lokalna ukraińska organizacja spakowała im coś na podróż. Organizatorzy przygotowali również jedzenie na podróż. Chciałem dać tym dzieciom jak najwięcej, aby czuły się dobrze w drodze. Jak każda matka martwię się o swoje dzieci.
- Dynamo przegrało wszystkie cztery mecze. Opowiedz nam o wszystkich meczach.
- W pierwszym meczu przegraliśmy z Juventusem - 0:2. Kapitanem Włochów był Davide Marchisio. Jego ojciec grał kiedyś dla Juventusu i reprezentacji Włoch. Mecz sędziował sędzia Serie A Daniele Ciffi.
W drugim meczu przegraliśmy z Udinese przy równym wyniku 0:1.
W trzecim meczu przegrali z przyszłym zwycięzcą, Flamengo. Brazylijczycy fizycznie przewyższali wszystkie drużyny - 0:2.
"Tokio" przegrało 3:2. Po meczu Japończycy oddali swoje koszulki graczom Dynama, wymienili się nimi, uścisnęli sobie dłonie i rozmawiali z tymi, którzy znali angielski na znak szacunku. To była główna atrakcja turnieju. Zawodnicy Dynamo naprawdę chcieli zagrać przeciwko Japończykom. Ponieważ jest to drużyna z innego kontynentu, z inną kulturą.
Ale nie wszystko było złe. Gra była bardzo intensywna i dobra w wykonaniu każdej z drużyn. Każdy przeciwnik ma swój własny styl. Są drużyny, które są lepsze fizycznie. Byli też silni przeciwnicy. Żaden mecz nie był jednoznaczny. Albo z Juventusem, albo ze zwycięzcą turnieju, Flymenho (chłopaki są bardziej jak gracze rugby). nasza drużyna ogrywała przeciwnika przez większość meczu.
- Czy zwracano uwagę na Dynamo, biorąc pod uwagę wojnę na Ukrainie?
- Tak, było. Wywiady z nami przeprowadziły trzy stacje ogólnokrajowe i dwie lokalne. Uwaga była bardzo duża. Kiedy chłopaki chodzili po mieście, czasami można było usłyszeć "Chwała Ukrainie", chcieli być autorami, robić wspólne zdjęcia, prosić o koszulki.
- Pamiętasz któregoś z zawodników Dynama?
- Wszystkich. Oczy tych chłopaków są czymś niezwykłym. On ma niebieskie oczy bardziej niż ktokolwiek inny. Ludzie podchodzili do mnie i pytali. Wszyscy mówili, jakie te dzieci są piękne. Nasze dzieci są najpiękniejsze!
Szczególnie pierwsze dni były trudne. Droga była ciężka. Śpiewaliśmy, kiedy mieliśmy bardzo trudny tydzień w Kijowie. Martwiliśmy się o naszych rodziców, o mecz. Kiedy udzielaliśmy wywiadów, niektórzy z nas nie mogli powstrzymać łez. Nie sposób było się nie rozpłakać.
- Jakie są ich gusta kulinarne?
- To szczególny temat. Lubili włoską kuchnię. Nadzorowałem ich menu - makarony, mięso różnego typu i rodzaju, dużo warzyw i owoców. Przed wyjazdem zjedli lasagne, mozzarellę i ciasto tiramisu. Chłopcy spróbowali wszystkiego.
- Twój syn Edo jest piłkarzem. Ma dobre konto w Padovie. Urodził się we Włoszech. Czy masz nadzieję, że w jego wieku zostanie powołany do młodzieżowej reprezentacji Ukrainy?
- Mój syn naprawdę tego chce. Jak każdy piłkarz, chce grać dla swojego kraju.
W zeszłym roku trenował z Dynamem 2006. Drużyna U-17 została zaproszona na tydzień do sąsiedniego miasta Vicenza i na taki sam okres do Florencji. Organizator powiedział nam o Eduardo. Trener powiedział mu, żeby przyjechał i spotkał się z chłopakami. Jeśli byłby zainteresowany treningami. To był jego wiek. Był zaciekawiony sesjami treningowymi. Wspierałem niektórych zawodników Dynama w reprezentacji Ukrainy podczas eliminacji w Bośni i na Cyprze. Szkoda, że Ukrainie nie udało się zakwalifikować do Euro U-17.
Serhii Tyshchenko
