Były bramkarz reprezentacji Ukrainy i Metalist Charków Ołeksandr Goryainov w wywiadzie „ZESPÓŁ 1” — o wojnie i bliskiej przyszłości ukraińskiego futbolu.
Aleksander Goryajnow— Aleksandrze, jak ta wojna zmieniła twoje życie?
Odwróciła go do góry nogami. Myślę, że zdarzyło się to wielu Ukraińcom, ale ci sami Charkowie mają nieco inną sytuację.
- Czy bezczelna inwazja wroga znalazła cię w twoim rodzinnym mieście?
- TAk. Pierwszy miesiąc wojny spędziliśmy z rodziną w Charkowie. Widziałem prawie wszystko. Pociski, ostrzał, lotnictwo, bitwy lokalne.
- Dlaczego nie wyjechałeś od razu?
- Jestem taka, że siedziałabym jeszcze w domu, ale w końcu moje nerwy nie wytrzymały. To było trudne dla mojej żony i córki. Chociaż mieszkamy poza miastem, w prywatnym domu, znajduje się on dokładnie przy drodze do Biełgorodu. I prawdopodobnie było wszystko. Nad dachem przelatywały samoloty.
Przyjechali do nas przyjaciele z miasta. W piwnicy spędziliśmy dużo czasu. Kiedy się uspokoiło, poszliśmy do naszego wojska, aby pomóc w budowie wszelkiego rodzaju fortyfikacji. Próbowałem pomóc. Jednak pewnego dnia nasza kobieca część nie wytrzymała i wyjechaliśmy.
Najpierw była Połtawa. Potem zatrzymaliśmy się w Kremenczugu - zatrzymaliśmy się u Siergieja Selezniewa. Następnie - do Igora Bazhana w Kropivnitsky i zatrzymał się w Winnicy - u Olega Ostapenko. Tu na razie żyjemy.
- Teraz nie czas na piłkę nożną?
- Czemu? Musisz pilnować własnego biznesu. Dostałem nawet możliwość pracy. Nie potrafię jeszcze powiedzieć, który, ale mam nadzieję, że dowiesz się na czas.
- Czy należy rozpocząć Mistrzostwa Ukrainy?
- Oczywiście. Sprawa jest bardzo skomplikowana, ale jeśli piłka nożna się zatrzyma, to na długo ją przywrócimy. Stracimy, jeśli nie całe pokolenie, wielu graczy. Mam doświadczenie w pracy z młodzieżą, więc trochę wiem o trudnościach. I nawet nie wyobrażam sobie, jak będą wyglądać, jeśli teraz zapomnimy o sporcie.
- Wydawałoby się, że ukraiński zespół nie ma większych problemów. Czy sie zgadzasz?
- TAk. W tak trudnym czasie nasza reprezentacja prawie dotarła do Pucharu Świata. Wydaje mi się, że za mało, trochę - jakaś elementarna postać. Bardzo podoba mi się gra reprezentacji pod wodzą Aleksandra Petrakowa.
- W czerwcu Andriy Pyatov zakończył z główną drużyną kraju. Nie wcześnie?
- Według wieku - nie. Jeśli chodzi o grę, to chyba wcześnie. Myślę, że Andrei nadal może się przydać, także w szatni. Ale szanuję jego decyzję. Przyniósł wiele chwały zarówno Szachtarowi, jak i drużynie narodowej. Oto prawdziwa historia naszego futbolu.
Nie musimy się jednak martwić o przyszłość bramkarzy piłkarskich na Ukrainie. Mamy całą plejadę bramkarzy. Georgy Bushchan grał bardzo pewnie, a następnie Dmitrij Riznyk, Andrey Lunin, Anatoly Trubin i inni. Wszystko będzie dobrze.
- Czy piłka nożna będzie żyła w Charkowie?
- Mam nadzieję. Tak, są duże trudności, ale widzę, że obaj Metaliści mimo wszystko przygotowują się do nowego sezonu. Nie daj Boże, żeby drużyny takiego miasta zagrały w mistrzostwach Ukrainy.
- Czy utrzymujesz kontakt z kimś z Rosji?
- Nie. Nie ma ochoty komunikować się z tymi, którzy nawet nie wierzą swoim przyjaciołom lub krewnym. Generalnie chcę zapomnieć o takim kraju. Na zawsze.
Żałuję, że wcześniej trochę wstydziłem się mówić po ukraińsku. Nie chciałem mieszać słów. Teraz całkowicie przestawiam się na mój język ojczysty. Czytam, słucham, oglądam — wszystko jest po ukraińsku. I rosyjskiego, mam nadzieję, że później nikt nie będzie pamiętał. W cywilizowanym świecie nie ma dla nich miejsca.
Eugeniusz GRES
