Pele i Lennon

Będziecie się śmiać, ale ja widziałem, jak Pele grał w piłkę! I to nie w nagraniu po latach, ale bezpośrednio na czarno-białym telewizorze! Było to w czerwcu 1970 roku, kiedy nasza telewizja transmitowała na żywo Mistrzostwa Świata w Meksyku.

Wszyscy czekali na mecz Brazylia-Czechosłowacja, by w końcu zobaczyć tego samego Pele, którego wcześniej ogłoszono „królem futbolu”. Byłem wtedy młody i nie zastanawiałem się, dlaczego właśnie ten piłkarz został ogłoszony „królem” futbolu. Jedynym jego prawdziwym sukcesem było zwycięstwo w Pucharze Świata w 1958 roku, gdzie 17-letni zawodnik został mistrzem świata w składzie brazylijskiej drużyny. Nikt na świecie nie widział tego turnieju - gra Pele była znana tylko z kilku klatek kroniki filmowej trwających kilkadziesiąt sekund. To wszystko!

Potem przyszły „król” grał dla swojego „Santosa” w mistrzostwach stanowych (mistrzostwa Brazylii wtedy nie istniały), a także co roku jeździł z tym „Santosem” i reprezentacją Brazylii na tournée po Europie, grając „ mecze pokazowe” i gromadzenie pełnych stadionów tych, którzy chcą zobaczyć samego Pele!

Brazylia wygrała mistrzostwa świata w 1962 roku bez Pele – pojawił się tylko raz w pierwszym meczu. Nie przeszkodziło mu to jednak w miano „mistrza świata”, co nie było prawdą – zgodnie z ówczesnymi przepisami za mistrzów uznawano jedynie uczestników zwycięskiego meczu finałowego, którzy zdobyli jedenaście złotych medali. Pele takiego medalu nie miał. Na kolejnym mundialu w 1966 roku Brazylia Pelego poniosła porażkę – drużyna nie wyszła nawet z grupy! Tak więc po 1958 roku Pele nie pokazał nic dla reprezentacji i niczego nie wygrał! I nadal był „królem”!

Chciałbym po raz pierwszy i ostatni spojrzeć na Pelego dopiero w tym pamiętnym czerwcu 1970 roku. Według moich nastoletnich wrażeń, Pele nie pokazał wtedy nic szczególnie fenomenalnego. Grę Brazylijczyków prowadził głównie niejaki Tostao, w ataku błyszczał Jairzinho, w środku prowadził Carlos Alberto. Wszyscy Brazylijczycy tamtych czasów byli wielkimi mistrzami! Chociaż nasz Byszowiec z pewnością nie wyglądał gorzej!

Losy tytułu rozstrzygnęły się w grupie, w której Brazylia ledwie pokonała aktualnych mistrzów świata Anglię 1:0 dzięki celnemu strzałowi Jairsinho. W efekcie Anglia awansowała do ćwierćfinału z Niemcami, a z kolei do półfinału z Włochami. Brazylijczycy dotarli do finału, pokonując z łatwością Meksyk i Urugwaj. W finale z Włochami Pele otworzył wynik, ale to i tak nic nie przesądziło - Włosi wyrównali! Dopiero w drugiej połowie Brazylijczycy udowodnili swoją wyższość, strzelając trzy gole.

I wtedy „król” podjął najważniejszą decyzję – nie zagrał w reprezentacji ani przez sekundę! Odszedł zwycięsko i zrobił to dobrze! Fakt, że nie wyróżniał się w Meksyku, nic nie znaczył. Najważniejsze, że został mistrzem świata po raz trzeci (?) w wieku prawie trzydziestu lat, co wtedy uważano za prawie emeryturę w piłce nożnej. Czego chciałeś?

Co ciekawe, w tym samym czasie inny „król” – John Lennon, lider grupy Beatlesów, który podobnie jak Pele miał wówczas dwadzieścia dziewięć lat – podjął decyzję o stopie. To rozpad Beatlesów uczynił ich wielkimi i na zawsze wyjątkowymi, tak jak przejście reprezentacji na emeryturę uczyniło Pele'a „królem futbolu” na zawsze.

W rzeczywistości Lennon nadal występował i nagrywał piosenki, ale nie byli już Beatlesami. Podobnie Pele nadal grał gdzieś w dżungli dla swojego „Santosa”, kpiąc sobie z poważnego piłkarskiego świata swoimi „tysiącem bramek”, których liczby nie można oficjalnie potwierdzić, tak jak nie można potwierdzić „1500-lecia Kijowa".

W ten sposób latem 1970 roku piłkarz Pele na zawsze został „królem piłki nożnej”, a następnie z powodzeniem pracował jako ten „król” przez całe życie, nie stając się ani trenerem, ani komentatorem telewizyjnym, ani biznesmenem. Dlaczego, skoro jest „królem”? Posiadacz tytułu, który tak naprawdę nigdy nie istniał. Był Pele, który będzie jedynym „królem futbolu” dla wszystkich przyszłych pokoleń. I to nie podlega dyskusji.

Mykoła Neseniuk