Dziś przypada 80. rocznica urodzin słynnego zawodnika Dynama Kijów Ferenca Medvidy'ego. Najciekawsze kamienie milowe w biografii wybitnego Zakarpacia opisali Semen Słuczewski i Wołodymyr Kuleba w książce „Pionierzy”.
Ferenc Medvid (z lewej)Jeśli doświadczony kibic, a tym bardziej specjalista, zadaje sobie pytanie: który z piłkarzy „Dynama” epoki Masłowa najjaskrawiej zademonstrował styl gry wypracowany przez Dida, jedno z pierwszych nazwisk, które nadejdą na myśl przyjdzie Ferenc Medvidy.
# 1 Uniwersalny żołnierz
Ferenc Medvid to godny następca zakarpackiej konstelacji zawodników Dynama przełomu lat 40. i 50. XX wieku.
Urodził się 5 stycznia 1943 r. we wsi Nowe Dawydkowo w rejonie Mukaczewo. W tym czasie ludność tej wsi była prawie w całości węgierska. Dlatego poprawne jest nazywanie naszego bohatera pełnym imieniem i nazwiskiem Medvigy Ferenc (Medvigy Ferenc z naciskiem na pierwszą sylabę nazwiska i zachowanie zgodności z węgierskimi zasadami pisowni, w których nazwisko jest zawsze umieszczane przed imieniem).
Ale jaki może być Ferenc na sowieckim Zakarpaciu? Tutaj przejrzał dokumenty jako Fedir, a urzędnicy zmienili akcent na drugą sylabę w nazwisku. Podobnie zakarpacki Słowak Michal Koman został Mychajłem, a Węgrzy Józefem Szabo, a później Laszlo Rats odpowiednio Józefem i Wasylem.
Medvid zadebiutował dość wcześnie - w wieku 15 lat - w drużynie piłkarskiej mistrzów - Użgorod "Spartak", która wkrótce została przemianowana na "Werchowina". Grał tam przez trzy sezony, aw wieku 19 lat został zaproszony do Dynama Kijów. Następnie w 1962 roku zadebiutował w podstawowym zespole biało-niebieskich w meczu z CSKA.
Kto lepiej niż ktokolwiek inny może opisać grę młodego Medvidy'ego? Oczywiście Andrij Biba, jeden z przywódców ówczesnego ludu Kijowa: „Fiodor przyjechał do nas z Zakarpacia. Jego cechą wyróżniającą jest niesamowita wydajność. Wcześniej głównie „pracował” w terenie, a teraz ta praca przekształciła się w zabawę. Działa szybko, jest bardzo mobilny. Fedor wie, jak zakłócić porządek gry przeciwnika, rozwiązuje remisy przeciwników. On sam gra z pozoru niepozornie, podczas gdy nie wyróżnia się jeszcze wysokimi umiejętnościami wykonawczymi, więc nieważne jak uśpi czujność swoich przeciwników, oni wyraźnie go nie doceniają.”.
Te cechy - niezwykła pracowitość, pragnienie walki, doskonały trening fizyczny - piłkarz pokazywał przez całą swoją karierę. Nazywano go nawet człowiekiem o dwóch sercach. Po ciężkich treningach i grach zawsze wydawało się, że wcale nie jest zmęczony i że może jeszcze kilka meczy rozegrać.
Jednak partnerzy nie zawsze odczuwali przypływ radości z niesamowitej skuteczności Medvida. W jakiś sposób mieszkańcy Dynama biegali w terenie. Fedor nabrał takiego tempa, że pozostali dobiegli do mety „bo nie mogą”. Wszyscy mają czerwone języki na brodach, ręce na kolanach... Koledzy tutaj zrobili "prezentację" entuzjastom: „Czego najbardziej potrzebujesz? Następnie przejdź od piłki nożnej do lekkiej atletyki, a tam biegnij z samym Borzowem”.
Na stałe miejsce w bazie zajął jednak po trzech sezonach, kiedy Masłow na wszystkich parach budował w Kijowie swój uniwersalny model gry.
Fedor nie musiał grać na żadnej pozycji. Karierę rozpoczynał jako napastnik. Ale w dorosłym futbolu opanował wszystkie role w środku pola – był zarówno środkowym pomocnikiem, jak i grał na obu skrzydłach. Szczególnie ciekawe było połączenie na lewym skraju boiska: na czele Witalij Chmielnicki, za nim Medwid.
Witalij Hryhorowycz wspomina grę swojego partnera: „Wykonując ogromną ilość pracy, Fedya świetnie grał głową, był powszechnie uznanym mistrzem wślizgu – zawsze czysto zbierał piłkę, starając się nie wyrządzić kontuzji przeciwnikowi. Otóż jego „koroną” były doskoki na 50-60 metrów, których na mecz robił po kilkadziesiąt. Krótko mówiąc, prawdziwy falochron. Być może jedyną rzeczą, w której nie zawsze był dobry, były długie podania. Ale w pełni rekompensował swoje błędy poświęceniem, co było rzadkością nawet w tamtych czasach”.
Życie i trener Masłow wyznaczają nowe i nowe zadania dla piłkarza. Fajny prawy obrońca Dynama Wołodymyr Szczegołkow ze względu na swój wiek zakończył karierę piłkarską. Tutaj dziadek wpadł na pomysł „przeniesienia” Fedora na to stanowisko.
Medvid stanął przed trudnym zadaniem: opanować nową rolę - prawego obrońcy. Na początku sezonu nie czuł się zbyt komfortowo na tej pozycji. Były błędy. Z meczu na mecz grał jednak coraz lepiej. Co więcej, dzięki swoim szybkim najazdom, wytrzymałości i agresywności, bardzo pomógł w ataku. Były nawet momenty, kiedy drużyna wygrywała mecze dzięki jego potężnym strzałom. Na przykład z „Ararat”.
Wkrótce został doceniony przez nie mniej znanych rywali. Valery Voronin, duma Torpedo Moskwa i reprezentacji ZSRR, powiedział: „Bardzo trudno było grać przeciwko Medvydowi. Nigdy nie wiadomo, gdzie pojawi się Fedor. Widziałem go zaledwie 20 metrów dalej, nie miałem czasu się rozejrzeć, a on już jest przed tobą, zjadliwy do granic możliwości. Czasem bałam się nawet, że złapie mnie za nogę. Nazwisko jest wiążące”.
Zrozumieliście już, że słowa „żołnierz uniwersalny nr 1” o Medvydzie wcale nie są obrazem literackim, ale rzeczywistością. I nr 1 - przede wszystkim brany jest pod uwagę moment chronologiczny. A żeby całkowicie zabić czytelnika, dodam cytat z własnych wspomnień Fedora: „W 1963 roku grali z nami rezerwowi CSKA. A ja, w interesie drużyny, stałem 70 minut... w bramce. A potem nie wytrzymał i przeszedł do ataku. Dosłownie przed końcem meczu dwukrotnie udało mi się zmusić bramkarza armii do "wyciągnięcia" piłki z bramki". Lubię to!
Zakarpacki spędził w Dynamie łącznie 11 piłkarskich sezonów. Jest czterokrotnym mistrzem (1966-1968 i 1971) oraz dwukrotnym zdobywcą Pucharu ZSRR (1964 i 1966). Rozegrał 12 meczów w europejskich pucharach (KEC - 8 meczów, KOK - 4). W ekstraklasie rozegrał 243 mecze i strzelił 19 bramek. Na listach „33 największych graczy” jego nazwisko pojawiło się dwukrotnie (1966 i 1967).
"Widziałeś?!"
Fedor słynął z wesołego i nieagresywnego charakteru. Dopóki go nie złapią. Oto przykład, który doskonale ilustruje takie cechy Medvyda.
W 1967 roku reprezentacja byłej Unii przygotowywała się do Mistrzostw Europy-68. Trener Mychajło Jakuszyn zaprosił dwóch Kijowsko-Zakarpackich pomocników Sabo i Medvidy'ego na mecz towarzyski ze Szkotami.
A spotkanie na słynnym stadionie Hampden Park w Glasgow zakończyło się wynikiem 2:0 na korzyść radzieckich piłkarzy. Medvid był podziwiany za to, jak umiejętnie „zamknął” świetnego strzelca Denisa Lowa z Manchesteru United, zdobywcę Złotej Piłki dla najlepszego piłkarza Europy w 1964 roku. Ale to nie wystarczyło, Fedir strzelił także kulę armatnią do bramki Simpsona z 30 metrów do własnej dziewiątki. Ten gol miał swoją niepowtarzalną kontynuację...
Faktem jest, że w tamtych czasach imienniki Lewczenki grali w kijowskim "Dynamie" - Wołodymyr był lewym obrońcą, a Walentyn w środku pola, którego zarówno kibice na trybunach, jak i sami zawodnicy nie nazywali Smykiem inaczej. Skąd taki dziwny nick Smyk? Być może z powodu popularnej niegdyś dzięki wykonaniu przez Leonida Utyosowa nieuczciwej piosenki „Hop with a bow”.
Więc, Smyk, przepraszam, Valentin Levchenko, delikatnie mówiąc, był zazdrosny o Fedora. Z zazdrości oczywiście, bo Masłow stale deklarował Medvyda w wyjściowym składzie, aw najlepszym razie trzymał go w rezerwie, a nawet w ogóle nie uwzględniał w protokole meczowym. Lewczenko był głośno oburzony tym, co uważał za niesprawiedliwość. Fedi nie zareagował agresywnie. W odpowiedzi Fedya zachowywał się jak zwykle wesoło, był spokojny, jakby udawał.
A kiedy słynny „Przebiegły Michaj” (ten „znak wywoławczy” został zachowany przez dekadę przez Michaiła Josypowicza Jakuszina) zaczął przyciągać Fedora do pierwszej drużyny Unii, Valentin mógł tylko prychnąć z zazdrości.
Wspaniały gol Medvida przeciwko Szkotom w Glasgow nie stałby się tak sławny, gdyby nie kontynuacja we własnym wykonaniu naszego bohatera. Fedya nie czekał z powrotem do Kijowa, gdy tylko drużyna poleciała z Glasgow do Moskwy, w nocy wybrał numer telefonu Lewczenki z hotelu. I krzycząc do niego tylko: „Widziałeś?!”, od razu odłożył telefon na dźwignię.
Niedźwiedź jest trenerem
Ferenc (Fedir) Yozhefovich, po zakończeniu kariery zawodnika, przez krótki czas pracował jako trener dorosłej drużyny - w latach 1974-75 prowadził Czerniowce "Bukowina". Ale jego talent jako mentora ujawnił się bardziej w pracy z młodszym pokoleniem.
Miał okazję być mentorem dzieci i młodzieży w szkole swojego rodzimego klubu, w republikańskiej sportowej szkole z internatem oraz w reprezentacji Ukrainy.
Podczas swojej pracy jako starszy trener młodzieżowej reprezentacji Ukrainy, jego podopieczni zdobyli prestiżowy Puchar „Młodzieży” w 1985 roku. Wielu jego uczniów zostało dobrymi piłkarzami i z powodzeniem kontynuowało grę w drużynach naszego kraju i za granicą. A w 1987 roku drużyna narodowa byłego Związku wśród 16-latków została mistrzem świata. W jej skład weszło czterech uczniów Ferenca Jożefowicza: Mykoła Rusin z Zakarpacia, Jurij Makarow z Kijowa, Walerij Wysokos i Jurij Moroz.
W 1994 Medvyd został starszym trenerem młodzieżowej reprezentacji Ukrainy (U18). Wśród jego podopiecznych w tej drużynie grały przyszłe „gwiazdy” ukraińskiego i europejskiego futbolu – Andrij Szewczenko, Giennadij Zubow i zmarły przedwcześnie bramkarz Serhij Perhun.
„Z moją wiejską naturą i hałaśliwą naturą!”
To słowa samego Medwida o sobie. Bardzo trafna autocharakterystyka. Na przykład, jak poznał swoją przyszłą żonę? Na postoju taksówek w Użhorodzie. Uczeń i piłkarz nie podzielili się, czyja kolej była pierwsza... i razem odjechali. Spotkali się po drodze. Dinamivets przedstawił się jako wiejski mechanik, który właśnie wrócił z pracy na Kubie. Tego samego wieczoru był w domu dziewczyny, aby spotkać się z jej rodzicami, a dosłownie miesiąc później młodzi ludzie zagrali wesele.
Jako osoba Medvyd był wytrwały, lekki, niezwykle towarzyski. Witalij Chmielnicki w pełni ujawnił ten aspekt w kilku zdaniach: „Podczas ciągłych deficytów ery sowieckiej Fed, jak nam się wydawało, miał koneksje na każdym kroku.
A będąc z natury życzliwym i wrażliwym, pomagał swoim przyjaciołom jak tylko mógł - kupić komuś lodówkę, przynieść komuś ziemniaki, pomóc komuś wejść do instytutu. Co więcej, Fedya łatwo i swobodnie nawiązywał wszystkie kontakty. Na przykład wchodzi do sklepu i mówi do sprzedawcy: „Cześć, jestem Medvyd”. Po prostu wzruszają ramionami: co to za niedźwiedź, mówią? "W jaki sposób? Strzeliłem wczoraj dwie bramki, a ty mnie nie poznajesz?! Następnym razem Fedya została już rozpoznana”.
Inna strona postaci Fedora jest nie mniej interesująca. Dokładniej, ich związek z żoną Valeryą Wasyliwną. W końcu co wiemy o większości żon znanych sportowców? Albo od samego początku wspólnego życia ograniczają się do naprawdę potrzebnych i zaszczytnych obowiązków opiekunów ogniska domowego, albo...
Walery Wasiliewna to zupełnie inna historia. Jest zawodową tłumaczką, a pracując dla „Intourist” zwiedziła chyba nie mniej krajów niż jej słynny mąż. Pytanie: czy każdy sportowiec jest gotowy znosić taką sytuację, bo sytuacja finansowa rodziny dzięki jego osiągnięciom wcale nie jest krytyczna? Zwłaszcza świetnego sportowca o wiejskich korzeniach, czyli z wielowiekowym wyczuciem, kto i co powinien robić w rodzinie. Niedźwiedź w tym względzie jest oczywiście białą wroną.
A gwiazdy filmowe znów jeżdżą
Czy popularność Fedora Medvidy potrzebowała pomocy gwiazd filmowych? Wśród pięknej połowy publiczności na pewno.
W 1966 roku na ekranach świata m.in a ZSRR, ukazała się wspaniała włoska komedia filmowa „Operacja Święty Januarius”, która z powodzeniem jest pokazywana w telewizji do dziś. Tam jednego z głównych neapolitańskich gangsterów gra słynny niemiecki aktor Mario Adorf, mający na swoim koncie ponad 120 filmów, bardzo podobnych do Fedora.
A tak na poważnie, kibice futbolu odnajdą podobieństwa między Medvidym a włoskim „wilczakiem” lat 90. – lat „zero” Gennaro Gattuso. Podobieństwo, zarówno w sposobie grania, jest zewnętrzne.
Wyjazd…
Ferenc Jozhefovich zmarł niespodziewanie iw stosunkowo młodym wieku. Wydawać by się mogło, że wieczny wielki człowiek pracował z satysfakcją na swoim ostatnim stanowisku - kierownika ds. spraw w nowo powstałej PFL Ukrainy, gdzie bardzo przydały się jego umiejętności kierownicze i komunikatywność.
Tego niefortunnego wieczoru spacerowałem z moim pupilem, ogromnym czarnym terierem o imieniu Beria i wróciłem do domu...
Bardziej stosowne będzie zacytowanie mojej żony Walerii Wasiliwnej, która w tym czasie pracowała już w Komitecie Międzynarodowym Rady Najwyższej Ukrainy i odbywała odpowiedzialną podróż służbową do Rumunii. Wspomina: „Rano zadzwoniłem do domu i rozmawiałem z Fedkiem. Jego nastrój był doskonały. Mówi: „Och, moje córki przyjdą dziś do mnie na lunch”. Bardziej martwił się o mnie. W Rumunii prowadziliśmy bardzo napięte negocjacje. Zapytany, jak się czuję.
Potem poszedł na spacer z psem, kupił wnuczkowi Walerce wszelkiego rodzaju słodycze. Powrót do domu. Wszedł do mieszkania, zdjął kurtkę i nagle na oczach naszych dziewczyn zaczął powoli opadać na podłogę... Nie trwało to nawet minuty. Przyjechały dwie "karetki" - serce i "obudzić się" i podłączono elektrowstrząs... Wtedy lekarz, który przeprowadzał sekcję zwłok, powiedział mi, że zakrzep dosłownie rozerwał mu serce. Jego śmierć była szybka - jak sztylet w serce..."
Tragedia człowieka „o dwóch sercach” wydarzyła się 8 listopada 1997 roku. Medvid miał zaledwie 54 lata. Był pierwszym ze słynnej kohorty graczy Dynama lat 60., który opuścił...
