O roli ochotników w pomocy Siłom Zbrojnym mówił Paweł Onysko, były napastnik Karpat, Worskli, Mariupola, Oboloni, Lwowa i innych drużyn.
Paweł Onysko (fot. facebook.com)„Na początku inwazji wszyscy szli i chcieli dołączyć do Teroboron lub regularnych oddziałów. A tutaj czas minął, ludzie słyszą wiele historii, oglądają filmy, a to wszystko ma niewielki wpływ. Poziom militarnego romantyzmu najwyraźniej spada. Jest dużo informacji, człowiek je przetwarza i dokonuje wyboru: kto idzie, kto nie idzie, kto się chowa. Ludzie już rozumieją, co się tam dzieje.
Co dziwne, od wojny historie są prawie takie same. Każdy ma swoje piekło. Dla kogoś Bachmut był piekłem, dla kogoś Kreminna, piekło było w obwodzie charkowskim... Ludzie rozumieją, że tam można umrzeć lub zostać kaleką. Dlatego ludzie mają taki strach. Myślę, że to naturalne i nic na to nie poradzisz.
Trzeba też pomagać. Jeśli wszyscy pójdą walczyć, nikt nie otrzyma pomocy. Pomoc wolontariuszy jest po prostu ogromna. Ochotnicy to druga armia po Siłach Zbrojnych. Niektórzy bronią kraju z bronią w ręku, inni bronią wszystkiego, co mogą. Chłopcy, którzy nie idą na front, powinni jakoś pomagać tu, na tyłach, jak tylko mogą, żeby wnuki na starość nie pytały: „Dziadku, gdzie byłeś, jak była wojna?”. Nie mówiąc już o tym, że siedziałem w Polsce i zbierałem truskawki. Kobiety idą na front, a mężczyźni przebierają się w damskie ciuchy, żeby przekroczyć granicę. Nawet nie wiem, jak ich nazwać” – powiedział Onisko.
