Sezon piłkarski 1990 rozpoczął się od wystąpienia federacji gruzińskiej i litewskiej z Federacji Piłkarskiej ZSRR. "Dinamo" (Tbilisi) i "Guria" (Łanczuti) nie wystartowały w mistrzostwach, a Żalgiris, po rozegraniu jednego meczu, również opuścił ogólnozwiązkowe rozgrywki. Zespół z Wilna rozpoczął rywalizację w nowo powstałej Lidze Bałtyckiej obok klubów z Łotwy, Litwy i Estonii. Zmiany w życiu kraju miały wpływ na piłkę nożną.
"Dynamo" jest mistrzem ZSRR w 1990 roku, po raz 13, rekord na zawszeZmiany nastąpiły również w Dynamie Kijów - z drużyny odeszli przede wszystkim Bezhanar, Kanchelskis, Pogodin i Protasov. Po zakończeniu sezonu 1989 jako brązowi medaliści, Kijowianie zaczęli pracować z młodzieżą. W meczu otwierającym mistrzostwa w 1990 roku, który odbył się 5 marca, Dinamo zremisowało (1-1) w Duszanbe z "Pamirem", dla gości strzelił Besonow. Następnie 1-1 w Moskwie z CSKA, 1-0 w Kijowie z Araratem, z takim samym wynikiem zwycięstwo nad Metalistem w Charkowie, 3-0 w Odessie z Chornomorets.
Potem przyszedł "zimny prysznic" - porażka w wyjazdowym meczu z Dnipro (0-1). Jednak drużyna Walerija Łobanowskiego szybko odzyskała ducha. Szachtar został pokonany w Kijowie (2-0), Spartak Moskwa (3-1, punktowali Salenko, Jaremczuk i Protasow). Potem gra toczyła się dalej. Passa zwycięstw Dynama w mistrzostwach 1990 roku wyniosła 16 (!) meczów, z czego 12 zakończyło się zwycięstwami Bilo-Syny.
Pokonując CSKA Moskwa 7 października (4-1), Dynamo wcześnie zapewniło sobie pierwsze miejsce. Tytuł ten był trzynastym w ZSRR. Pod względem liczby zwycięstw w mistrzostwach, Kijowianie na zawsze pozostali najsilniejszym klubem w rozległym kraju. Wiosną piłkarze Dynama zdobyli Puchar ZSRR po raz dziewiąty, natomiast dublerzy Bilo-Syny wygrali swój turniej po raz piętnasty (rekord). W Pucharze Zdobywców Pucharów Kijowianie dotarli do ćwierćfinału, a po drodze pokonali fińskie Kuopio (2-2 na wyjeździe i 4-0 u siebie) oraz praską Duklę (1-0 w Kijowie i 2-2 w Pradze), a następnie Bilo-Syni podejmowali katalońską Barcelonę.
Latem reprezentacja ZSRR, prowadzona przez Walerija Łobanowskiego, poniosła porażkę we Włoszech w turnieju finałowym mistrzostw świata. Nasza drużyna, zajmująca pozycję wicemistrzów Europy, nie zdołała awansować do fazy play-off po przegranych z Rumunią (0-2) i Argentyną (0-2), a także pokonaniu Kamerunu (4-0).
Jeszcze przed rozpoczęciem Mistrzostw Świata Valeriy Lobanovskiy ogłosił, że opuści drużynę narodową po zakończeniu turnieju, a następnie zdecydował się opuścić most trenerski Dynama, ostatecznie kierując reprezentacją Zjednoczonych Emiratów Arabskich.
Czołowi zawodnicy Dynama również zostali rozesłani do zagranicznych klubów: Mykhailychenko trafił do Sampdorii Włochy, Kuznetsov do Glasgow Rangers Szkocja, Protasov do Olympiakosu Grecja, Chanov i Bessonov wyjechali do Izraela. W drużynie prowadzonej przez Anatolija Puzacha pozostali Litowczenko, Szczurek, Jaremczuk, Łużny, Salenko, Szaran...
Sezon 1991, 54. mistrzostwa kraju, był ostatnim w najwyższej dywizji radzieckiego futbolu. W grudniu 1991 roku Federacja Piłkarska Ukrainy podjęła decyzję o opuszczeniu Federacji Piłkarskiej ZSRR. Na prezydenta FFU wybrano Wiktora Bannikowa.
"Zdobywszy europejskie uznanie, Dynamo weszło w nowy etap swojej chwalebnej historii - historii niepodległej Ukrainy. Wtedy piłkarze Dynama 16 razy zostawali mistrzami niepodległego kraju, 13 razy zdobywali Puchar Narodowy, a 9 razy Superpuchar Ukrainy. Piłkarze Dynama są również stałymi uczestnikami rozgrywek europejskich.
Oleksandr LYPENKO dla Dynamo.kiev.ua
