O karierze piłkarskiej Olega Bazilewicza już mówiłem. Przypomnijmy.
W kijowskim "Dynamie" Oleg Bazilewicz grał 10 lat, w mistrzostwach byłego Związku Radzieckiego dla kijowskiej drużyny na prawym skrzydle rozegrał 161 spotkań. Mistrz Związku w 1961 roku, dwukrotny wicemistrz (1960 i 1965), zdobywca Pucharu kraju (1964). Sześciokrotnie Oleg znalazł się na liście "33 najlepszych zawodników sezonu". Grał w reprezentacji olimpijskiej.
Oleg Bazilewicz w 1968 roku zakończył karierę zawodniczą i rozpoczął pracę trenerską. W tej dziedzinie rozpoczął swoje długie, ciężkie i szczęśliwe życie.
Oleg Bazilevichjako byli napastnicy Dynama spotykają się na moście trenerskim
Oleg swoje pierwsze kroki w roli trenera stawiał w Desnie (Czernihów). Następnie Szachtar (Kadievka) i Awtomobilista Żytomierz. A jego pierwszą elitarną drużyną w 1972 roku był Szachtar Donieck, który wyprowadził Bazilewicza z I ligi do najwyższej klasy rozgrywkowej.
W tym samym czasie Valeriy Lobanovskiy trenował Dnipro. Byli zawodnicy Dynama często ze sobą rozmawiali, wymieniali się doświadczeniami i pomysłami. I kiedy pod koniec 1973 roku Łobanowski poprowadził Dynamo, zaprosił do współpracy Bazylewicza.
Rok 1975 był dla tego tandemu rokiem triumfalnym. "14 maja Dynamo pokonało w szwajcarskiej Bazylei węgierski Ferencvaros (Budapeszt) 3-0, zdobywając swoje pierwsze europejskie trofeum.
Jesienią, pokonawszy FC Bayern Monachium (1-0) i Kijów (2-0) - dwukrotnych posiadaczy Pucharu Europy - Dynamo stało się posiadaczem Superpucharu UEFA.
A drużyna z Kijowa, prowadzona przez młodych specjalistów Łobanowskiego i Bazilewicza, została uznana za jeden z najlepszych klubów świata w 1975 roku.
Niestety, nie wszystkie sezony były idealne.
Kolejny rok nie był łatwym sprawdzianem w trenerskiej biografii słynnego już duetu trenerskiego. Niepowodzenia zaczęły się, gdy Dynamo przegrało w ćwierćfinale Pucharu Europy z francuskim Saint-Etienne. Reprezentacja ZSRR (powstała na bazie klubu Dynamo) prowadzona przez Łobanowskiego i Bazilewicza wpadła w kłopoty. Przegrała w ćwierćfinale Euro 1976 z Czechosłowacją, która ostatecznie została mistrzami.
Potem Olimpiada '76 w Montrealu w Kanadzie. Tam w półfinale reprezentacja ZSRR została pokonana przez drużynę NRD, która została mistrzami olimpijskimi. Brązowe medale na igrzyskach to teraz duży sukces. Ale wtedy takie wyróżnienie było oceniane jako duża porażka.
Dlatego ukraińscy trenerzy zostali zwolnieni zarówno w pierwszej, jak i olimpijskiej reprezentacji. A Bazilewicz został również zwolniony z Dynama.
Potem rozpoczął się nowy etap trenerskiego życia Olega Pietrowicza - Dynamo Mińsk, Pakhtakor Taszkient, CSKA Moskwa, Zorya (Woroszyłowgrad), młodzieżowa reprezentacja Ukrainy, Slavia (Sofia), reprezentacja Bułgarii, reprezentacja Ukrainy, reprezentacja olimpijska Kuwejtu i klub El-Kuwait. Potem nastąpiły kolejne cztery lata pracy w macierzystym klubie Dynamo.
Różne sukcesy, różny stopień zadowolenia z aktywności zawodowej. Ale wszystko to blednie wobec tragedii z 11 sierpnia 1979 roku na niebie nad Dnieprodzierżyńskiem. To właśnie w katastrofie lotniczej zginął Pachtakor, którego trenerem był Bażilewicz.
Tylko dzięki przypadkowi udało mu się przeżyć. Za zgodą kierownictwa klubu z Taszkientu Oleg Pietrowicz następnego dnia po drużynie miał udać się innym lotem. Chciał spędzić dodatkowy dzień z rodziną, której dawno nie widział. To go uratowało, ale ból w sercu pozostał na zawsze...
Ten świat 16 października 2018 roku (w wieku 80 lat) opuścił uhonorowany trener Ukrainy, kandydat nauk pedagogicznych Oleg Pietrowicz Bazilewicz. Został pochowany na cmentarzu w Bajkowie, obok grobów Walerija Łobanowskiego, Wiktora Bannikowa, Jurija Wojnowa, Jewgienija Rudakowa, Andrieja Husina, Walentina Biełkiewicza, Andrieja Bala, Wiktora Chanowa, Witalija Chmielnickiego, Wiktora Matwienki i Walerija Zueva.
Oleksandr LYPENKO dla Dynamo.kiev.ua
