Viktor Ozhogin prawie całe swoje życie poświęcił dziennikarstwu. Przeszedł drogę od dziennikarza do dyrektora generalnego regionalnej telewizji i radia w Dnieprze. Pracował również jako dziennikarz sportowy i komentator, a także był członkiem Komisji Etyki Dziennikarskiej. Od 2014 roku walczył na Wschodzie, a gdy rozpoczęła się inwazja na pełną skalę, wrócił do obrony Ukrainy.
Obecnie żołnierz przechodzi rehabilitację w Kijowie, dochodząc do siebie po kolejnej poważnej kontuzji. W wywiadzie Ozhogin opowiedział o swojej decyzji o wstąpieniu do wojska, realiach wojny, dziennikarstwie sportowym i planach na przyszłość.
Viktor Ozhogin- W pierwszych dniach inwazji na pełną skalę miałeś 64 lata i nie byłeś już w wieku poborowym - mogłeś zostać w domu i nie iść na wojnę. Zdecydowałeś jednak inaczej. Co sprawiło, że poszedłeś na wojnę? Dlaczego uważasz, że ta wojna jest Twoją wojną?
- Nie miałem wyboru. Poszedłem na wojnę, by ratować życie młodych chłopców. Wiesz, już żyłem i czułem, że ludzie tacy jak ja, jak "ojcowie-dowódcy", są potrzebni, aby trochę uspokoić chłopaków, dać im kilka rad, podzielić się swoją mądrością życiową i doświadczeniem. Chociaż nie mieliśmy doświadczenia bojowego, stopniowo zdobywaliśmy doświadczenie w walce.
W 2014 roku miałem 56 lat. Kiedy wybuchła wojna, poszedłem prosto do biura rekrutacji wojskowej i też nie zostałem przyjęty. Potem dowiedziałem się, że Petro Poroszenko podniósł limit wieku oficerów rezerwy do 60 lat, więc wysłałem rodzinę do Odessy i poszedłem do komisariatu wojskowego. Cóż, nawet wtedy zostałem zabrany. Byłem dowódcą plutonu. Broniliśmy Mariupola w 2014 roku. Walczyłem przez rok i do dziś jestem dumny, że wszyscy wróciliśmy żywi. To było największe osiągnięcie.
W 2022 roku nie było wyboru. Jak chłopaki będą tam walczyć beze mnie? Natychmiast w dniu rozpoczęcia inwazji skontaktowałem się z moimi towarzyszami. Poszliśmy do wojskowego biura poborowego i z trzech tysięcy żołnierzy tylko ja zostałem odesłany do domu, ponieważ miałem 64 lata. Wróciłem zrozpaczony. Później dowiedziałem się, że batalion Dnipro-1 rekrutuje ochotników. Zgłosiłem się ponownie i znów odesłano mnie do domu.
Mój dowódca powiedział: "Weź dokumenty i sam idź porozmawiać z komisarzem wojskowym". Poszedłem do jego biura, zamknąłem drzwi od środka, podszedłem i poprawiłem rok 58 na 68 w mojej legitymacji wojskowej. W ten sposób miałem 54 lata zamiast 64. Powiedział do mnie: "Wsadzą mnie za to do więzienia", a ja odpowiedziałem: "Dostaniesz order za znalezienie takiego wojownika jak ja". Tak trafiłem do batalionu Dniepr-1.
- Podczas pobytu na froncie walczyłeś w różnych rejonach. Gdzie było najtrudniej?
- Ciężko było we wszystkich miastach, w których walczyliśmy: Rubiżne, Siewierodonieck, Słowiańsk, Kramatorsk, Izyum, Łyman... W lutym opuściliśmy Bachmut i myślałem, że najtrudniej było w Bachmucie. Ale potem dotarliśmy do Kreminnej i teraz mogę z całą pewnością powiedzieć, że to właśnie tam było najtrudniej. Ponieważ byliśmy w lesie Serebryansky, gdzie nasze pozycje zostały całkowicie zniszczone. Walka tam była prawie niemożliwa, ponieważ wróg znajdował się 100-150 metrów dalej w lesie, który był całkowicie spalony, na górze nie było drzew, tylko pnie. Nie można tam było strzelać z granatnika - tylko broń strzelecka i artyleria. Codziennie ostrzeliwali nas jak mogli, a niestety nie mieliśmy prawie żadnej osłony. Mieliśmy 10 min dziennie, a nawet dwie, a 50 leciało co godzinę.
Jaka była cena? Powiem ci. W mojej kompanii było 66 osób - 8 zabitych i 50 rannych. Tak wróciliśmy do domu. Moja grupa składała się z pięciu grup z byłego batalionu Dnipro-1, który przez rok walczył w Donbasie. Spędziliśmy w Donbasie 11 miesięcy bez wymiany w 2022 roku. Z tych ludzi powstała moja kompania. 66 osób pojechało bronić Serebryanske Forestry i Ukrainy. Niestety, nie wszyscy z nich wrócili.
- Walczyłeś w ATO, a później wróciłeś na front po inwazji na pełną skalę. Jak według Ciebie zmieniła się armia od 2014 roku?
- Zmieniło się bardzo wiele. Nasza armia zdobyła duże doświadczenie w ciągu ostatnich 10 lat. Oczywiście, kiedy zaczynaliśmy w latach 2014-2015, nie wolno nam było w ogóle strzelać. Codziennie byliśmy ostrzeliwani i nie mogliśmy odpowiedzieć tym samym. Mogliśmy używać tylko broni krótkiej.
Mieliśmy fagot (przenośną radziecką broń przeciwpancerną) i pewnego dnia postanowiliśmy z niego postrzelać, żeby żołnierze przynajmniej wiedzieli, jak go używać. I znalazł się jeden "ekspert", który powiedział: "Strzelałem, kiedy byłem w wojsku". Pierwszym strzałem trafił w orków w składzie amunicji - zaczęli ze sobą walczyć, a my na to patrzyliśmy. Przez około dwie godziny strzelali do siebie - jedna wioska po drugiej. Myśleli, że są otoczeni. A my na to patrzyliśmy. Wszyscy się śmialiśmy, żartobliwie wspominając tę historię. To był jedyny raz, kiedy użyliśmy broni innej niż krótka.
W tym czasie porozumienia mińskie uniemożliwiały nam walkę, ale nie uniemożliwiały jej im - ciągle zasypywali nas czołgami, artylerią, gradem... Ale wtedy nie było takich szturmów jak teraz w Awdijiwce czy Bachmucie.
Trzeciego dnia naszego pobytu na froncie wszystko w mojej kompanii spłonęło - rzeczy osobiste, namiot, śpiwory, ale przeżyliśmy i kontynuowaliśmy obronę Ukrainy.
W tamtym czasie, nawet w 2022 roku, Rosjanie nie strzelali tak celnie. Teraz nauczyli się walczyć. Być może pojawili się wyszkoleni bojownicy, którzy mają dobre wyszkolenie. Niestety, nie doceniamy wroga. On również uczy się walczyć i nie chce umierać na naszej ziemi za nic. Chociaż wielu z nich wciąż nie rozumie, dlaczego tu są i o co walczą. Walczymy o naszą ziemię, walczymy na naszej ziemi. A co z nimi? Może walczą dla pieniędzy, bo nie znajduję innych powodów.
- Jaki był największy strach, z którym musiałeś się zmierzyć jako żołnierz?
- Widzisz, każdy żołnierz ma swój własny stopień strachu. Nie ma dwóch takich samych osób. W 2014 roku miałem bardzo młody zespół. Większość z tych chłopaków mogłaby być moimi synami. Wszyscy oni nadal walczą: są już doświadczeni i pomagają innym młodym żołnierzom.
Teraz, jako dowódca kompanii, musiałem stać się ojcem, psychologiem, psychoterapeutą... Cały czas musimy rozmawiać. Po pierwszym starciu bojowym wielu było w odrętwieniu. Nie mogli się do tego zmusić i mówili, że nie pójdą już na linię frontu, ale rozmawiałem z każdym z nich i mówiłem: "Słuchaj, masz dzieci? Poszliśmy bronić naszych rodzin, naszych dzieci, naszych wnuków. A teraz my będziemy chronić wasze dzieci, a wy będziecie siedzieć z tyłu. Czy to normalne? Jak zamierzasz spojrzeć swoim dzieciom w oczy?". I to było prawdopodobnie przekonujące z mojej strony, a wielu z nich zrozumiało, przespało noc, a rano wstali i powiedzieli, że są gotowi do wykonywania misji bojowych.
I tak zrobiliśmy - nikt się nie bał, nikt się nie wycofał. Były momenty, kiedy było strasznie, bardzo strasznie, ale wszyscy przeżyli i wrócili, choć nie wszyscy.
Niestety, 8 moich towarzyszy nie wróciło. Jednego dnia pięciu z nich zginęło - mieli nieudaną zmianę w nocy. To był dla mnie najstraszniejszy dzień, bardzo ciężko to przeżyłem. Wydawało mi się, że byłoby lepiej, gdybym wtedy zginął, a chłopaki przeżyli. Potem musiałem spakować ich wszystkich do czarnych worków i wiesz, łzy płynęły, nie mogłem się powstrzymać. Jeszcze wczoraj siedziałem z nimi, piliśmy herbatę, rozmawialiśmy, dzieliliśmy się chlebem, a dziś już ich nie ma. To było bardzo trudne, ale wiedziałem, że muszę walczyć dalej. Walczyć o tych chłopaków, którzy zginęli. Uzgodniliśmy z naszymi braćmi, że oczywiście dokonamy zemsty.
Teraz przygotowują się do ponownego pójścia na linię frontu. Zostali przeniesieni do Charkowa. Nie wiem jeszcze, gdzie zostaną wysłani.
- Obecnie przebywasz w Kijowie. To już druga kontuzja od rozpoczęcia inwazji na pełną skalę. Jak przebiega leczenie? Co planujesz robić dalej?
- Wrócę po zakończeniu rehabilitacji. Za tydzień będę w Dnieprze, by odwiedzić chłopaków. Nie zostałem jeszcze przeniesiony do innej jednostki, ale muszę wrócić i spróbować negocjować. Nie chcę ich zostawiać, żal mi ich. Rozumiem, że w wieku 65 lat nie ma już takich dowódców kompanii w wojsku. Ale czuję się dobrze, fizycznie jestem gotowy do wykonywania misji bojowych. A potem wszystko zależy od decyzji dowództwa. A jeśli nie pozwolą, to cóż...
- Prawie całe życie pracowałeś jako dziennikarz. Czy kiedykolwiek myślałeś o zmianie kierunku i dokumentowaniu wojny?
- Oczywiście, jako dziennikarz chciałem napisać książkę po wojnie w latach 2014-2015, ale potem coraz bardziej się od tego oddalałem i myślałem: "O czym będę pisał?". Mogę napisać o moich towarzyszach, o kilku ciekawych historiach. Ale co z prawdą? Wciąż tak naprawdę nie znamy prawdy. Było wiele porozumień, o których nie mamy pojęcia. Nie wolno nam było strzelać, ale codziennie polewano nas ołowiem. Co mogę o tym napisać? I czy będzie to zrozumiałe dla zwykłego obywatela?
O tej wojnie też mógłbym wiele opowiedzieć, ale to nawet nie jest możliwe. Wszystko nie jest tak dobre, jak się wydaje. A wszyscy mówią, że jesteśmy jedną z najlepszych armii w Europie. Niestety, nie jest to prawdą. A do standardów NATO jeszcze nam daleko, jak z Kijowa do Londynu. Niestety, w naszej nowoczesnej armii zachowało się to, co było najlepsze, i pomaga tylko bohaterstwo zwykłych żołnierzy.
- W mediach społecznościowych często pojawiają się filmy, na których żołnierze oglądają mecze ukraińskiej reprezentacji, będąc na froncie. Wiem, że kochasz piłkę nożną i przez długi czas pracowałeś jako komentator piłkarski. Czy śledzisz występy naszych piłkarzy i czy byłeś w stanie oglądać mecze na froncie? Jak ważne jest to dla wojska?
- To była dla nas możliwość oglądania meczów reprezentacji. Oczywiście zawsze wspieramy drużynę narodową, a wśród moich przyjaciół i towarzyszy broni jest wielu kibiców. Większość chłopaków z mojej firmy wiedziała, że jestem komentatorem sportowym.
Na meczu reprezentacji zbieraliśmy się razem - nie było telewizora, więc włączaliśmy tablet i oglądaliśmy, kibicowaliśmy. No to są takie momenty, nie było ich wiele w naszym życiu, ale oglądaliśmy wszystkie mecze, kiedy grała reprezentacja. Wiedzieliśmy, że oni mają swój front - walczą na boiskach, a my mamy swój, prawdziwy i też musimy wygrać. To nas podbudowało i lepiej było przetrwać niektóre momenty na froncie.
- Oceń obecne wyniki reprezentacji Ukrainy pod wodzą Rebrowa.
- Moim zdaniem Rebrov ma wszystkie umiejętności, talent piłkarski i ma wszystko przed sobą jako trener. Pomimo tego, że nie pracuje w tym zawodzie zbyt długo, osiągnął już pewne sukcesy w Ferencvarosie, trenował Dynamo Kijów, a następnie pracował w Emiratach Arabskich... Spośród młodych ukraińskich trenerów jest prawdopodobnie najbardziej utalentowany i obiecujący. Uważam, że jak na razie wszystko idzie po jego myśli.
Dzisiejsza piłka nożna nie jest na poziomie, na którym możemy mówić o jakimkolwiek postępie zawodników, ale teraz reprezentacja Ukrainy jest na drugim miejscu i myślę, że jest to bardzo przyzwoity wynik i są wszelkie szanse, aby pozostać na tej pozycji. Ale żeby to zrobić, musimy zagrać pewnie przeciwko reprezentacji Włoch. Gdybyśmy grali na przykład w czasie pokoju i na Stadionie Olimpijskim, myślę, że moglibyśmy pokonać Włochy, ale będzie to trudne, ale wciąż są szanse.
- Proszę o ocenę szans reprezentacji Ukrainy w meczu z Włochami i prognozę na ten mecz.
- Włosi również nie są drużyną, która może pokonać reprezentację Ukrainy w 100% i to w decydującym meczu. Jeśli weźmiemy pod uwagę każdego zawodnika z osobna, to włoska drużyna jest silniejsza, ale wiadomo, zawsze jest szansa na wygraną. Nawet jeśli nie ma szans, to wciąż jest szansa. Wiesz, to tak jak na froncie - wydawało się, że nie ma szans na przeżycie, ale trzeba szukać szansy, znaleźć ją i przetrwać. Tak samo jest z reprezentacją Ukrainy. To jest piłka nożna i wszystko może się zdarzyć. Jak powiedział jeden ze słynnych komentatorów, niestety już nieżyjący: "Piłka jest okrągła, a boisko zielone".
- Co będzie kluczem do zwycięstwa w tym meczu?
- Kluczem jest charakter, siła woli i chęć zwycięstwa. Możemy to zrobić, jeśli zbierzemy naszą wolę w pięść. Mamy wystarczająco dużo zawodników, którzy grają za granicą, oni znacząco wzmocnią zespół. Mudryk wygląda bardzo dobrze zarówno w Anglii, jak i w reprezentacji Ukrainy - widzieliśmy, jak rozwiązał wszystkie problemy w ostatnim meczu, w końcu strzelając bramkę dla reprezentacji. Może i była to Malta, ale wszystkie gole padły przy udziale Mudryka. To bardzo niebezpieczny piłkarz. Dla Włochów również.
Mają bardzo dobrą obronę. Włosi zawsze słynęli z dobrej gry w obronie, ale i tak o wszystkim decydują ludzie, którzy grają w ataku, w środku pola. Oczywiście obrońca nie może spudłować, pomóc bramkarzowi w obronie bramki, ale to atakujący pomocnicy i napastnicy decydują o losach meczu.
- Jak ważna jest piłka nożna dla dzisiejszego społeczeństwa ukraińskiego i czy pomaga Ukraińcom przynajmniej częściowo odwrócić uwagę od horroru wojny oraz zjednoczyć i zjednoczyć naród?
- Jest ważna, bardzo ważna. Powiedziałbym, że nie mamy wielu momentów na taki spektakl. I piłka nożna, i nie tylko piłka nożna, ale sport w ogóle... Kiedy sportowiec, taki jak Yaroslava Maguchikh, wygrywa mistrzostwa świata i grany jest hymn naszego kraju, jest to bardzo ważne w czasach, gdy przechodzimy przez tak trudne czasy.
Mogę powiedzieć z mojej firmy, że mamy wielu facetów, którzy są fanami piłki nożnej. Przy najmniejszej okazji proszą mnie, jeśli jesteśmy na rotacji gdzieś w domu, aby umówić się z prezesem klubu piłkarskiego, aby w jakiś sposób wpuścić ich na stadion. Dziś wszystkie mecze rozgrywane są bez udziału kibiców, ale czasami możemy spokojnie usiąść na trybunie. Oto oni, siedzą gdzieś w tylnym rzędzie i kibicują Dnipro-1. To znaczy, że chcą oglądać piłkę nożną.
To dziś bardzo ważne - nie tylko dla wojskowych. To nie jest odpowiedni czas na piłkę nożną, oczywiście, ale jeśli jest okazja do oglądania, zwłaszcza że są to mecze kwalifikacyjne, mecz reprezentacji, to oczywiście wszyscy się martwią i nikt nie ogląda wiadomości tego wieczoru, oglądali je już rano, badali, co dzieje się na froncie, a piłka nożna oznacza, że wszyscy siadamy i czekamy na zwycięstwo naszej drużyny. Każde zwycięstwo zawsze jednoczy naród.
- Od rozpoczęcia ATO minęło ponad 9 lat, a inwazja na pełną skalę trwa już prawie 2 lata. Wojskowi często mówią, że trudno jest zaakceptować życie na tyłach podczas rehabilitacji i wakacji, i zauważają, że społeczeństwo już częściowo dystansuje się od wojny. Jak Ty to odbierasz?
- Wiesz, trudno się z tym pogodzić. Większość moich towarzyszy, kiedy wraca do domu, a w rzadkich momentach, kiedy wychodzą z dziećmi na spacer, na przechadzkę po parku, są zaskoczeni, widząc, ilu młodych chłopaków pije. I ile jest samochodów... Wiesz, o co walczyliśmy? Nie mieliśmy żadnych samochodów, mieliśmy UAZ-y, które miały 50 lat. To, co kupili dla nas wolontariusze, sami próbowaliśmy naprawić i walczyć w lesie. I musieliśmy nimi jeździć. A tu te samochody - w Dnieprze czy Kijowie nie da się zaparkować. A dzisiaj nie ma kto walczyć.
Nasza armia jest przetrzebiona. Tych, którzy walczą ze mną, moich towarzyszy, jest coraz mniej. Zgadzam się, że nie powinniśmy wysyłać niewyszkolonych ludzi, ale ilu mamy policjantów, ilu ochroniarzy... Oni są tacy sprawni, chodzą na siłownie... Więc powołajmy ich, stwórzmy jednostki ochotnicze. Ci, którzy nie mogą walczyć, powinni patrolować ulice.
Moja jednostka z Gwardii Narodowej, wszyscy ci, którzy są na kontrakcie, są w Dnieprze - patrolują ulice. Mają pięcioletni kontrakt. Muszą iść na front i walczyć. A kto walczy? Ci, którzy są zmobilizowani. A my bierzemy ludzi z ulicy, łapiemy ślepych, głuchych, kalekich i wysyłamy ich do komisariatu wojskowego na badania lekarskie. W ten sposób nie wygramy.
I wiesz, że tysiące Rosjan umiera każdego dnia. Czy kiedykolwiek zastanawialiście się nad tym, ilu naszych własnych umiera? Tak wielu naszych najlepszych synów, naszych rodaków, naszych najlepszych chłopców umiera każdego dnia. Nie mamy statystyk, dowiemy się później. Ale musimy je zmienić, rezerwy... Musimy nad tym nieustannie pracować.
- Czego potrzebuje Ukraina, by wygrać tę wojnę?
- Nawet nie myślałem, że nadal będziemy w stanie wojny. Myślałem, że wygramy w 2022 roku. I moglibyśmy wygrać, gdyby kraje zachodnie zdecydowanie nam pomogły. Gdyby nie Wielka Brytania i Stany Zjednoczone Ameryki, już dawno przegralibyśmy tę wojnę. Zachód musi wreszcie zrozumieć, że nie tylko bronimy Ukrainy, ale bronimy ich. Dopóki nie zamkniemy nieba... Nasi cywile umierają. Z jakiego powodu? Ponieważ nie mamy odpowiedniej obrony przeciwlotniczej.
Pamiętam Mariupol. Teraz już go nie ma. To taki ból. Broniłem Mariupola w 2014 roku i mam łzy w oczach, kiedy myślę o tym mieście. Jak wyglądało i co zrobili z niego orkowie. I ile tysięcy spokojnych i niewinnych ludzi tam zginęło...
Uważam, że powinniśmy zakończyć tę wojnę latem, ale znowu potrzebujemy samolotów. Powiedzmy F-16. Nie chodzi o F-35, które są w służbie w większości krajów NATO. Po prostu dajcie nam te F-16. Dlaczego dziś kontrofensywa jest tak powolna? Ponieważ żaden kraj na świecie nie rozpocząłby kontrofensywy w kierunku Zaporoża bez samolotów. My nie mamy samolotów. I ruszyliśmy. Przez pierwsze dwa tygodnie umieściliśmy tam 20% naszego sprzętu. Bo to nie jest sposób na ofensywę. Lotnictwo i artyleria muszą działać, potem czołgi, a potem piechota.
- Jak myślisz, co stanie się z Rosją po wojnie?
- Jestem pewien, że Rosja upadnie. Imperium nie może istnieć w obecnej formie. Będzie wiele krajów - 15-16 republik. Tak jak kiedyś rozpadł się Związek Radziecki... Tak samo będzie z Rosją.
Chociaż, jak widać, Putinowi udało się stworzyć w Rosji coś w rodzaju obozu koncentracyjnego. Jestem zły, że Rosjanie nie mają prawa głosu. Nie mogą wyjść na plac i powiedzieć Putinowi: "Co ty robisz?". W tej wojnie zginęło już 300 000 Rosjan. A ile czołgów? Ile transporterów opancerzonych? Ile helikopterów? Nie wiem, odbudowa tego zajmie dziesięciolecia.
Ale nie interesuje mnie, jak tam będzie Rosja. Musimy bronić swojego, wygrywać.
Nigdy więcej tam nie pojadę. Moja siostra mieszka w regionie moskiewskim. Moja matka zmarła w lutym i nie byłem na jej pogrzebie. Nie byłem i nie mogę tam pojechać. To mój ból, ale nie chcę tam więcej jechać. I niech moja matka mi wybaczy.
- Co będziesz robił po naszym zwycięstwie? Planujesz wrócić do dziennikarstwa?
- Wrócę do dziennikarstwa. Czekają dziś na mnie na kanale D-1 w Dnieprze. Moja młodsza córka w grudniu skończy 13 lat, więc moim zadaniem jest postawić ją na nogi, wychować. Ona jest patriotką... Poszedłem na front, gdy miała 3,5 roku. Jak ona mnie poznaje...
Ale oczywiście nie powiedziałem jeszcze wszystkiego w dziennikarstwie. Nadal będę pracował. Będę pracować do 70. roku życia, a potem przejdę na emeryturę. Mam wielu młodych dziennikarzy, którym pomogłem. I jestem dumny, że poszedłem na front, a oni kontynuują moją pracę. Czekają na mnie, przyszli do mojego szpitala i czekają, aż znów będę z nimi pracował. Dla mnie młodzi ludzie są przyszłością telewizji i potrzebują trochę pomocy, aby nauczyć się tego, co najlepsze w naszym zawodzie i iść dalej.
Ale ja wciąż walczę. Wciąż tu jestem. A po zwycięstwie wrócę do dziennikarstwa.
- Czy nadal zamierzasz komentować mecze piłki nożnej?
- Nie uważam się za dziennikarza sportowego, ponieważ przeszedłem drogę od redaktora do prezesa regionalnej telewizji i radia. Ale sport był dla mnie ujściem. Grałem w piłkę nożną przez całe życie i myślę, że wiem dużo o sporcie. Komentowałem nie tylko piłkę nożną. Komentowałem wszystkie sporty, które można było pokazać w telewizji.
Prawdopodobnie nie będę już komentował meczów piłki nożnej, ale ciekawie byłoby zrobić jedną relację, nawet jeśli tylko dla siebie. Dziś pracują inni komentatorzy. Oni wszyscy są takimi, nie wiem jak to powiedzieć, intelektualistami i wszystko jest wprowadzane do ich komputerów. A jak my pracowaliśmy? Miałeś notes ze statystykami. Komentowałem mecze w ZSRR, na Ukrainie, relacjonowałem za granicą. Dlatego dziennikarstwo było trochę inne, a dziś niech młodzi idą dalej.
Solomiya Solovey, studentka Narodowego Uniwersytetu Kijowskiego im. Tarasa Szewczenki, członkini Stowarzyszenia Dziennikarzy Ukraińskich.
