Kilka epizodów z piłkarskiego życia słynnych zawodników Dynama.
Anatolij Konkow - honorowy mistrz sportu. Grał dla klubu z Kijowa od 1973 roku. Czterokrotny mistrz ZSRR (1975, 1977, 1980, 1981), zdobywca Pucharu Związku w 1978 roku, Pucharu Zdobywców Pucharów i Superpucharu UEFA w 1975 roku. Rozegrał 50 meczów dla głównych i olimpijskich reprezentacji narodowych byłego ZSRR. Srebrny medalista Euro-1972, brązowy medalista IO-1976 w Montrealu.
Valery Lobanovsky powiedział o Konkovie: "Anatoly Konkov jest graczem na poziomie Beckenbauera. W wyborze piłki jest bezbłędny, jego podania są dokładne, celne i kierowane we właściwe miejsce".
Rok 1972 był pamiętny dla Anatolija. Konkov zagrał w reprezentacji narodowej w finałowej fazie Mistrzostw Europy w Belgii. Zawodnik Dynama strzelił jedynego gola przeciwko Węgrom w meczu półfinałowym i poprowadził naszą drużynę do finału. W decydującym meczu reprezentacja ZSRR przegrała (0:3) z drużyną RFN.
Teraz możemy tylko pomarzyć o "srebrze" na Mistrzostwach Europy. W tamtych czasach najwyższe kierownictwo partyjne kraju uważało porażkę z rąk "ideologicznych wrogów" za hańbę. Wicemistrzów Europy oskarżano o brak charakteru, a nawet kręgosłupa. Konkow również był pod "presją".
W 1972 roku Konkow był bardzo zainteresowany klubem CSKA. Podczas jednego z przylotów na moskiewskie lotnisko Szeremietiewo, Konkow spotkał się z... grupa wojskowych z zadaniem wręczenia Anatolijowi wezwania do wojskowego centrum rekrutacyjnego. Piłkarz aktywnie stawiał opór tym, którzy go spotkali, doszło do banalnej bójki. Nagle z pomocą Anatolijowi przyszła policja, myląc bojowników z "gopotą", który przejechał pasażera. W wyniku bójki wybita została szyba w budynku lotniska, a Konkov zdołał uciec przed krzepkimi "przedstawicielami wojskowego biura werbunkowego". Operacja CSKA zakończyła się niepowodzeniem.
8 czerwca 1975 roku na Łużnikach w obecności 70 tysięcy kibiców reprezentacja ZSRR pod wodzą Walerija Łobanowskiego w meczu towarzyskim podejmowała drużynę narodową Włoch.
W wyjściowym składzie gospodarzy znalazła się jedenastka Dynama Kijów: Rudakow - Troszkin, Fomenko, Konkow, Matwienko - Buriak, Muntian, Kołotow, Weremiejew - Oniszczenko, Błochin. W drugiej połowie Veremeev został zastąpiony przez Reshko.
Dla "Scuadra Adzurra" zagrali Dzoff, Facchetti, Chinaglia, Capello.... Nasza reprezentacja wygrała 1:0. Jedynego gola strzelił w 63. minucie Anatolij Konkow, który zakończył karierę piłkarską w 1981 roku w wieku 32 lat.
* * *
Michaił Fomenko, honorowy mistrz sportu. Dołączył do Dynama Kijów w 1972 roku. Przez siedem sezonów rozegrał 211 meczów dla Bilo-Syni. Był trzykrotnym mistrzem byłego ZSRR, dwukrotnym zdobywcą Pucharu Pucharów i Superpucharu UEFA w 1975 roku. Wicemistrz Europy-1972, brązowy medalista Igrzysk Olimpijskich-1976 w Montrealu. Rozegrał 24 mecze w reprezentacji narodowej. Na listach "33 najlepszych" - 6 razy, pod nr 1 - trzy razy.
Jako zawodnik Fomenko był zimnokrwisty, niezawodny, wyróżniał się silną grą pozycyjną, umiejętnie cementował obronę, ściśle przestrzegał dyscypliny gry, był przydatny w ataku.
Michał nie raz był "przynudzany" przez kolegów z drużyny. Rzecz w tym, że do kijowskiego Dynama przeszedł z Zarii tuż przed sezonem, w którym drużyna z Woroszyłowgradu (obecnie Ługańsk) zdobywała złote medale mistrzostw Unii. Kijowianie zaś, będąc triumfatorami poprzedniego sezonu - 1971, zdobyli "srebro". Ale Fomenko nigdy nie żałował swojej decyzji. W końcu to właśnie w Dynamie objawił się jego talent jako środkowego obrońcy.
Kibicom podobała się jego niezawodna gra. Nie zdawali sobie sprawy, że Michaił miał chore plecy i grał na zastrzykach. Cechowała go nieposkromiona chęć wygrywania, a wychodząc na zieloną murawę zapominał o bólu pleców. Fomenko zakończył karierę zawodniczą z powodu kontuzji stosunkowo wcześnie - w wieku 30 lat.
Oleksandr LIPENKO dla Dynamo.kiev.ua