Rumunia - Ukraina - 3:0. Sonata Księżycowa

Jak wszyscy ukraińscy kibice, jestem oczywiście w pewnym szoku po tym, co zobaczyłem wczoraj w wykonaniu reprezentacji Ukrainy. Nie można przegrywać meczów tej rangi w taki sposób, a nawet dokładniej, nie można przestać grać, gdy się przegrywa. Tutaj nikt nikomu nie będzie współczuł, tylko rzuci pełną siatkę. Zaskakujące jest to, że drużyna narodowa, która ma wystarczające doświadczenie w grze na Euro w prawie całości, zagrała nie jak przystało na doświadczoną solidną drużynę, ale jak, przepraszam, cholera wie kto.

Ale. Oddzielmy to, co wydarzyło się przed pierwszym golem i po nim. To bardzo ważne, bo najłatwiej jest powiedzieć, że wszystko jest źle i zwolnić wszystkich. Takimi ocenami upodobnimy się do piłkarzy, którzy wczoraj na boisku też myśleli o sobie. A więc.

Do momentu gola mecz prowadziła reprezentacja Ukrainy. Oczywiście, nic nam nie wychodziło, ale na mistrzostwach rzadko wychodzi wszystko na raz. Pierwsze mecze często nie są spektakularne. Ale nawet w tych niespektakularnych pierwszych minutach podobały mi się długie wrzutki do naszych atakujących zawodników, które zdawały się przynosić efekty. Myślałem też, że nowa taktyka polegająca na graniu nie jak zwykle płytko, ale szeroko, może przynieść sukces. Wywabienie Rumunów i rzucenie ich "za plecy" w nadziei na nasze szybkie flanki - być może taki był zamysł.

Drużyna Siergieja Rebrowa generalnie gra brzydki, pragmatyczny i nieco nerwowy futbol, do którego zdążyliśmy się już przyzwyczaić. Nie ma w nim piękna. Ale nie potrzebowaliśmy pięknej gry w pierwszym meczu przeciwko zupełnie nieznanemu przeciwnikowi, który, należy zauważyć, świetnie przygotował się do konfrontacji z nami. Odciął tlen wszystkim kluczowym zawodnikom, "pozwalając" grać tylko Tarasowi Stepanenko. Nasi zawodnicy w połowie poczuli, że nie mogą robić tego, co chcieli i wszyscy jakoś stanęli, nie rozumiejąc jak grać, gdy nic nie wychodzi. Zaczęło się idiotyczne toczenie piłki do własnej bramki. I w końcu piłka potoczyła się do bramkarza Realu Madryt Andrieja Łunina.

Tutaj wyrażę swoją opinię, postaram się nikogo nie urazić. Lunin to bramkarz, który ciągle "śpi" na boisku. Nie chciałem tego pisać, gdy przespał gola Islandii w play-offach, tym bardziej nie chciałem krytykować Lunina podczas jego warunkowo triumfalnego sezonu w Hiszpanii. Niech mu będzie. Jeśli ludziom się to podoba. W każdym razie Lunin tylko od czasu do czasu wychodzi z anabiozy, gdy widzi, że piłka jest gdzieś blisko. Wtedy naprawdę ma świetną reakcję, wchodzi do gry, ratuje lub nie ratuje gola. By potem wrócić do snu. Aż do następnego momentu.

Lunin nie żyje grą. Wielki Tony Schumacher w swojej książce "Whistle" pisał właśnie o tym, że bramkarz musi żyć życiem na boisku. "Podpowiadam wszystkim, od obrońców po napastników, krzyczę, nawet jeśli zdaję sobie sprawę, że nie słyszą mnie na drugim końcu boiska...". To właśnie bramkarz. Właściciel pola karnego, właściciel drużyny, właściciel gry.

Lunin żyje wewnątrz siebie. Jest spokojny, co prawdopodobnie jest jedną z jego pozytywnych cech, ale jest zbyt spokojny jak na swoją pozycję. "Zasnął", zdając sobie sprawę, że gra toczy się na rumuńskiej połowie boiska i nie zorientował się, że Matvienko ma już piłkę, a napastnik rywali biegnie na niego. Nikolay Matvienko - obrońca z ogromnym doświadczeniem w grze na różnych poziomach, zagrał tak, jakby został wczoraj przeniesiony z dwójki do pierwszej drużyny. Nie dał Luninowi nawet rzutu wolnego, ale wepchnął piłkę do bramki, co było zbyt wiele dla zaspanego Lunina. Widzieliśmy, co stało się później.

Epizod takiego planu jest w stanie zepsuć wszystko. A jeśli przypomnimy sobie mecz z Rumunią na Mistrzostwach Świata 1990 reprezentacji ZSRR pod wodzą Łobanowskiego, zauważymy również, że generalnie naciskaliśmy. I tak jak w połowie pierwszej połowy wszystko zaczęło się od bramkarza - Dasaeva, który bezskutecznie przyjął piłkę w pole, nastąpił kontratak, cała drużyna była do przodu i nie wróciła, a sam Dasaev nie pomógł, chybiając strzału w środek bramki.

Ten gol zrujnował wszystko: strategię turniejową, plany, zrujnował kilka karier, zmusił niektórych piłkarzy do skończenia z wielkim futbolem, nie pozwolił dostać lukratywnych kontraktów tym zawodnikom, którzy zdecydowanie na nie zasłużyli. Sam gol Mariusa Lăkătuşa, który więcej na tamtych mistrzostwach nie strzelił.

Gol Stancu zepsuł do tej pory tylko jeden mecz. To, co stało się później, nie wymaga wyjaśnień. Rebrov miał szansę na wygranie szatni, ale ją zaprzepaścił. Myślę, że powinien był dokonać stabilizujących zmian w połowie meczu: na przykład. Wypuścić Yarmolenko i Sidorchuka. Niech drużyna się uspokoi i przestanie histeryzować. Ale najwyraźniej w szatni wszyscy tylko bardziej się podekscytowali i wyszli na drugą połowę, grając każdy dla siebie.

Sergei Rebrov, bez względu na to, jak świetnym jest trenerem, ma mniejsze doświadczenie w grze w reprezentacji narodowej na dużych turniejach niż większość zawodników w swojej drużynie. Być może nie do końca rozumie, jak przygotować drużynę do turnieju tego typu. Nie mówię tego, by w jakikolwiek sposób urazić Siergieja Stanisławowicza, szukam przyczyny lub części przyczyny. Myślę, że w połowie meczu Rebrov nie wiedział, co robić. W takich przypadkach lepiej jest milczeć, co moim zdaniem zrobił.

Nie chcę dyskutować o błędzie Lunina w sytuacji przy drugim golu, kiedy piłka przeleciała mu pod rękami. On sam tłumaczył, że nie widział momentu strzału. Mnie osobiście to tłumaczenie nie satysfakcjonowało i znów przypomniałem sobie islandzkiego gola z linii pola karnego, a tam Lunin najwyraźniej też nie widział strzału. A jego gra została uznana za udaną przez sztab trenerski, a co najważniejsze, przez trenera bramkarzy, którego rekord obejmuje głównie stabilną grę dla Illichivets.

Ale nawet po drugiej bramce ten mecz nie byłby przegrany, gdyby, jak wspomniałem na początku, nie zadecydowali o tym piłkarze. W drużynie zaczęła się niewybaczalna zapaść, która doprowadziła do trzeciego gola i przegranej....

Nie wiem, kto nazwał tę reprezentację Ukrainy najsilniejszą w historii naszego kraju, myślę, że wręcz przeciwnie - jedną z najsłabszych. Tym bardziej paradoksalny jest wynik, który już osiągnęła.

Kilka razy ta drużyna dosłownie odrodziła się, wyszła z niemal beznadziejnych sytuacji, takich jak po 0:2 w pierwszej połowie meczu z Macedonią Północną. Czy w meczu ze Słowacją nastąpi kolejne odrodzenie? Nie wiem. Nie mam nawet odpowiedzi na pytanie: czy powinniśmy zmienić połowę składu, czy pozwolić tym samym zawodnikom wyjść i się wykazać? Czy powinniśmy całkowicie uśmiercić Lunina i odstawić go na dobre?

Prawdopodobnie powinniśmy nieco przemyśleć cele i spróbować zagrać tak, aby uratować drużynę, a nie zbierać ją od nowa po tym Euro. Postawić sobie za cel wyglądać przyzwoicie, a jeśli przegrać, to przegrać minimalnie. Traktować się skromniej i współczuć kibicom. I nie rozwodzić się nad końcowym wynikiem. W końcu mamy teraz inne priorytety, które są daleko od boisk piłkarskich.

Artem ZHOLKOVSKY dla Dynamo.kiev.ua