Dziś mija 70. rocznica urodzin Mykoły Pawłowa, honorowego trenera Ukrainy, wyjątkowego trenera, piłkarza i działacza piłkarskiego. Dlaczego jest wyjątkowy,UVwyjaśnia w bezpośrednim języku jubilata.
- Nikołaju Pietrowiczu, jak się masz, jak twój nastrój, jak twoje zdrowie?
- Mam się dobrze. Nie narzekam na zdrowie. Przygotowuję się do rocznicy. W końcu mam 70 lat.
- Powiedziałeś, że nie obchodzisz urodzin po 2014 roku?
- Nie obchodzę, ale przygotowuję plan podróży. Pojadę albo do Połtawy, albo do Dniepru. A może odwiedzę oba miasta po kolei. Mam tam przyjaciół. Będę z nimi świętować moją rocznicę. Kiedyś jeździłem tam cały czas w dniu wyzwolenia Mariupola, ale po rozpoczęciu wojny na pełną skalę nie mogę już tam jeździć. Więc teraz moja trasa to Połtawa i Dniepr.
- Czy w domu wszystko w porządku ?
- Tak. Moja rodzina - żona Walentyna Wasiliewna, dwie córki, dwóch wnuków. Nawiasem mówiąc, twoja najstarsza córka Yana jest twoją koleżanką, honorową dziennikarką Ukrainy. Obecnie przebywa w Londynie ze swoim młodszym wnukiem. Od początku wojny przebywali za granicą. Najpierw byli w krajach bałtyckich, a potem przenieśli się do Anglii. Mieszkali w Manchesterze, a teraz w Londynie. Najmłodszy wnuk, Hrysha, chodzi do szkoły, uczy się angielskiego i gra w piłkę nożną. Mój drugi wnuk Wania jest na Ukrainie ze swoim tatą. Mieszkają niedaleko mnie. W tym roku skończył 10 klasę. Przed nim ostatni rok nauki. Gra w młodzieżowej drużynie Lewego Brzegu.
Młodsza córka Valentina pracuje w hotelu Hilton w Kijowie od prawie 20 lat. Jest singielką i mieszka sama.
- Jak wygląda teraz twój zwykły dzień?
- Kładę się spać wcześnie - przed 22:30. Wstaję, gdy tylko świta - o piątej lub piątej trzydzieści jestem już na nogach. Mam dwie rasy gołębi - kijowskie i mikołajowskie. W sumie mam 50 par. Mam trzy akwaria z rybami. Ponieważ mieszkam nad brzegiem jeziora, mam szkółkę, w której hoduję ryby, głównie karasie i karpie. Czasami ważą 5 kilogramów. Mam też szczupaki. W tym roku znajomi przywieźli mi rzadkiego jesiotra, który nie wszędzie się zakorzenia. Zobaczymy, co z tego wyjdzie. Tak więc w każdy czwartek mam dzień ryby, tak jak w byłym ZSRR. Łowimy ryby i jemy (uśmiech).
- Czy sam łowisz ryby?
- Mam kogoś, kto łowi za mnie ( uśmiech). Nie uważam się za zapalonego wędkarza.
- Czy jesteś szczęśliwą osobą ?
- Bardzo szczęśliwą. Mam wspaniałą żonę. Za trzy lata będziemy razem przez 50 lat. Mamy dorosłe dzieci i wnuki. Czego jeszcze potrzeba do szczęścia?
- Czy czytasz, co się o tobie pisze?
- Oczywiście, że tak. Jestem świadomy wszystkich wydarzeń, o których mówi się i pisze w prasie. Mam iPada. Rano, kiedy wstaję, piję kawę i oglądam wiadomości. W dzisiejszych czasach wiadomości ciągle się zmieniają, więc oglądam je wieczorem i po południu.
- Jakie są najbardziej absurdalne plotki, które słyszałeś na swój temat ?
- Niedorzeczne? Nie, żadne. W końcu nie zrobiłem nic głupiego, żeby pisali o mnie jakieś niedorzeczne rzeczy. Kiedy skończyłem trenować, przez chwilę pisali coś o tym, że zostałem gdzieś zaproszony. Ale szybko wydałem oficjalne oświadczenie, że w końcu zakończyłem coaching. Kilka miesięcy później wszystkie te rozmowy ustały.
- Czy byłeś gdzieś zapraszany po 2015 roku ?
- Tak, zostałem zaproszony. Ale nie powiem kto i gdzie. Istotne jest teraz pisanie o młodych aktywnych trenerach, którzy są ciągle zapraszani tu i tam. Od dłuższego czasu nikt nie zaprosił mnie na trenera.
- Tęsknisz za coachingiem?
- W ogóle za tym nie tęsknię. Myślę, że powinienem był przestać trenować pięć lat wcześniej. Futbol zabierał mi zbyt dużo energii.
- Co teraz najczęściej wspominasz ze swojego piłkarskiego życia ?
- Przede wszystkim moich kolegów, z którymi musiałem pracować. A także zawodników, których wychowałem, którzy otworzyli się pod moim okiem. Niektórzy z nich pracują teraz jako trenerzy, a inni nadal grają.
- Oto Twoje słowa: "1983 rok w mojej karierze zawodniczej i 2009 rok w karierze trenerskiej były dla mnie najlepszymi latami"?
- Tak, są. Ponieważ w tych latach zdobywaliśmy tytuły. 1983 - medale mistrzostw, 2009 - Puchar Ukrainy.
- Porozmawiajmy o drużynach, z którymi jako zawodnik i trener osiągnąłeś największe sukcesy .
- Z przyjemnością.
- Po raz pierwszy usłyszałem nazwisko piłkarza Pawłowa w 1976 roku. Jednak to, co usłyszałem w wiadomościach sportowych, nie uszczęśliwiło mnie jako kibica Dnipro. Domyślasz się dlaczego?
- W 1976 roku byłem w Kujbyszewie, grałem dla Krylii Rad i przytrafiła mi się nieprzyjemna historia...
- Nie, nie o to chodzi. Strzeliłeś swojego pierwszego gola w najwyższej radzieckiej lidze. Pamiętasz, kto to był?
- Pamiętam - "DniproC". Strzeliłem gola, jak się później okazało, mojemu przyszłemu trenerowi, Leonidowi Kołtunowi. To rzeczywiście był mój debiutancki gol w ekstraklasie. Pamiętam, że w tamtym meczu grałem jako lewy pomocnik. Byłem jednym z najmłodszych zawodników w drużynie.
W drugiej połowie Dnieprowi przyznano rzut karny. Mamy w drużynie doświadczonych zawodników, ale wszyscy się odsunęli. A ja podszedłem i strzeliłem gola. Najwyraźniej czułem się pewnie podczas meczu. Jednak Kołtun sparował mój strzał, ale drugim strzałem posłałem piłkę do siatki.
Mój gol był jedynym w tym meczu i przyniósł nam zwycięstwo. Taka jest historia(w raporcie z tego meczu nie ma mowy o karnym: napisano, że bramka padła w szybkim ataku - przyp. red.)
- Krylia Rad w połowie lat 70. przyciągała uwagę, ponieważ Błochin grał w bramce, a Staruchin w obronie. Kibice żartowali z tego zjawiska: byli przyzwyczajeni do tego, że ludzie o takich nazwiskach często strzelali bramki w innych klubach.
-(Śmiech.) Cóż, drugi Oleh Błochin, który grał dla Dynama Kijów, rzeczywiście był wtedy gwiazdą - strzelał dużo bramek. Ale Witalija Staruchina, gracza Szachtara, spotkałem po raz pierwszy na boisku w 1976 roku i wcześniej niewiele o nim słyszałem(choć Staruchin rozegrał 92 mecze w ekstraklasie w latach 1973-1976 i strzelił 30 goli - red.) Jeśli się nie mylę, Starukhin stał się potężnym strzelcem nieco później(w 1979 roku został najlepszym strzelcem mistrzostw ZSRR z 26 bramkami - przyp.autora).
- Twoja droga do Dnipro wiodła przez dwie kolejne drużyny .
- Grałem trzy lata w Kujbyszewie(dzisiejsza Samara - przyp. autora) dla Krylii Sowietów - 43 mecze, 1 gol. Ale w 1977 roku Krylia pożegnała się z najwyższą klasą rozgrywkową. Ja również wpadłem tam w kłopoty - trzech graczy, w tym ja, wdało się w bójkę z policją i zostaliśmy zdyskwalifikowani na zawsze. Nie chciałem dłużej zostawać w Kujbyszewie, zwłaszcza że Eduard Małofiejew wezwał mnie do Mińska.
- Czy Malofeev znał cię, kiedy grałeś w Brześciu?
- Tak, znał. Jeszcze zanim opuściłem Brześć, Małofiejew przejął Mińsk. To była jego pierwsza drużyna w roli głównego trenera. Pamiętał mnie i polecił do Dynama Mińsk w 1976 roku, ale bałem się tam iść. Nie byłem pewien, czy będę grał w pierwszej drużynie i czy wszyscy się o tym dowiedzą. Poszedłem więc do Kujbyszewa. Tamtejsza drużyna jest prowincjonalna, pomyślałem, a jeśli nie będę grał, to kto będzie o tym pamiętał.
- Jak to się stało, że zostałeś ogłoszony zawodnikiem Dynama Mińsk, skoro miałeś, jak mówisz, dożywotni zakaz?
- W tym czasie szef mińskiej drużyny Leonid Garay i główny trener Eduard Małofiejew zwrócili się o pomoc do legendarnego bohatera białoruskiego ruchu partyzanckiego Lewencowa, a także przywódcy republiki Maszerowa(Piotr Mironowicz Maszerow - pierwszy sekretarz Komitetu Centralnego Białoruskiej Partii Komunistycznej - autor). I oni pomogli zdjąć ze mnie tę dyskwalifikację.
- Maszerow był pierwszym sekretarzem Komitetu Central nego Białorusi. Dla tych, którzy nie wiedzą, jaki to był poziom?
- Poziom obecnego prezydenta kraju. Zostałem ogłoszony dosłownie przed pierwszym meczem w kalendarzu - w Ługańsku. Dynamo grało głównie Białorusinami. Wstawili mnie do podstawowego składu. Grałem na pozycji numer dziewięć. W ciągu trzech lat gry dla Dynama Mińsk opuściłem jeden lub dwa mecze z powodu kontuzji, a kilka więcej z powodu ostrzeżeń. Raz zostałem odesłany z boiska, w meczu przeciwko CSKA.
- Potem zmieniłeś miejsce zamieszkania z Mińska na Odessę ?
- Lekarze nalegali na zmianę klimatu dla mojej żony.
- Ale przed Odessą trafiłeś do Dnipro. Czy mógłbyś opowiedzieć nam więcej o tej historii?
- Zanim trafiłem do Chornomorets, pojechałem do Dniepru na negocjacje. Administrator drużyny Roman Kanafotskyi spotkał się ze mną na lotnisku i zabrał mnie na spotkanie z menadżerem drużyny Gennadiyem Zhyzdykiem. Rozmawialiśmy. Zapytałem go: "Gdzie jest główny trener?". Chciałem go zapytać, jak bardzo na mnie liczy. A Zhyzdyk powiedział do mnie: "Po co ci on? Powiem ci wszystkie warunki - sam o nich zadecyduję". A potem uścisnął moją lewą dłoń.
- Uraziło cię to?
- Oczywiście, że tak. Wtedy jeszcze nie wiedziałem, że Żyzdyk stracił prawą rękę podczas Wielkiej Wojny Ojczyźnianej. Nie poznałem nawet głównego trenera, co sprawiło, że zacząłem wątpić, czy Dnipro mnie potrzebuje.
- Wtedy pojawiła się opcja z Chornomorets?
- Wróciłem do Mińska. To był dzień wolny i otrzymałem telefon od Matwieja Leontyjewicza Czerkasskiego, który pracował jako asystent Nikity Pawłowicza Simoniana, kiedy ten był jeszcze głównym trenerem Chornomoretsa, ale miał zamiar opuścić drużynę. Powiedział mi, że Serhij Szaposznikow przejmuje drużynę i chciał, żebym dla niego grał.
Powiedziałem mu, że byłem już w Dnipropetrovs'k(współczesne Dnipro - autor) i że zaproponowano mi tam warunki. A on odpowiedział: "Kola, Breżniew wkrótce umrze i Dniepr się skończy. W Odessie dadzą ci mieszkanie, które możesz wymienić na cały blok w Dnieprze" (uśmiech ). Wcześniej mieszkania nie były sprzedawane, ale wymieniane. I rozśmieszał mnie tymi żydowskimi dowcipami.
- Co uzgodniliście?
- Że jadę do Odessy. Wziąłem bilet i poleciałem. Szaposznikow i jego żona spotkali się ze mną na lotnisku. Jak się później okazało, zaplanowali, że on ze mną porozmawia, a potem odleci z żoną do Moskwy, a mnie zabiorą do Odessy i oprowadzą. Musiałem spędzić noc w Odessie, ponieważ kiedy wracałem, samolot był opóźniony z powodu warunków pogodowych.
Wieczorem zjedliśmy miłą kolację w hotelu. Obiecali mi wiele, ale nie więcej niż to, co zaoferował mi Zhizdyk. W Dnieprze warunki były jeszcze lepsze. Ale ponieważ zostałem tak dobrze przyjęty w Odessie, zdecydowałem się przyjąć ofertę Chornomoretsa.
- Ale minęło kilka miesięcy i Shaposhnikov opuścił Chornomorets.
- Spędził z drużyną okres przygotowawczy. Na tydzień przed rozpoczęciem mistrzostw opuścił Odessę. Nie podobało mu się podejście lokalnych władz do piłki nożnej. To, co mu obiecano, nie zostało spełnione. Chodziło o jego warunki osobiste. Viktor Prokopenko został mianowany pełniącym obowiązki głównego trenera, a następnie został głównym trenerem Odessy. Uzgodniłem z Wiktorem Jewhenowyczem, że będę grał do końca sezonu, a potem odejdę.
- Prokopenko miał wtedy 37 lat i była to jego pierwsza poważna praca. Jak się z nim pracowało?
- Miałem z nim świetne relacje. Był młody i cały czas żartował. Pamiętam, jak powiedział: "Człowiek żyje raz, a w Odessie trzeba pomieszkać chociaż trochę" (uśmiech ). Ogólnie rzecz biorąc, nigdy nie miałem złych relacji z żadnym trenerem, dla którego pracowałem. Jestem pracowitą osobą. Zawsze spełniałem wymagania trenera. Dlatego miałem pełny kontakt z trenerami.
- Dlaczego nie chciałeś zostać w Odessie i pracować dla Prokopenki ?
- Faktem jest, że Dynamo Mińsk, z którego odszedłem, zostało mistrzem w 1982 roku. Byłem tam zawodnikiem pierwszej drużyny. A w Chornomorets razem z Prokopenką walczyliśmy o utrzymanie się w ekstraklasie(w końcu się udało, zajęliśmy 10. miejsce - przyp.autora).
Opowiem ci historię: kiedy przyszedłem do Chornomorets, od razu chcieli mi dać GAZ-24 Volga. Nie wziąłem go. Zapytałem: "Jeśli wezmę tę Wołgę teraz, a potem będę chciał odejść, pozwolicie mi odejść?". Odpowiedzieli: "Oczywiście, że nie". Wtedy poprosiłem o inny samochód i dali mi Zhiguli. "W Związku Radzieckim dawano nam Wołgi do sprzedania i zarobienia dodatkowych pieniędzy.
- Czy sam poprosiłeś o pracę w Dnipro?
- Nie było mi wygodnie samemu do nich dzwonić, więc postanowiłem skontaktować się z nimi za pośrednictwem legendarnego bramkarza Dynama Kijów, Olega Makarowa, który dobrze znał Jemca i Żyzdyka. Oleg Makarov dobrze znał mojego brata, który pracował na cmentarzu i poznał go, gdy chował swoją matkę. Mój brat był jego fanem i zaprzyjaźnili się z Makarowem. Potem on przedstawił mnie jemu.
Pomogłem mu z voucherem do sanatorium, kiedy grałem dla Dnipro. Kiedyś trudno było dostać się do sanatorium, ale nasi zawodnicy mieli taką możliwość. Pivdenmash dawał nam takie vouchery. Umówiłem się, kupiłem voucher dla jego rodziny i dałem mu prezent.
- Czy Makarov dzwonił do Yemetsa i Zhizdyka lub spotkał się z nimi?
- Tak. Poprosiłem go, aby dowiedział się, czy taki zawodnik jak Pavlov nadal znajduje się w kręgu ich zainteresowań. Powiedziałem, że chciałbym z nimi porozmawiać, wyjaśnić powody, dla których odmówiłem Dnipro za pierwszym razem.
- Jaka była reakcja Yemetsa i Zhizdyka na twoją prośbę?
- Powiedzieli: "Jeśli naprawdę chcesz, to sam weź i przyjedź". Byli na wakacjach z żonami w Gurzuf. Pojechałem ich odwiedzić w dniu wolnym. Spotkaliśmy się w hotelu. Tym razem Yemets był z Zhizdykiem.
Przeprosiłem go. Wyjaśniłem powód mojej odmowy za pierwszym razem. Powiedzieli, co następuje: "Spełnimy wszystko, co obiecaliśmy ci rok temu, ale nie od razu, tylko wtedy, gdy na to zasłużysz". Ale najpierw obiecali ci samochód i mieszkanie...
- A kiedy zasłużyłeś na mieszkanie i samochód?
- Od razu dali mi trzypokojowe mieszkanie, ponieważ moja żona była w ciąży z naszym drugim dzieckiem. O samochodzie nie było mowy. Okazało się, że od pierwszych meczów na zgrupowaniu, a potem w lidze, zacząłem grać w pierwszej drużynie. Zhizdyk zadzwonił do mnie i powiedział: "Kolya, myślę, że już zasłużyłeś na samochód. Dostaniesz go w ciągu tygodnia".
- Dotrzymałeś obietnicy?
- Nie. Minął tydzień, dziesięć dni - cisza. Nikt nie powiedział mi nic o samochodzie. A potem zebrałem się na odwagę, wypiłem szampana na odwagę i pojechałem do wiejskiej bazy. Właśnie rozpoczęliśmy zwycięską passę. Siedzę z chłopakami. Wszyscy w strojach sportowych, tylko ja w garniturze i krawacie.
Wchodzą Zhizdyk i Yemets, patrzą na mnie i żartobliwie mówią: "Kolya, dlaczego jesteś tak ubrany?". Odpowiedziałem: "Chcę z tobą porozmawiać". Po walnym zebraniu zespół wyszedł, a ja zostałem z nimi dwoma. Powiedziałem: "Obiecałeś dać mi samochód w ciągu tygodnia. A ja jestem taką osobą, że jeśli coś mi się obiecuje, a tego nie spełnia, to potem mam zupełnie inne podejście do biznesu".
mówi mi Zhizdyk: "Możesz poczekać cztery dni?". Odpowiedziałem: "Powiedz mi szczerze, jeśli będę musiał czekać pół roku, to poczekam. Zabiję się na boisku, a ty nigdy nie będziesz miał do mnie żadnych pytań". "Nie sześć miesięcy - cztery dni" - powiedział Zhizdyk i rozstaliśmy się. Następnego dnia dostałem telefon i kazano mi przyjechać i odebrać samochód. Dali mi jasnoszarą Wołgę GAZ-24. Wcześniej w Mińsku miałem zieloną Wołgę.
- Czy poprawili ci warunki życia ?
- Już pod koniec mistrzostw w 1983 roku, kiedy byliśmy na najlepszej drodze do wygrania mistrzostw, Żiżdyk powiedział, że dają mi lepsze mieszkanie niż to, które miałem - w centrum miasta przyulicy Leningradzkiej(teraz nazwa tej ulicy to Księcia Jarosława Mądrego - przyp.autora).
Mieszkałem w tym samym budynku co Czerednyk, Diłaj, chyba Kuzniecow i Walerij Mychajłowycz Szamardin. Mieszkaliśmy razem.
- Ołeksij Czerednyk powiedział mi, że kiedy się wprowadziłeś, z twoich okien przez całą noc leciała piosenka "Milion, milion szkarłatnych róż" .
- Twoja ciężarna żona wyjechała do innego miasta, żeby urodzić dziecko. Cóż, musiałem mieć trochę kreatywnego odpoczynku (uśmiech).
- Czy byłeś fanem twórczości Ałły Pugaczowej ?
- Rzecz w tym, że w tamtym czasie miałem tylko jedną jej płytę. Dlatego cały czas ją odtwarzałem.
- Jak przyjęła cię drużyna Dnipro? Z kim się zaprzyjaźniłeś?
- Przyjęli mnie bardzo dobrze. Na początku przyjaźniłem się z Vladimirem Ustinovem, potem z Valerym Zuevem. Z miejscowymi chłopakami: Łysenko, Kutuzow, Bobrykow. Nie miałem żadnych problemów z kolegami z drużyny.
Opowiem ci historię moich przenosin do Dnipro. Razem z drużyną pojechaliśmy na zgrupowanie, a moje rzeczy wciąż były w Odessie. Rodzice mojej żony spakowali je i wysłali samochodem do Dniepru. Tak się złożyło, że musiałem gdzieś pojechać, więc nie miałem czasu na spotkanie z samochodem. Poprosiłem chłopaków, było ich pięciu: Diłaj, Ustinow, Bobrykow, żeby się ze mną spotkali. Obiecałem im, że kiedy tam dotrę, zwrócę im pieniądze i pokryję łąkę. Dali mi mieszkanie na ósmym piętrze. Winda działa - to nowy budynek. Chłopaki spotkali samochód i wnieśli te rzeczy na górę. Moja żona pracowała w księgarni w Kujbyszewie. Dużo czytała i zaraziła mnie książkami. Miałem więc wspaniałą bibliotekę - abonament.
- I zabierał Pan tę bibliotekę ze sobą z miasta do miasta?
- Oczywiście. Książki były w pudłach. Pudła są bardzo ciężkie. Kiedy piłkarze je nosili, zastanawiali się: "Co jest takie ciężkie?". I nagle jedno z pudeł się rozpadło, a z niego wypadły książki. Później usiedliśmy z chłopcami i opowiedzieli nam, jaka była ich reakcja, jak przeklinali, gdy zobaczyli, co niosą. Przez jakiś czas potem nazywali mnie "czytelnikiem-pisarzem".
- Jaki rodzaj literatury preferowałeś ?
- Pierwszą książką, którą zasugerowała mi żona, była Mała Pani Wielkiego Domu Jacka Londona. A potem to już poszło. Lubiłem czytać różne melodramaty z dobrym zakończeniem i o miłości.
- Zgodnie z tradycją czasów radzieckich, przed mistrzostwami ZSRR piłkarze podejmowali socjalistyczne zobowiązania. Czy to prawda, że w 1983 roku Dnipro rzuciło wyzwanie Pakhtakorowi Taszkient w zawodach towarzyskich?
- Coś takiego miało miejsce, ale nie pamiętam szczegółów. Pamiętam, że po roku pracy w Dnieprze, Żyzdyk zaproponował mi wstąpienie do Komunistycznej Partii Związku Radzieckiego. Nie zastanawiałem się nad tym. Potrzebowali rekomendacji, charakterystyki i wszystkiego innego. Ale otrzymałem to wszystko i wstąpiłem do KPZR. Pod koniec sezonu, gdy na boisku zabrakło Ołeksandra Pogorełowa i Wołodymyra Ustymczyka, nosiłem opaskę kapitana.
- W czasach radzieckich, jak uzyskałeś pozytywną ocenę po tym, co wydarzyło się w Krylo Rad, kiedy walczyłeś z policją? Czy po tym droga do KPZR była już na zawsze zamknięta?
- Kiedy zostałem przyjęty do partii, nikt nawet nie wspomniał o tym incydencie.
- Który z meczów z 1983 roku był dla ciebie szczególny ?
- Wszystkie są dla mnie wyjątkowe. Pamiętam je wszystkie. Rozegrałem 33 mecze bez zmian, z wyjątkiem jednego - meczu o mistrzostwo ze Spartakiem, ponieważ miałem za dużo kartek. Grałem w obronie, jako środkowy pomocnik. Strzeliłem trzy gole. Dwa z rzutów karnych - Ararat i Zenit. Jedną z gry - CSKA. Drużyna, z którą pracował Shaposhnikov, który zaprosił mnie do Odessy.
Oleksandr Petrov.
забивши словакам.
Оказывается, Павлов - "честный и порядочный")))))