Ismael Bangura: "Spodziewałem się bardzo wielkich osiągnięć po Milewskim i Alijewie"

Kto był główną gwiazdą Dynama Kijów w połowie lat dziewięćdziesiątych, kim byli Artem Milewski i Ołeksandr Alijew, który z kijowskich trenerów wywarł na niego największy wpływ i jak wyglądały jego relacje z Ihorem Surkisem? Były napastnik Ismael Bangura opowiedział o tym wszystkim w wywiadzie dla UV.

- Isma, gdzie teraz mieszkasz i czym się zajmujesz?

- Mieszkam we Francji, a dokładniej w Paryżu. Głównie spędzam czas z rodziną.

- Czy piłka nożna jest teraz obecna w Twoim życiu?

- Oczywiście. Piłka nożna jest w moim życiu i zawsze będzie. Jestem zaangażowany w kilka projektów w świecie piłki nożnej, ale będę mógł o nich opowiedzieć nieco później, kiedy się rozpoczną.

- Wróć myślami do 2007 roku. Kto powiedział ci o ofercie z Dynama Kijów?

- Był to Ralf Heise Nagert, szwajcarski agent.

- Czy wiedziałeś wtedy cokolwiek o Ukrainie i Dynamie?

- Och, bardzo niewiele! W tamtym czasie wiedziałem tylko, że w waszym kraju jest bardzo zimno i że Dynamo gra w Lidze Mistrzów.

- Jakie były Twoje pierwsze skojarzenia z Ukrainą i Kijowem, kiedy po raz pierwszy przyjechałeś do naszego kraju?

- Moje pierwsze wspomnienia związane są z momentem, kiedy przyjechałem podpisać kontrakt z Dynamem. Nic konkretnego.

- Jeśli to nie tajemnica, to czy pensja w Dynamie była dużo wyższa niż wcześniej w Le Mans?

- Tak, pensja w Dynamie Kijów była trzy razy wyższa niż w Le Mans.

- W Dynamie grałeś pod wodzą wielu trenerów: Anatolii Demyanenko, Jozsef Szabo, Oleh Luzhnyi i Yurii Semin. Którego z nich wspominasz najmilej?

- Dobrze wspominam Anatolija Demyanenko, był dobrym trenerem i bardzo dobrze się dogadywaliśmy. Dał mi wiele dobrych rad, mimo że nie znałem języka, ale bardzo szybko się zaadaptowałem. Ogólnie rzecz biorąc, miałem dobre relacje ze wszystkimi trenerami. Każdy odgrywał swoją rolę tak, jak powinien. Mam nadzieję, że wszyscy mają się dobrze.

- Kto był Twoim największym przyjacielem podczas pobytu w Dynamie?

- Pape Diaquate i Yusuf Ayla. Byłem bliskim przyjacielem Dyakate.

- Kto był najbardziej utalentowanym kolegą w Dynamie?

- Wszyscy byli utalentowani, ale szczególnie mogę wspomnieć o Artemie Milevskym i Ołeksandrze Alijewie. Spodziewałem się po nich wielkich osiągnięć w ich karierze.

- Kto w tej drużynie pracował najciężej podczas treningów?

- Nie mogę nikogo wyróżnić. Wszyscy ciężko pracowaliśmy na treningach, a naszą siłą była jedność i duch zespołu.

- Jak myślisz, który z zawodników Dynama w tamtym czasie mógł sprawdzić się na najwyższym poziomie piłkarskim?

- Przede wszystkim był to Andrij Jarmołenko.

- A kto był największą gwiazdą tamtej drużyny?

- Myślę, że Serhii Rebrov.

- Kto miał najdroższy samochód?

- Wiele osób miało drogie samochody, ale nie pamiętam konkretnych modeli.

- Co lubiłeś robić w Kijowie?

- W wolnym czasie głównie dużo spałem i oglądałem telewizję.

- Czy lubiłeś jakieś ukraińskie potrawy?

- Tak, uwielbiałem wasz barszcz.

- A które, wręcz przeciwnie, nie przypadły Ci do gustu?

- Szczerze mówiąc, nie jestem wybredny w tej kwestii i wszystkie potrawy traktuję normalnie.

- Jakie jest Twoje najmilsze wspomnienie z meczu z Dynamem?

- Oczywiście nigdy nie zapomnę tego śnieżnego meczu z Szachtarem, ponieważ po raz pierwszy grałem na śniegu. I jest to szczególnie przyjemne, ponieważ wygraliśmy 2-1.

- Pamiętasz zwycięstwa Dynama nad Spartakiem? Czy wiesz, jak ważne były te zwycięstwa dla Dynama i Ukrainy?

- Tak, pamiętam je bardzo dobrze i dokładnie wiedziałem, jak ważne były, ponieważ rozmawiałem z prezydentem Ihorem Surkisem przed meczem.

- Swoją drogą, jakie były Twoje relacje z Ihorem Surkisem?

- Był moim mentorem i ufał mojemu stylowi gry.

- Czy jesteś teraz w kontakcie z kimś z klubu? Składacie sobie życzenia urodzinowe?

- Nie, nie komunikujemy się już z nikim.

- Czy pamiętasz swój konflikt w finale Pucharu Ukrainy w 2008 roku z Volodymyrem Yezerskyim?

- Szczerze mówiąc, niezbyt dobrze. To było coś w stylu, że się spieszyłem i chciałem kontynuować grę, ale on mi nie pozwolił, wdaliśmy się w bójkę. Mogę powiedzieć na pewno, że po meczu rozmawialiśmy i doszliśmy do porozumienia.

- Żałujesz, że tak się stało?

- Nie powiedziałbym tego. Takie rzeczy mogą się zdarzyć w piłce nożnej, ponieważ gra polega na adrenalinie. Szybko się uspokoiliśmy, jakby nic się nie stało.

- W 2008 roku byłeś na szóstym miejscu w rankingu najlepszych napastników w Afryce po Drogbie, Adebayorze i Eto'o. Kogo uważasz za najlepszego afrykańskiego napastnika w historii?

- Moim zdaniem Eto'o jest najlepszy w historii afrykańskiego futbolu.

- FIFA ukarała cię grzywną w wysokości 4,5 miliona euro i zawieszeniem. Jaki był tego powód?

- Stało się tak, ponieważ podpisałem kontrakt z Nantes, kiedy moja obecna umowa z klubem z Dubaju jeszcze nie wygasła.

- Jak zakończyła się ta historia?

- Zostałem zawieszony na pięć miesięcy, ale ostatecznie wszystko wróciło do normy. Nie chciałbym mówić bardziej szczegółowo o grzywnie.

- W 2014 roku pojawiła się informacja, że możesz kontynuować karierę w Rosji. Czy to prawda?

- Nic mi o tym nie wiadomo, prawdopodobnie była to tylko plotka.

- Czy śledzisz sytuację na Ukrainie?

- Tak, oczywiście. Codziennie oglądam wiadomości, które bardzo mnie poruszają i smucą. Denerwuje to nawet mojego ośmioletniego syna. Często modli się przed snem, aby spokój i pokój powróciły do kraju. Teraz życzę sukcesu reprezentacji Ukrainy na Euro 2024. Pracuje tam wielu moich dobrych przyjaciół i z radością usłyszałem wiadomość o pierwszym zwycięstwie Ukrainy i życzę im dalszych sukcesów!

Kirill Krutorogov