Od tej historycznej daty w 1894 r. ukraińskie społeczeństwo przeszło wiele: dwie wojny światowe, upadek imperiów (rosyjskiego, austro-węgierskiego), utworzenie i zniknięcie ZSRR, agresję wojskową ze strony Rosji, aneksję Krymu i okupację Donbasu oraz otwartą inwazję na pełną skalę.
Zdjęcie: uaf.uaUkraińska piłka nożna, która na pewnych etapach swojej historii była częścią piłki nożnej innych krajów - przed uzyskaniem niepodległości - również doświadczała tego wszystkiego wraz ze społeczeństwem. Oczywiście były wzloty i upadki.
Lwów, Odessa, Czerniowce, Kijów, Charków, Juziwka (obecnie Donieck), Katerynosław (obecnie Dniepr), Mykołajów, Sewastopol, Użhorod - te i inne ukraińskie miasta stały się centrami narodzin i rozwoju piłki nożnej, dały początek słynnym mistrzom gry, drużynom i tradycjom. Prawie 100 lat temu nasze drużyny piłkarskie zdobyły tytuły najsilniejszych w Imperium Rosyjskim (Odessa - 1912), Polsce (Pogoń Lwów - 1922, 1923, 1925, 1926), ZSRR (Szturm Charków - 1924) i na Słowacji (Ruś Użhorod - 1933, 1936).
Po otrząśnięciu się z okropności II wojny światowej ukraiński futbol stopniowo powracał na najwyższy poziom. W 1954 r. Dynamo Kijów wygrało Puchar ZSRR, a w 1961 r. po raz pierwszy zdobyło mistrzostwo ZSRR. W tym samym 1961 roku Szachtar Donieck po raz pierwszy zdobył Puchar ZSRR, a w 1962 roku powtórzył swoje osiągnięcie.
W połowie lat 60-tych Dynamo Kijów pewnie dołączyło do grona wielkich radzieckiego futbolu. Zanim Ukraina uzyskała niepodległość, drużyna z Kijowa zdobyła mistrzostwo ZSRR 13 razy (niezrównany rekord) (1961, 1966, 1967, 1968, 1971, 1974, 1975, 1977, 1980, 1981, 1985, 1986, 1990) i Puchar ZSRR dziewięć razy (drugi wynik w historii turnieju) (1954, 1964, 1966, 1974, 1978, 1982, 1985, 1987, 1990).
Zoria Ługańsk (1972) i Dnipro (1983, 1988) również zdobyły tytuł najsilniejszej drużyny w Związku Radzieckim, podczas gdy Szachtar (1961, 1962, 1980, 1983), Karpaty Lwów (1969), Metalist Charków (1988) i Dnipro (1989) zdobyły pucharowe trofeum.
Ukraińskie kluby wielokrotnie znajdowały się w pierwszej trójce zwycięzców: Dynamo 14 razy, Dnipro i Szachtar po cztery razy, a Chornomorets Odessa raz. W sumie 15 naszych klubów grało w elitarnej lidze mistrzostw ZSRR. W niektórych sezonach ponad jedna trzecia uczestników najwyższej ligi reprezentowała Ukrainę.
Dynamo Kijów stało się pierwszym radzieckim klubem, który zdobył międzynarodowy tytuł: W 1975 roku drużyna wielkiego (ale w tamtym czasie wciąż bardzo młodego - 36 lat!) trenera Valerii Lobanovskyi pokonała węgierski Ferencvaros 3-0 w finale Pucharu. W tym samym roku drużyna z Kijowa powiększyła swoją kolekcję międzynarodowych trofeów, pokonując niemieckich i europejskich gigantów, Bayern Monachium, w dwóch meczach (1-0, 2-0). W 1986 roku Dynamo powtórzyło swój sukces w Pucharze Pucharów, odnosząc przekonujące zwycięstwo nad Atletico Madryt (3-0).
Już w okresie niepodległości, po powrocie Łobanowskiego do Kijowa, Dynamo dotarło do półfinału (1999) i ćwierćfinału (1998) Ligi Mistrzów. Największe sukcesy odniosły jednak Szachtar, który pod wodzą Mircei Lucescu i Luisa Castro zdobył Puchar UEFA (2009) oraz dotarł do ćwierćfinału Ligi Mistrzów (2011) i półfinału Ligi Europy (2016, 2020) oraz Dnipro, które pod wodzą Myrona Markevycha dotarło do finału Ligi Europy (2015). Ten ostatni wcześniej doprowadził Metalist do ćwierćfinału Ligi Europy (2012).
Na początku 2010 roku ukraińskie kluby czuły się bardzo pewnie na arenie międzynarodowej - przez kilka sezonów z rzędu na starcie europejskich rozgrywek stawało sześciu reprezentantów, z czego czterech dotarło do wiosennej części losowania. Wszystko przerwała wojna z Rosją...
Wychowankom ukraińskiego futbolu i reprezentantom drużyn z ziem ukraińskich udało się zagrać w reprezentacjach Polski (Wacław Kuchar, Michał Matias, Spyridon Albański, Jan Wasiewicz, Józef Garben, Mieczysław Bacz i inni), Rumunia (Alfred Eisenbeisser, Robert Sadovsky, Isidor Hansl, Josef Klein, Stanislav Mickinsky), Czechosłowacja (Geza Kalochai), Węgry (ten sam Geza Kalochai), a nawet Stany Zjednoczone (Adam Volianin). Niektórzy z nich startowali na igrzyskach olimpijskich i mistrzostwach świata jeszcze przed II wojną światową.
Pochodzący z Zakarpacia Oleksa Bokshay trenował reprezentację Czechosłowacji, a pochodzący ze Lwowa Kazimierz Gurski został uznany za najlepszego polskiego trenera XX wieku za swoje osiągnięcia za sterami reprezentacji Polski (1972 - zwycięstwo na Igrzyskach Olimpijskich, 1974 - trzecie miejsce na Mistrzostwach Świata, 1976 - drugie miejsce na Igrzyskach Olimpijskich).
Ukraińscy piłkarze i trenerzy odnosili wielkie sukcesy w czasach Związku Radzieckiego. Wspomniany wcześniej Valery Lobanovsky był najbardziej utytułowanym trenerem w Związku Radzieckim. Oleh Blokhin posiada wiele rekordów jako strzelec i jako zawodnik (największa liczba meczów i bramek w mistrzostwach ZSRR, reprezentacji ZSRR i europejskich rozgrywkach wśród radzieckich klubów).
Błochin był pierwszym zawodnikiem w radzieckiej piłce nożnej, który zdobył Złotą Piłkę, przyznawaną najlepszemu zawodnikowi w Europie, w 1975 roku. W 1986 roku jego osiągnięcie powtórzył inny zawodnik Dynama Kijów, Ihor Biełanow, a w 2004 roku Andrij Szewczenko został trzecim ukraińskim zdobywcą Złotej Piłki.
Błochin został również trzykrotnie uznany za najlepszego piłkarza roku w ZSRR, co również jest rekordem, a w sumie przedstawiciele ukraińskich klubów osiągnęli to 12 razy: 1966 - Andrij Biba (Dynamo), 1969 - Wołodymyr Muntyan (Dynamo), 1971 - Jewhen Rudakow (Dynamo), 1973 - Oleg Błochin (Dynamo), 1974 - Oleg Błochin (Dynamo), 1975 - Oleg Błochin (Dynamo), 1979 - Vitaliy Starukhin (Szachtar), 1984 - Gennadiy Lytovchenko (Dnipro), 1985 - Anatoliy Demyanenko (Dynamo), 1986 - Oleksandr Zavarov (Dynamo), 1987 - Oleh Protasov (Dnipro), 1988 - Oleksiy Mykhailychenko (Dynamo).
W pierwszej piątce najlepszych zawodników roku znalazło się także wielu reprezentantów Ukrainy: Viktor Bannikov (1964), Anatoliy Byshovets (1966, 1967), Vasyl Turyanchyk (1967), Volodymyr Muntyan (1968), Viktor Serebryanikov (1969), Viktor Kolotov (1971, 1972, 1975), Jewhen Rudakov (1972), Oleh Blokhin (1972, 1976, 1978, 1980, 1981, 1985, 1986), Volodymyr Veremeev (1974, 1975), Yuriy Degterev (1977), Anatoliy Konkov (1977), Volodymyr Bezsonov (1980, 1989), Leonid Buryak (1981, 1982), Anatolii Demianenko (1982), Oleh Taran (1983), Viktor Hrachov (1983), Oleh Protasov (1985, 1989), Ihor Belanov (1986), Pavlo Yakovenko (1986), Oleksii Mykhailychenko (1987, 1990), Oleksandr Zavarov (1987, 1988), Mykola Kudrytskyi (1989), Serhii Yuran (1990).
Najlepszymi bramkarzami roku w ZSRR byli: Wiktor Bannikow (1964, Dynamo), Jewhen Rudakow (1969, 1971, 1972, Dynamo), Jurij Degterew (1977, Szachtar), Wiktor Czanow (1986, Dynamo). Byli też rodowici Ukraińcy, którzy reprezentowali wówczas moskiewskie kluby: Vladimir Maslachenko (1961), Viktor Bannikov (1970), Vladimir Pilguy (1973) i Vyacheslav Chanov (1981).
Wychowankowie ukraińskich szkółek piłkarskich i reprezentanci ukraińskich klubów mieli stałą reprezentację w kadrze narodowej ZSRR.
Volodymyr Maslachenko, Yuriy Kovalev i Yuriy Voynov zostali mistrzami Europy w 1960 roku. Wicemistrzami Europy z 1972 roku pod wodzą pochodzącego z Donbasu Ołeksandra Ponomariowa zostali Jewhen Rudakow, Wołodymyr Troszkin, Wiktor Kołotow, Anatolij Konkow, Wołodymyr Onyszczenko, Edward Kozynkewycz, Wołodymyr Kapłycznyj, Wiktor Matwienko, Mychajło Fomenko, Wołodymyr Muntyan i Wiktor Bannikow.
Wicemistrzami Europy z 1988 roku pod wodzą Walerija Łobanowskiego zostali Wiktor Czanow, Wołodymyr Bezsonow, Ołeh Kuzniecow, Anatolij Demianenko, Wasyl Ratz, Serhij Baltacha, Hennadij Łytowczenko, Ołeksij Mychajliczenko, Ołeksandr Zawarow, Ołeh Protasow, Ihor Biełanow, Iwan Wyszniewski i Wiktor Pasulko.
Kwartet najsilniejszych na Mistrzostwach Świata w 1966 roku składał się z Wiktora Serebryanikowa, Leonida Ostrowskiego, Jozsefa Szabo, Walerija Porkujana i Wiktora Bannikowa.
Jozsef Betza pomógł radzieckiej drużynie zdobyć złoto na Igrzyskach Olimpijskich w Melbourne w 1956 roku (Ivan Moser również pomógł na etapie kwalifikacji). Oleksii Mykhailichenko, Volodymyr Liutii, Vadym Tyshchenko, Volodymyr Tatarchuk, Yevhen Yarovenko i Oleksii Cherednyk dołączyli do złotej drużyny z Seulu 1988 pod wodzą Anatolija Byszowca.
Oleg Błochin, Jurij Istomin, Wołodymyr Kaplychnyj, Wiktor Kołotow, Jewhen Rudakow, Wiaczesław Semenow, Józef Szabo, Jurij Jelisiejew, Wołodymyr Onyszczenko, Anatolij Kuksow i Wołodymyr Pilhuj (trenowani przez Ołeksandra Ponomariowa) zdobyli trzecie miejsce na Igrzyskach w Monachium w 1972 roku.
Anatolii Konkov, Viktor Matvienko, Mykhailo Fomenko, Stefan Reshko, Volodymyr Troshkin, Volodymyr Onyshchenko, Viktor Kolotov, Volodymyr Veremieiev, Oleh Blokhin, Leonid Buriak i Viktor Zvyagintsev (trenowani przez Valerii Lobanovskyi i Oleh Bazylevych) zdobyli trzecie miejsce na Igrzyskach w Montrealu w 1976 roku.
Volodymyr Pilguy, Serhiy Baltacha, Serhiy Shavlo, Volodymyr Bezsonov i Serhiy Andreev zajęli trzecie miejsce na igrzyskach w Moskwie w 1980 roku.
Ogólnie rzecz biorąc, wśród 5 najlepszych gwardzistów reprezentacji ZSRR znajduje się trzech (!) reprezentantów Ukrainy - Oleg Błochin (nr 1 - 112 meczów), Anatolij Demyanenko (nr 4 - 80) i Wołodymyr Bezsonow (nr 5 - 79). Ponadto trzech naszych zawodników znajduje się w pierwszej piątce strzelców reprezentacji ZSRR: Oleg Błochin (nr 1 - 42 bramki), Oleg Protasow (nr 2 - 28) i Wiktor Kołotow (nr 5 - 22).
Trudno też zliczyć Ukraińców, którzy zdobywali medale różnego kalibru na mistrzostwach Europy i świata w ramach młodzieżowych reprezentacji ZSRR i obu młodzieżowych reprezentacji narodowych.
Warto również zauważyć, że reprezentanci Ukrainy byli również jednymi z najlepszych sędziów piłkarskich w ZSRR - Kostiantyn Demchenko (Żytomierz), Matvii Pinskyi (Charków), Mykola Balakin (Kijów), Oleksandr Malets (Użhorod), Oleksandr Muhurdumov (Kijów), Mykola Kirsanov (Kijów), Oleksandr Tsapovetskyi (Kijów), Yaroslav Balykin (Dnipro), Yurii Serhienko (Charków), Mykhailo Kusen (Lwów), Kostiantyn Vikhrov (Kijów), Myroslav Stupar (Iwano-Frankowsk), Oleksandr Temetiev (Użhorod), Petro Kobychyk (Czerniowce), Volodymyr Pyanykh (Donieck).
Ukraińska piłka nożna nadal cieszyła się międzynarodowym uznaniem po 1991 roku. Reprezentacja Ukrainy wzięła udział w Mistrzostwach Świata FIFA 2006 (ćwierćfinały, trener Ołeh Błochin), Euro 2012 (grupa, Ołeh Błochin), Euro 2016 (grupa, Mychajło Fomenko), Euro 2020 (ćwierćfinały, Andrij Szewczenko) i Euro 2024 (grupa, Serhij Rebrow).
Reprezentacja Ukrainy U-17 grała już w turnieju finałowym Mistrzostw Europy 11 razy, ale nie udało jej się jeszcze poprawić wyniku z debiutanckiego Euro 1994 - trzeciego miejsca pod wodzą Wołodymyra Kijanczenki.
W tym roku (15 lipca), pod wodzą Dmytro Mykhailenko, reprezentacja U-19 po raz ósmy weźmie udział w turnieju finałowym Mistrzostw Europy. Najlepszymi osiągnięciami naszych chłopców są złoty medal w 2009 roku (trenowany przez Jurija Kalitwincewa), srebro w 2000 roku (Anatolij Kroszczenko) oraz miejsca w pierwszej czwórce w 2004 roku (Pawło Jakowenko) i 2018 roku (Ołeksandr Petrakow).
Reprezentacja Ukrainy U-20 wzięła udział w czterech mistrzostwach świata: trzykrotnie dotarła do 1/8 finału (2001 - trener Anatolij Kroszczenko, 2005 - Oleksiy Mykhailychenko, 2015 - Oleksandr Petrakov) i zdobyła tytuł mistrza świata za czwartym podejściem (2019 - Oleksandr Petrakov)!
A reprezentacja Ukrainy U-21 zdobyła srebrne medale na Euro 2006 (trenowana przez Ołeksija Mychajliczenkę), zagrała w turnieju finałowym Euro 2011 (Pawło Jakowenko) i weszła do pierwszej czwórki na Euro 2023 (Rusłan Rotan), uzyskując prawo do udziału w Igrzyskach Olimpijskich w lipcu 2024 roku.
