Zadowolić absolutnie wszystkich jest prawie niemożliwym zadaniem. Zwłaszcza, gdy jesteś głównym trenerem kadry narodowej. Dlatego bez względu na to, kogo Aleksander Petrakow postawił jako podstawę swojej drużyny, nieważne, kogo powołał na zgrupowanie, były i będą pytania dotyczące jego wyboru.
Zdjęcie: uaf.uaTakie pytania pojawiają się nawet teraz, kiedy Aleksander Wasiljewicz ogłosił listę kandydatów na wrześniowe mecze reprezentacji w Lidze Narodów.
Szczerze mówiąc, w obecnych trudnych czasach nie należy szukać szorstkości w skomplikowanych sprawach, bo taka szorstkość zawsze będzie. Niemniej jednak pozwolę sobie na kilka uwag odnośnie doboru personalnego mentora Niebiesko-Żółtego.
Tak więc nieobecność głównego bramkarza Szachtara Trubina wśród bramkarzy od razu przykuła moją uwagę. Anatolij dobrze rozpoczął sezon - nie stracił ani jednego gola, a jego główny rywal o miejsce w "ramce" - Dynamo Buschan - w ostatnich czterech spotkaniach stracił aż 11 bramek.
Rozumiem, że Petrakow ufa George'owi i że jego wina w tych golach powinna być podzielona przynajmniej w równym stopniu z obroną Dynama, która teraz szczerze mówiąc nie jest imponująca. Ale dlaczego w takim razie cała ta ochrona „w tłumie” znalazła się na głównej liście?
Tak, wiem, że Trubina wyzwie Rotana na mecze juniorów. Jednak moim zdaniem w tym przypadku ważne jest ustalenie priorytetów: reprezentacja narodowa to najwyższy status dla zawodnika. Powinni tam iść najlepsi z najlepszych. Aby być zmotywowanym do zabawy, rozwoju, rozwoju. Ale w końcu Trubin, który ma pełnoprawną praktykę gry i doskonałe statystyki, nie osiąga tego, a Lunin, który nie ma praktyki gry, otrzymuje pełnoprawne wezwanie od słowa absolutnie. Moim zdaniem nie do końca właściwe podejście do sprawy.
Wspomniałem wyżej o pełnym „koszyku” obrońców Dynama na liście: przecież Aleksander Wasiljewicz w tym przypadku przesadził. Nawiasem mówiąc, także z wyzwaniem obecnego Pitmena Mykhailychenko.
Okazuje się, że aby dostać się do kadry wystarczy zagrać w topowym klubie. Przynajmniej według naszych standardów. Przynajmniej od czasu do czasu. Z Anderlechtu Bogdan nie został powołany do kadry narodowej - nie miał praktyki gry. W Szachtarze ma do tej pory, ale jego obecna gra raczej nie osiągnie poziomu głównej drużyny kraju. Awans na przyszłość?
Ale dlaczego nie skierować takiego awansu na innych graczy? Nie od naszych dwóch gigantów. Na przykład z tego samego „Świtu”. Okazuje się, że drużyna Ługańska jest niekwestionowanym liderem UPL, ale tylko jeden zawodnik z kadry Ługańskiej (Nazarina) zwrócił uwagę trenerów reprezentacji Ukrainy i trafił na listę rezerwową.
W tym samym miejscu, czyli wśród rezerwistów, znajdował się obrońca „Dniepr-1” Sarapiy. Ale to jest miłe. Gra Eduarda była prawdziwym objawieniem na starcie mistrzostw kraju.
Ale gra Besedina szczerze rozczarowała. Ale wciąż był widoczny. Wprawdzie w stanie rezerwy, niemniej jednak. Dlaczego nie spróbować kopać głębiej? Dlaczego na przykład nie zadzwonić do Boryachuka, który znakomicie pokazał się w Metallist-1925?
I dlaczego nie najlepszy (w mojej subiektywnej ocenie) pomocnik obecnego Szachtara Bondarenko nie czekał na wyzwanie, a Zubkow z tego samego Szachtara, który do tej pory wyraźnie nie zaliczał się do „notatek”, zasłużył na to wyzwanie.
Ogólnie, jak zawsze, pojawiają się pytania dotyczące wyboru głównego trenera głównej drużyny kraju. A te pytania nie są szkodliwe, ale dla dobra sprawy. Ale Petrakow, oczywiście, wie lepiej z wysokości swojej pozycji. Ponieważ to on jest odpowiedzialny za wynik.
W przypadku uzyskania pożądanego rezultatu takie pytania najprawdopodobniej będą kojarzyć się z „szczekaniem psa – karawana rusza dalej”. A jeśli, nie daj Boże, nie ma rezultatu?
Valery VASILENKO
