Były bramkarz Szachtara Jewhen Hrycenko opowiedział o swoich krewnych z Doniecka i ostatniej wizycie w okupowanym mieście.
Євген Гриценко- Jewhen, pochodzisz z Doniecka. Jak zareagowałeś na wybuch wojny rosyjsko-ukraińskiej w 2014 roku? Czy natychmiast opuściłeś Donieck? Czy ktoś z Twoich krewnych lub przyjaciół tam został?
- Wszyscy moi krewni i przyjaciele wyjechali tak daleko, jak tylko mogli. Większość z nich udała się na terytorium Ukrainy kontrolowane przez rząd. Mój dziadek i babcia zmarli w Doniecku z powodu wieku, nie miało to nic wspólnego z wojną. To bardzo trudne, gdy nie możesz pożegnać się z rodziną z powodu okoliczności, na które nie masz wpływu. Jest się po prostu zakładnikiem tej sytuacji i jest to bardzo bolesne.
- Na Twoim profilu na Instagramie widziałem kilka zdjęć z tymczasowo okupowanego Doniecka, które opublikowałeś w 2017 i 2018 roku. Ciekawi mnie, jak wyglądała Twoja podróż do domu, co sobie po niej uświadomiłeś?
- Odwiedziłem moich rodziców, którzy mieszkali tam do 2020 roku. Ostatni raz byłem tam w 2019 roku podczas wakacji. Patrzyłem, jak umiera moje ulubione miasto. Zawsze miałem trudności z przekraczaniem "granic" ustanowionych po 2014 roku. Te świnie często próbowały coś zrobić... przepraszam, próbowały coś zrobić, ale im nie wychodziło, bo nie mieli do tego prawa. Tłumaczyłem im, że wracam do domu, że jestem z Doniecka, a wy, co tu robicie, dlaczego tu stoicie? Trudno było ich tolerować, ale panowałem nad sobą.
- Co najbardziej zapamiętałeś z lat spędzonych w ukraińskim Doniecku?
- Wiele rzeczy. Pod względem piłkarskim pamiętam, że byłem bol-boyem. W tamtych czasach przeszedłem przez wszystkie te etapy: od podawania piłek, potem, kto był starszy, szedł na środek boiska i potrząsał flagą Ligi Mistrzów, gdy grano hymn turnieju. Oczywiście najbardziej pamiętam, gdy przyjechał do nas AC Milan. W tamtym czasie była to jedyna drużyna, której kibicowali wszyscy Ukraińcy ze względu na Andrija Szewczenkę. Zabrałem na boisko Didę, niestety nie Szewczenkę. Wiesz, do dziś żartobliwie obwiniam rodziców, że nie zrobiłem wtedy zdjęcia, bo nie trafiłem w obiektywy.
- Kiedy ostatnio byłeś w Doniecku, jaki był stan Donbass Areny?
- W 2019 roku, kiedy po raz ostatni odwiedziłem rodziców, byłem bardzo smutny z powodu wyglądu miasta. Wiele osób, które mogły wyjechać, wyjechało. Pozostali tylko ci, którzy nie mogli lub nie chcieli, lub po prostu cieszyli się, że umieramy tutaj jako miasto. Stadion nie był już oświetlony, był trochę poobijany i słyszałem, że fundamenty runęły. Niesamowity park w pobliżu stadionu był zarośnięty. Patrząc na to wszystko, wydaje się, że ludzkość opuściła Donieck.
- 24 lutego 2022 roku Rosja rozpoczęła inwazję na pełną skalę po ośmiu latach okupacji Krymu i wojny na wschodzie kraju. Widziałem twoje zdjęcie na Instagramie z siatkami maskującymi w tle i aktywnie angażowałeś się w wolontariat. Czy była to inicjatywa Szachtara, czy twoja własna?
- To była wyłącznie moja inicjatywa. "Szachtar nie miał z tym nic wspólnego, zajmowali się Brazylijczykami, którzy utknęli w Kijowie. Moja była żona i ja zabraliśmy naszych rodziców do Lwowa. Tam postanowiłem pomóc w każdy możliwy sposób. Nie miałem wtedy pracy i miałem wolny czas, więc szybko znalazłem centrum wolontariatu we Lwowie. Robiłem dla nich zestawy medyczne i opaski uciskowe. Wszystko, o co prosili. To była zwykła działalność wolontariacka: robiłem to, co wszyscy Ukraińcy na początku wojny na pełną skalę. Potem wyjechałem grać za granicę, a teraz aktywnie pomagam finansowo Siłom Zbrojnym.
Oleksandr Volochan
