Jeden z liderów Oleksandriji, Vladyslav Kalytyntsev, opowiedział o wszystkich etapach swojej kariery, począwszy od pierwszych kroków w Dynamie Kijów.
Vladislav Kalitvintsev"Mój ojciec wymagał ode mnie dwa razy więcej w Dynamo-2"
- Czy miałeś możliwość zostania innym piłkarzem? Czy z takim ojcem wybór sportu był oczywisty?
- Nikt nie zmuszał mnie do gry w piłkę nożną. Mój ojciec po prostu powiedział: "Jeśli chcesz, spróbuj". Widział, że zawsze gdzieś biegałem z piłką. Zabrał mnie więc w wieku ośmiu lat do europejskiej drużyny Arsenalu. Wydaje mi się, że grali dla okręgu lub regionu. Jeśli się nie mylę, było to niedaleko stacji Klovska. Nie było tam drużyny z zawodnikami urodzonymi w 1993 roku, więc trenowałem ze starszymi, z rocznika 1991. I jakoś tak mi się spodobało. Spędziłem tam dwa lata, a gdy miałem 10 lat, Dynamo Kijów zaprosiło mnie do siebie.
- Dlaczego ojciec nie zabrał cię od razu do Dynama?
- Nie wiem. Myślę, że mój tata chciał, żebym najpierw spróbował swoich sił w lokalnej drużynie, a potem zobaczył, czy do niej pasuję. Wyglądałem dobrze. Tam selekcjonerzy Dynama zauważyli mnie i zaprosili na obserwację.
- Kim byli twoi pierwsi trenerzy w Dynamo? Jak się z nimi pracowało?
- Valerii Shabelnykov, Pavlo Kikot, Andrii Biba i Yevhen Rudakov. Z każdym z nich miałem bardzo dobre relacje. Wiele mnie nauczyli.
- Czy czułeś się specjalnie traktowany ze względu na pochodzenie twojego ojca z Dynama?
- Wręcz przeciwnie, sztab trenerski mi pomógł. Ogólnie byłem chłopcem. Może wtedy nie zdawałem sobie z tego sprawy. Kiedy byłem starszy, czułem taką presję, ale pod tym względem wszystko było w porządku. Chłopaki z drużyny też nie traktowali mnie z tego powodu inaczej.
- Udało ci się zagrać przeciwko swojemu ojcu, kiedy prowadził doniecki Olimpik i żytomierską Polesię, ale jak to było trenować pod jego okiem? Czy wymagał więcej niż inni?
- Oczywiście, że więcej. Myślę, że nawet dwa razy więcej. To było w Dynamo-2, kiedy miałem 15-16 lat. A w tym czasie byli już "mężczyźni" z rodzinami. Wszedłem w dorosłą piłkę nożną, ale stopniowo się przystosowywałem. Pomogli mi koledzy z drużyny. Rozmawialiśmy z ojcem po każdym treningu, pytał: "Jak się masz? Co słychać?". Ale wymagał dwa razy więcej.
- Później Jurij Mykołajowycz powiedział, że jesteś od niego szybszy i lepiej strzelasz. Co było przyjemniejsze do usłyszenia?
- Jeśli chodzi o szybkość, to tak. Zdecydowanie go tam pokonałem. A jeśli chodzi o strzał, to miał na myśli, że mój prawy strzał był lepszy. Może w niektórych momentach to była prawda.
- Ołeksandr Alijew mawiał, że jego cios kulą armatnią to wielka zasługa ojca, który trenował go od najmłodszych lat. Masz taką samą historię?
- Czasami wychodziliśmy na dwór i uwielbiałem kopać piłkę. W tamtym czasie Roberto Carlos był moim idolem. Patrzyłem, jak kopie z zewnątrz i próbowałem go naśladować. Naśladowałem też Davida Beckhama. Rodzice kupili mi też małą bramkę do domu. Biegałem po korytarzu, kopałem ją, wyobrażałem sobie, że przede mną są rywale. Byłem wściekły, kopałem piłkę i skończyło się na celnym strzale".
"Lekarze kazali Gazzajewowi zwolnić, ale on testował mój charakter".
- Dołączyłeś do pierwszej drużyny Dynama, kiedy prowadził ją Walerij Gazzajew. Jak zostałeś przyjęty w drużynie? Czy było jakieś "odurzanie"?
- Nie powiedziałbym, że było "odurzanie". Po prostu zrozumiałem, w jakiej drużynie jestem: że są tam gwiazdy, gracze na wysokim poziomie. Kiedy dowiedziałem się, że jadę na obóz treningowy z pierwszą drużyną, trochę się przestraszyłem. Ale potem porozmawiałem z ojcem i powiedział mi: "O czym ty mówisz, przecież to taka szansa! Idź do przodu i daj z siebie wszystko. Najważniejszą rzeczą jest regeneracja po treningu, nie wahaj się iść do gabinetu masażu, ponieważ jesteś młodszy. I bądź pewny siebie". Tak właśnie pojechałem na swój pierwszy obóz treningowy.
- Na kogo z tamtego składu patrzyłeś i nie mogłeś uwierzyć, że grasz w tej samej drużynie?
- W tamtym czasie byli to oczywiście Milevskyi, Aliev, Ninkovych. Później przyszedł Szewczenko i prawie oszalałem, że z nim trenuję. Dawał mi też wskazówki, bez żadnego "szefowania". Pewnie patrzył i nie mógł uwierzyć, że trenuje z synem Kalitvintseva.
- O Gazzaevie mówiło się, że dawał bardzo dziwne, czasem nawet absurdalne ćwiczenia i kładł duży nacisk na sprawność fizyczną. Co pamiętasz z pracy z nim?
- To prawda, obciążenie pracą było bardzo duże. Miałem 17 lat, kiedy pojechałem na obóz treningowy. Pamiętam, że nawet lekarze podchodzili do Gazzaeva i mówili mu, żeby zwolnił. Gazzaev odpowiedział: "Nie. Niech da z siebie wszystko". Rozumiem, że testował mnie pod kątem charakteru: czy wytrzymam, czy nie. Ostatecznie wytrzymałem. Mogę powiedzieć, że położył podwaliny pod moją kondycję fizyczną.
- Jak teraz pamiętam, wróciłem do domu, gdy byłem bardzo młody, włączyłem majowy mecz Dynama z Metalurem Zaporoże i zobaczyłem twój debiut dla Kijowa. Nie mogłem sobie nawet wyobrazić, że tak młody chłopak może grać w takiej drużynie. Jakie emocje towarzyszyły ci w tym momencie?
- Oczywiście, byłem zdenerwowany. Przed meczem Gazzaev zadzwonił do zawodników, w tym do mnie, i powiedział im, co mają robić. Powiedział: "Nie martw się". Jakoś mnie uspokoił. W pierwszych minutach bałem się popełniać błędy, ale otrzymałem wsparcie i rozegrałem swoje 60 minut. Podałem nawet piłkę do Milevskiego.
- Czy po tej asyście Milewski zaproponował, że dotrzyma towarzystwa Alijewowi w klubach nocnych w Kijowie? Jaki rodzaj komunikacji miałeś z nimi?
- Nie, nie było czegoś takiego (uśmiech). Byłem młody, skromnie chodziłem na treningi, na obiady. Aby mieć jakąś komunikację... To właśnie w procesie szkolenia naprawdę mi pomogli.
"Błochin powiedział: "Musisz zagrać kilka meczów o dublet". Więc spędziłem tam cały czas".
- Po takim debiucie byłeś nękany przez kontuzje. Czy teraz rozumiesz, co było ich przyczyną?
- Moją pierwszą poważną kontuzją było kolano - więzadło rzepki. Dotyczy to głównie sportowców uprawiających skoki lub koszykówkę. A takie obciążenia jak u Gazzaeva... "Zawsze skakaliśmy przez płotki, robiliśmy dużo ćwiczeń skocznościowych. Myślę, że na tym tle, gdzieś po drodze, to więzadło zawiodło. Co więcej, miałem 17 lat, dopiero dorastałem, a więzadła prawdopodobnie mogły wytrzymać tylko przez chwilę.
Doznałem kontuzji i zrezygnowałem z gry. Kolejnej kontuzji kolana doznałem, gdy grałem w drużynie Jakowenki, stało się to w trakcie meczu. To był mecz towarzyski - dosłownie 15-20 minut, doszło do zderzenia - i wypadłem na około pięć miesięcy.
Wyzdrowiałem, zacząłem wracać do formy, ćwiczyłem z dublerem. I prawie natychmiast, w procesie treningowym, ćwiczyliśmy jeden na jednego z obrońcami i jakoś tak się stało, że nadepnął na moje kolano, skręciłem je i zerwałem dwa więzadła w kostce. Znowu wypadłem na trzy miesiące. To był mój okres przez rok, ciągle byłem wyłączony.
- Czy kontuzje z przeszłości dają o sobie znać teraz?
- Nie, to już przeszłość. Wtedy Dynamo miało bardzo dobry sztab medyczny, który wysyłał mnie za granicę na operacje i całkowicie kontrolował moje leczenie. Wszystko było na najwyższym poziomie.
- Udało ci się również rozegrać po jednym meczu dla Dynama pod wodzą Jurija Semina i Oleha Błochina. Czym Semin różnił się od Gazzajewa i co pamiętasz z legendarnego Olega Władimirowicza?
- Semin bardzo lubił młodych ludzi, wpuszczał ich. Ale to było w czasie, gdy byłem kontuzjowany, więc zagrałem tylko jeden mecz. Błochin? Cóż mogę powiedzieć... Powiedział mi: "Musisz dojść do siebie, zagrać kilka meczów o dublet". I tak spędziłem cały swój czas w dwójce...
- Jakie były Twoje wrażenia z pracy z Błochinem?
- Nie mogę nic powiedzieć o obciążeniu pracą, bo chyba nie pojechałem na obóz treningowy dla niego. Ale tak, pamiętam "camon play" i te wszystkie momenty typu: "strzeliłbym gola". Cóż, zapewne zdobywca Złotej Piłki, legendarny piłkarz, może sobie pozwolić na takie określenia.
"Praca z Rebrovem to przyjemność. Khatskevych kazał mi ponownie podpisać kontrakt, a ja spędziłem sześć miesięcy w rezerwach"
- W pierwszej drużynie Dynama większość meczów rozegrałeś za Serhija Rebrowa. Wygląda na to, że żaden z zawodników nie wypowiedział się negatywnie o pracy z nim.
- Praca z Rebrovem była przyjemnością. Proces treningowy jest interesujący: wszystko jest intensywne, wszystko z piłką. Wszystko było na wysokim poziomie. Czułem, że to trener z najwyższej półki. Chciałem iść prosto na każdą sesję treningową. Wzbudzał największe zaufanie. Jego asystentem był wtedy Raul Riancho, który również dobrze mnie traktował. Na początku miał do mnie duże zaufanie.
- Dlaczego nie wyszło z Hatskevichem? Co zmieniło się diametralnie w drużynie po Rebrowie?
- Będę mówił za siebie. Miałem obóz treningowy, wszystko było w porządku, czułem się świetnie, nabrałem kondycji. Za kilka dni musieliśmy lecieć do Kijowa, mieliśmy lekki trening: symulowane ataki. Strzeliłem w pole karne z głębi pola, naciągnąłem mięsień przedni uda i wyszedłem na boisko.
Dochodziłem do siebie, potem przyleciałem i Khatskevich powiedział mi: "Musisz dojść do formy przez dublet, zagrać kilka meczów, a potem zobaczymy". Spędziłem więc pół roku w dwójce i rozegrałem 15 meczów. Potem włączył mnie do składu na mecz z Karpatami, który przegraliśmy 1-2. Wszedłem chyba na 20-30 minut. I to był jedyny mecz pod jego wodzą w pierwszej drużynie.
- Czy nadal masz żal do Dynama, że nie udało ci się tam zdobyć przyczółka?
- Nie mam żadnych pretensji. Rozumiem, że kontuzje mnie wyrzuciły i zahamowały mój rozwój. Myślę, że przedłużyłem swoje powitanie w Dynamie. Po prostu Khatskevich przyszedł w tym czasie i powiedział mi, żebym ponownie podpisał kontrakt. Podpisałem go ponownie i okazało się, że nie udało mi się dla niego zagrać. Wtedy stało się oczywiste, że muszę podjąć decyzję o odejściu z Dynama.
Jestem wdzięczny Ihorowi Mychajłowyczowi Surkisowi, że pozwolił mi odejść. Rozwiązałem kontrakt, a on powiedział mi: "Życzę ci wszystkiego najlepszego, nie chcę spowalniać twojej kariery. Idź grać - pozwalam ci odejść". Był jedyną osobą, która mówiła, a ja siedziałem tam, słuchając i kiwając głową. Usłyszałem od niego bardzo ciepłe słowa. Igor Michajłowicz naprawdę miał nadzieję, że będę grał dla Dynama. Ale takie jest piłkarskie życie. Rozstaliśmy się więc, a ja mu podziękowałem.
"Transfery Bertoglio i Andre nie są na poziomie Dynama"
- Kto zrobił na Tobie największe wrażenie spośród legionistów podczas Twojego pobytu w Dynamie?
- Wtedy najlepszymi zawodnikami byli Jermain Lens i Miguel Veloso. Przyszli i od razu było wiadomo, że to były szalone transfery. W tamtym czasie prawie wszyscy legioniści prezentowali wysoki poziom: Danilo Silva, Betao, Leandro Almeida.
- Wikipedia podaje, że byłeś bardzo bliskim przyjacielem Lukmana Aruny. Na ile jest to prawdą?
- Nie do końca przyjaźń. Mieliśmy po prostu ciepłą relację, kiedy skrzyżowaliśmy nasze ścieżki w bazie. Aruna jest bardzo otwartą osobą, zawsze żartuje, zawsze jest zrelaksowany. To miły facet.
- Czy wśród legionistów w Dynamie byli jacyś otwarci "pasażerowie"? Na przykład Serhii Velychko, trener Kijowskiej Dziecięcej i Młodzieżowej Szkoły Sportowej, opowiedział w wywiadzie historię o wnuku przestępcy Omara Faroyana. Znalazłeś go?
- "Znalazłem Omara, trenowaliśmy z nim w Dynamo-2. To zwykły facet, bardzo skromny i otwarty. Starał się pokazać, na co go stać. Grał na swoim poziomie. Było w nim wielkie pragnienie gry, słuchania trenera (wówczas mojego ojca). Pamiętam o nim tylko pozytywne rzeczy.
Jeśli chodzi o pierwszą drużynę międzynarodową, nie rozumiałem transferów Facundo Bertoglio i napastnika Andre. Jakoś nigdy nie zrozumiałem, jak trafili do Dynama. Mam na myśli aspekt piłkarski, a nie pieniądze, które za nich zapłacono. Uważam, że ci zawodnicy nie są na poziomie takiego klubu.
"W Czechach Rybałka był moim drugim ojcem. Miałem duże zaufanie do Babycha, a Wernydub był zdenerwowany, gdy doznałem kontuzji".
- Miałeś legijne doświadczenie w swojej karierze, kiedy grałeś dla czeskiego klubu Slovan. Co pamiętasz z tamtego okresu? Nie chciałeś po tym zostać w Europie?
- Mistrzostwa Czech były na dobrym poziomie nawet w tamtym czasie, wszystkie drużyny grały do ostatniej minuty. To było interesujące, zwłaszcza że było to moje pierwsze tego typu doświadczenie w wieku 19 lat. W końcu była to Liga Europy, gdzie przeszliśmy przez trzy rundy kwalifikacyjne i dotarliśmy do fazy grupowej. To było szalone doświadczenie dla młodego zawodnika. Opuściliśmy fazę grupową w tym samym czasie - to był kosmos. Sergiy Rybalka wciąż był w pobliżu i bardzo mi pomógł. Stał się moim drugim ojcem w Czechach (uśmiech).
- Przejdźmy przez inne drużyny, w których grałeś na wypożyczeniach. Miałeś całkiem niezły pierwszy sezon w Chornomorets: 5+5 w systemie gol+asysta. Jak układała się współpraca z Ołeksandrem Babiczem, który był wówczas początkującym trenerem?
- Babych obdarzył mnie dużym zaufaniem, a w tym czasie Ołeksandr Granowskij wciąż pracował jako jego asystent. Bardzo mi pomogli. To był świetny okres, byliśmy wtedy bardzo młodym zespołem. Udało nam się grać dobry futbol. Bardzo przyjemnie było być w Chornomorets z piłkarskiego punktu widzenia.
- Potem była Zoria Ługańsk, dla której nie grałeś zbyt wiele z powodu kontuzji.
- Miałem roczne wypożyczenie. Przez pierwsze sześć miesięcy zagrałem chyba w dziewięciu meczach. Kiedy doznałem kontuzji, stało się jasne, że nie zdążę wyzdrowieć nawet przed końcem mistrzostw. Wtedy zdecydowano, że wrócę do Kijowa i będę się leczył w Dynamie.
- Jurij Wernydub mówił w prasie o tobie jako o bardzo utalentowanym piłkarzu, na którego liczy.
- Mieliśmy z nim bardzo ciepłe relacje. Miał nadzieję, ale przytrafiła się ta kontuzja... Jurij Mykołajowycz zadzwonił do mnie, był zdenerwowany i powiedział: "Słuchaj, Liga Europy. Bardzo na ciebie liczyłem, ale to się zdarza - taki jest futbol. Lecz się, wracaj do zdrowia". To była nasza ostatnia rozmowa z nim.
"Doświadczeni gracze Arsenalu Kijów byli zirytowani występem Mudryka"
- Nie znalazłeś już Fabrizio Ravanelliego w Arsenalu Kijów, ale może słyszałeś coś od kolegów z drużyny na temat jego metod pracy?
- Szczerze mówiąc, nie pamiętam. Dobrze mi się pracowało z Igorem Leonowem, to pozytywny trener. Jestem mu bardzo wdzięczny, ponieważ dołączyłem do drużyny, gdy była już trzecia runda i nie byłem szczególnie gotowy, chociaż trenowałem indywidualnie. Trenowałem w grupie ogólnej tylko przez tydzień, a on wystawił mnie w meczu z Olimpikiem i pokonaliśmy ich. I jakoś tak wyszło...
- Trudno w to uwierzyć patrząc na wyniki drużyny, ale miałeś wtedy świetnych partnerów: Kovpak, Orikhovsky, Tankovsky, Lipartiya, Dubinchak, Avagimyan, Kozak, a nawet Mudryk!
- Tak, mieliśmy wtedy świetny zespół. Szkoda, że nie udało nam się utrzymać w UPL. Czego zabrakło, trudno powiedzieć. Mieliśmy mecz z Chornomoretsem, który zremisowaliśmy 3-3, a potrzebowaliśmy tylko zwycięstwa. I był wątpliwy rzut karny przeciwko nam. Po tym remisie nie mieliśmy już żadnych szans. Ale mieliśmy tam dobry okres.
- Jakie były twoje wrażenia po Mudryku? Czy już wtedy poświęcał dużo czasu na pracę indywidualną po treningach?
- Tak, to było już wtedy. Na treningu Misza mógł, jak to mówią, grać w piłkę nożną dla dzieci: mógł wspiąć się na pięciu lub sześciu zawodników. Tak się stało, ale bardzo poważnie podchodził do treningu: chodził na siłownię i grał w żetony. Zdarzyło się, że po treningu już się umyliśmy i mieliśmy wracać do domu. Spojrzeliśmy na niego, a on nadal grał w chipsy, nawet w deszczu. Jego trenerzy wyrzucili go potem z boiska (uśmiech). Ale on nadal wyginał swoją linię i kontynuował to.
- Oleksandr Kovpak powiedział, że Mudryk grał sam na boisku, ciągle flirtując. Nie irytowało to drużyny?
- Oczywiście, że tak, bo potrzebowaliśmy wyniku i bonusów. Dlatego wszyscy chcieli pozostać w UPL, a kiedy Mudryk grał z czterema lub pięcioma osobami, podczas gdy mógł po prostu podać piłkę, denerwowało to doświadczonych graczy.
"W Desnie czułem się jak ryba w wodzie. Praca z Rotanem jest bardzo komfortowa, jest podobny do Rebrowa".
- Czy możesz się zgodzić, że najlepszy okres swojej dojrzałej kariery spędziłeś w Desnie Czernihów?
- To zdecydowanie jeden z najlepszych okresów. Ale były też dobre okresy pod wodzą Rebrowa w Dynamie, w Chornomorets. Ale w Desnie - tak. Czułem się tam dobrze przez 2,5 roku, byłem zawodnikiem wyjściowego składu. Miałem wiarę we własne umiejętności. Czułem się jak ryba w wodzie.
Wszystko to dzięki Ołeksandrowi Riabokonowi i jego sztabowi trenerskiemu. No i oczywiście mieliśmy silny zespół, dobrych zawodników. Nie bez powodu zajęliśmy czwarte miejsce i zakwalifikowaliśmy się do europejskich pucharów.
- Jak to było z tym skandalicznym transferem z Desny do Ołeksandrija? Nie zapłacili ci w Czernihowie?
- Rozwiązaliśmy tę kwestię, ale nie zapłaciliśmy. Wszystko odbyło się zgodnie z procedurą. Czas pokaże, co się tam wydarzy.
- Pochodzę z obwodu kirowohradzkiego, byłem w Oleksandrii, więc nie mogę sobie wyobrazić, gdzie spędzasz wolny czas po piłce nożnej.
- Prawie cały czas w bazie treningowej (uśmiech). Moja rodzina mieszka w Kijowie, więc jeżdżę do nich w weekendy. Poza tym to regeneracja po treningu, wszystkie zabiegi, siłownia. Ogólnie rzecz biorąc, jest wiele do zrobienia, ale prawie cały czas spędzam w bazie.
- Jak się czułeś grając pod wodzą Jurija Gury? Napisano, że jest raczej introwertyczną, prywatną osobą. Jakie wrażenie po sobie pozostawił?
- Nie powiedziałbym, że taki jest. Porozumiewaliśmy się z nim normalnie. To dobry, miły człowiek. Nie mogę powiedzieć o nim nic złego. Jego zwolnienie? Wszystko stało się tak szybko, ale to była decyzja zarządu. Nie angażujemy się w takie sprawy, jesteśmy zawodnikami.
- Jak komfortowo pracuje się teraz z Ruslanem Rotanem? Którego z twoich poprzednich trenerów ci przypomina?
- Czuję się z nim bardzo komfortowo. Ma ciekawy proces treningowy, wszystko jest z piłką, pracujemy nad presją. Robi wszystko, abyśmy grali nowoczesny futbol. Jeśli miałbym go z kimś porównać, to z Rebrovem.
- Czy znalazłeś odpowiedź na pytanie, dlaczego drugi sezon z rzędu Ołeksandrija spisuje się gorzej niż w poprzednich latach?
- Odeszło wielu doświadczonych zawodników, a wzmocnili nas młodzi gracze. Zespół się zmienia i odbudowuje. Petrović przyszedł do zespołu ze sztabem trenerskim i wymaga zupełnie innego rodzaju futbolu. Staramy się to zrozumieć, pracujemy każdego dnia i staramy się rozwijać, aby wszystko szło dobrze".
"Były rozmowy z klubem z drugiej Bundesligi, ale nie zdecydowałem się na przeprowadzkę"
- Czy spotkanie z ojcem w Pucharze Ukrainy było najbardziej emocjonalnym piłkarskim momentem minionego roku?
- Tak, zwłaszcza że okazał się to mecz z serią pomeczowych rzutów karnych. To były miłe emocje. To był prawdziwy mecz pucharowy i to przeciwko mojemu ojcu.
- Jurij Mykołajowycz przyznał, że mentalnie powiedział o tobie "pies". A co ty o nim pomyślałeś, gdy Polissia przeszła dalej?
- Dobra robota (uśmiech). Powiedział: "Idźmy do finału, nie ma znaczenia, kto tam będzie. Bierz puchar".
- Wracając do Wikipedii. Jest tam napisane, że mówisz po francusku, angielsku i niemiecku. Czy to prawda?
- W ogóle nie rozumiałem, skąd to się wzięło. Po prostu chodziłem do szkoły z naciskiem na francuski, ale tak naprawdę się go tam nie nauczyłem. Mój angielski również jest na bardzo niskim poziomie. Oczywiście muszę zacząć się go uczyć, bo to przydatna umiejętność.
- W 2017 roku media donosiły, że podpisałeś kontrakt z klubem drugiej niemieckiej Bundesligi Erzgebirge Aue. Co się stało?
- Tak, w tamtym czasie prowadziliśmy z nimi negocjacje. Czekaliśmy na odpowiedź, ale nie odważyłem się tam pojechać i na tym się skończyło. W jakiś sposób czułem, że nie chcę tam iść i nie widziałem siebie w tym zespole.
- Czy nadal chcesz spróbować swoich sił za granicą?
- Jeśli są oferty, to dlaczego nie? Obecnie mam kontrakt z Oleksandriją i myślę tylko o tym. Zobaczymy, co wydarzy się w przyszłości.
"W tej chwili jestem szczególnie szczęśliwy, gdy oglądam mojego gola przeciwko Rosji. Ich piłkarze zachowywali się okropnie, byli zepsuci".
- Byłeś jednym z czołowych zawodników różnych młodzieżowych reprezentacji Ukrainy. Najbardziej utkwił mi w pamięci fantastyczny gol przeciwko Rosji.
- Moje emocje po tym golu były pozytywne. Teraz jeszcze bardziej, gdy oglądam tego gola. Jestem na haju. Chociaż przegraliśmy w tamtym finale, wróciliśmy w następnym roku i pokonaliśmy ich 4:0. Jestem więc podwójnie szczęśliwy, gdy oglądam wideo z tych meczów.
Jak zdecydowałeś się na strzał? Po prostu zawsze kopałem podczas treningów. Od dziecka nie obchodziło mnie, z jakiej odległości strzelam. Co więcej, czułem się wtedy pewnie. Przyszedłem do reprezentacji z wielką przyjemnością i motywacją. Takie decyzje podejmuje się, gdy ma się pewność siebie i jest się w dobrej kondycji.
Myślę, że wszyscy widzieli reakcję naszego sztabu trenerskiego. Tam wszystko było jasne, wszyscy byli zszokowani, nie rozumieli, jak można stamtąd strzelić gola. Reakcja Rosjan? Niby nic nie mówili, ale w tym finale zachowali się okropnie. Mogli powiedzieć kilka miłych słów, których można by się przyczepić i, jak to się mówi, dostać w twarz. To nie był futbol, oni byli zepsuci.
- Kto z zawodników reprezentacji młodzieżowych i juniorskich wyróżniał się najbardziej? Udało ci się grać z Małynowskim, Karawajewem, Jurczenką, Buyalskim, Budkiwskim...
- W tamtym czasie wszyscy byli na wysokim poziomie: Malinowski, Buyal... Karawajew był niezastąpiony: biegał po całej prawej stronie, miał tam dużo zdrowia. Budkiwski, ze swoim wzrostem i wzrostem, ma dobrą technikę, dobrze gra ciałem - takich napastników jest niewielu. Było oczywiste, że mogą wyrosnąć na świetnych graczy. W końcu tak się stało.
"Dostanie się do reprezentacji Ukrainy jest moim marzeniem i celem"
- Byłeś wpisany na listę rezerwową reprezentacji Ukrainy, ale nigdy nie zadebiutowałeś. Czy możemy powiedzieć, że to nadal jest Twoje marzenie?
- Oczywiście, ponieważ wciąż nie zadebiutowałem. To jest moje marzenie i cel. Aby się tam dostać, trzeba grać konsekwentnie i pokazywać przyzwoite statystyki. Nie ma znaczenia, czy jesteś tam w wieku 18, 30 czy 36 lat. Zawsze jest szansa, by się tam dostać.
- Zwłaszcza, że Rebrov jest tam teraz - jest znajomym.
- Cóż, tak (uśmiecha się).
- W styczniu skończyłeś 31 lat. Czy masz jakieś hobby poza piłką nożną? Myślałeś o tym, co będziesz robił po zakończeniu kariery piłkarskiej?
- Nie mam takich hobby. Czasami myślę o tym, co stanie się po zakończeniu mojej kariery. Chcę jednak grać na wysokim poziomie przez kolejne sześć lub siedem lat. Robię w tym celu wszystko: dbam o siebie, trenuję indywidualnie. Jeśli chodzi o trenowanie, to jeszcze się tam nie widzę, ale wszystko może się zdarzyć. Teraz myślę tylko o piłce nożnej.
- Czy w ciągu najbliższych sześciu lub siedmiu lat chciałbyś grać pod okiem swojego ojca?
- Dlaczego nie? Oczywiście, mam już doświadczenie w pracy z nim, ale wtedy byłem bardzo młody. Teraz, gdybym miał z nim pracować, odniósłbym zupełnie inne wrażenia. Praca z moim tatą byłaby interesująca.
- Zakończmy nasz wywiad blitzem. Kto jest najlepszym trenerem, z którym pracowałeś (oczywiście oprócz ojca)?
- Zdobyłem doświadczenie od nich wszystkich. Wszyscy byli wykwalifikowanymi profesjonalistami. Jestem wdzięczny każdemu z nich.
- Kto jest najsilniejszym zawodnikiem, z którym grałeś w jednej drużynie?
- Yarmolenko.
- Najsilniejszy zawodnik, przeciwko któremu grałeś?
- Wow... Srna.
- Najbardziej utalentowany zawodnik Akademii Dynama, który nie wykorzystał swojego potencjału?
- W tamtym czasie był to środkowy obrońca Bratkov. On oczywiście mógł grać na jeszcze wyższym poziomie.
- Z jakiego osiągnięcia w swojej karierze jesteś najbardziej dumny?
- Prawdopodobnie Puchar Ukrainy w 2013 roku, kiedy pokonaliśmy Szachtar w Połtawie. Jestem również dumny z tego, że dostałem się do pierwszej drużyny Dynama w wieku 17 lat.
- W jakim stopniu wykorzystałeś swój potencjał?
- Myślę, że w 60-65%.
- Co zmieniłbyś w swojej karierze piłkarskiej, gdybyś miał taką możliwość?
- Pracowałbym ciężej nad sobą. Poświęcałbym sobie więcej czasu, ćwiczył na siłowni. Teraz widzimy, że wielu zawodników z różnych mistrzostw dba o swoją dietę, sen i ćwiczy ze swoimi trenerami.
- Na koniec, wybór: grać w Premier League czy zadebiutować w reprezentacji Ukrainy?
- Dla drużyny narodowej. Bez wahania. Chociaż jeśli grasz w Premier League, dostaniesz się do drużyny narodowej .
Vladyslav Liutostanskyi
