Przy wejściu na stadion „Dynamo” imienia Walerija Łobanowskiego stoi brązowa rzeźba wybitnego trenera. Jej autor, znany mistrz Włodzimierz Filatow, absolwent Kijowskiego Instytutu Wychowania Fizycznego. Jest wielkim miłośnikiem futbolu, często odwiedzał mecze drużyny dynamowców.
Pomnik Walerija ŁobanowskiegoPomysł stworzenia takiej kompozycji przyszedł autorowi w snach. Jej waga — 3,5 tony. Łobanowski siedzi na ławce. Wskazówki zegara na jego ręce zatrzymały się na godzinie 20:35. Dokładnie o tej porze, 13 maja 2002 roku, w zaporożskim szpitalu, do którego przywiozła go karetka po zakończeniu meczu lokalnego „Metallurh” i kijowskiego „Dynamo”, zatrzymało się nieustępliwe piłkarskie serce wybitnego trenera, Bohatera Ukrainy, posiadacza Rubinowego Medalu UEFA „Za zasługi”.
Walerij Wasylowycz żył 63 lata, 4 miesiące i 7 dni.
Na stałe u stóp rzeźby leży wiele kwiatów, które przynoszą mieszkańcy Kijowa i goście stolicy. Szczególnie tłumnie jest tu 6 stycznia, w Dniu Urodzin Łobanowskiego oraz 13 maja, w rocznicę jego śmierci.
Oddać mu hołd przychodzą jego byli podopieczni, młodzi dynamowcy. Kosze kwiatów od FC „Dynamo”, jego prezydenta Igora Surkisa, deputowanego Rady Najwyższej Grigorija Surkisa, od związków piłkarskich Kijowa, od weteranów „Dynamo” i od kibiców różnych pokoleń.
Podopieczni Łobanowskiego 8 razy zdobyli mistrzostwo ZSRR, 4 razy wygrywali srebrne medale, 2 razy — brązowe, 6 razy — Puchar tamtego kraju. 5 razy zespoły Walerija Wasylowicza kończyły w „złotej” bazy mistrzostw Niepodległej Ukrainy. Trzykrotnie zdobyli krajowy Puchar.
I oczywiście warto przypomnieć, że „Dynamo” trzy razy zdobywało europejskie Puchary. W maju 1975 roku w Bazylei (Szwajcaria) kijowianie pokonali w finale (3:0) budapeszteński „Ferencváros”, w maju 1986 roku we francuskim Lyonie — madridskie „Atlético” (3:0) i stali się posiadaczami Pucharu Pucharów.
Jesienią 1975 roku dynamowcy przekonująco poradzili sobie z wówczas posiadaczem Pucharu Europejskich Mistrzów „Bayernem” w Monachium (1:0) i Kijowie (2:0) i zdobyli Superpuchar UEFA. Trzy gole niemieckiemu mistrzowi „strzelił” Oleg Blochin.
Na koniec, Oleg Blochin (1975), Igor Biełanow (1986) i Andriej Szewczenko (2004) — podopieczni Łobanowskiego — stali się posiadaczami „Złotej Piłki”, nagrody dla najlepszego piłkarza Europy w corocznym konkursie paryskiego wydania „France Football”.
To zaledwie część osiągnięć słynnego mistrza, który wszedł w pierwszą piątkę najlepszych trenerów Europy i top 10 na świecie.
Łobanowski opuścił ten świat na polu bitwy. Odszedł jako zwycięzca, godny swojego majestatu, zasługując na ogólnonarodową miłość. Jeszcze długo będziemy mierzyć futbol według Łobanowskiego.
Aleksandr LIPIENKO dla Dynamo.kiev.ua
