На што жыць, калі твой бойфрэнд гуляе ў вышэйшай фінскай лізе

"У жонкі футбаліста заробак часцяком большы, чым у самога футбаліста". *Альтэрнатыўная назва — Маціас + Кацью = Rakkaus.

Гэта было тры гады таму. Кацью ўбачыла Маціаса — невысокага, але крэпенькага і жвавага.

— Я гуляю за ХІФК правым абаронцам, — крыху сарамліва сказаў Маціас.

Яна адразу зразумела, што з дзяцінства была за ХІФК.

На ХІФКу дагэтуль яна не была ніколі, як любы нармальны чалавек, які нарадзіўся не ў Хельсінкі (і нямала нармальных з самога Хельсінкі).

Пачаліся сустрэчы, пацалункі, каханне і ўсе запар гульні на "Тэліа 5Дж Арэне" (былым "Санэра-стэдыуме", былым "Фінэйр стэдыуме"). На выезды Кацью не ездзіла — трэба было калісьці і вучыцца. Сезон, калі яны пачалі сустракацца, стаў для Маціаса самым паспяховым. У 2014-м ён забіў 6 галоў (больш, чым за ўсю папярэднюю і наступную кар'еру разам), а ХІФК выйшаў з "юкканена" ў "вейкаусліігу" — з Д2 ў Д1.

Усё вырашылася ў апошнім туры. ХІФК выйграў у "Джаза", а галоўны канкурэнт КТП з Коткі згуляў 0:0 з "Йіпа". Кацью была ў той час у Аўстраліі, і ўначы сядзела перад экранам з інтэрнэт-трансляцыяй.

У акне скайпа Маціас ззяў, як зорка. Стомлены, але вельмі задаволены, ён пераказваў ёй гульню. Пасля матчаў Маціас амаль не святкаваў, нават калі выйгравалі і ён забіваў. Хлопец ён быў надта сур'ёзны. Ніякага піва. Ну, амаль што.

І тады напрыканцы размовы ён сказаў: "Ну, добра, Кацью, кладзіся. У цябе ж ужо амаль раніца. А я яшчэ раз пагляджу запіс гульні. Пабачу трохі сябе з іншага боку".

Ён заўсёды перагледжваў гульні ХІФКа ў запісу. Нават калі выйгравалі. Нават калі ён не выходзіў на поле.

У 2016-м ХІФК вынес ХІК 2:1. Быў халодны канец верасня, 10171 на трыбунах. Маціас усю гульню прасядзеў "на банцы". Але пасля фінальнага свістка зноў-такі ззяў, як зорка. І Кацью ззяла таксама. Гэта было ў іх ужо амаль фамільнае.

Для Маціаса ўсё жыццё было футболам. Футбол і ХІФК. Яна пачала таксама мерыць жыццё сезонамі, лігамі і календарамі. ХІФК — другая каманда з Хельсінкі, якой так цяжка спаборнічаць з ХІКам. Розніца паміж імі заўсёды была нашмат большая, чым у адну літару. ХІК — магутны і багаты чэмпіён. ХІФК — валацуга па дывізіёнах, якіх шмат. ХІК — спакон веку любімы клуб фінскамоўных студэнтаў. ХІФК — абрэвіятура са шведскай, і гулялі там спачатку адны шведскамоўныя хлопцы. Зараз усё ў этнічным сэнсе прасцей, але супрацьстаянне засталося, і якое — па 10 тысяч на "Тэліа 5Дж Арэне" (былым "Санэра-стэдыуме", былым "Фінэйр стэдыуме")!

Але для Кацью кожная гульня ХІФКа, дзе гуляў Маціас, стала асаблівай. "Нумар 18… — абвяшчаў дыктар, і сэрца яе падскоквала ў грудзях — …Маціас Хяннінен!"

Яе ахоплівала пачуццё, якое цяжка перадаць. Кацью сама са школы да інстытута гуляла ў футбол і разумела, што гэта такое. Калі Маціас быў на поле, яна гуляла разам з ім. Ногі яе мімаволі дрыгаліся, калі ён біў галавой, яна ківала ва ўнісон. Яго настрой пасля гульняў не быў для яе сакрэтам — гэта быў і яе настрой таксама.Маціас прайшоў з ХІФКам доўгі шлях. З "гонарам Хельсінкі" ён вылятаў з "юкканена" ў "какканен", вяртаўся назад, выходзіў у "вейкаусліігу", пакутваў ад паразаў, ездзіў на поўнач у Рованіемі і на захад у Турку.

У сезоне-2016 ХІФК утрымаўся у "вейкаусліізе" амаль упэўнена — у апошнім туры "Інтэр" з Турку прайграў і пайшоў гуляць рэлегейшн. Маціас быў шчаслівы, і Кацью з ім.

Больш за ўсё Кацью ненавідзела, калі ХІФК прапускаў на апошніх хвілінах. Яна чакала Маціаса ля выхада гульцоў, ён з'яўляўся, змрочны, з мокрай галавой, абдымаў яе, яны ехалі дамоў моўчкі.

Дома яго трохі адпускала. "Будзе яшчэ гульня, не пашанцавала, не хвалюйся, ну калі ласка! Я цябе так кахаю!" — казала яму Кацью. "І я цябе", — ціха адказваў ён. "Ты рабі, што трэба, а я пагляджу запіс. Трэба ўсё прааналізаваць". Яна займалася сваімі справамі, а ён бясконца ганяў туды-сюды відэа.

Той халоднай суботай 27 траўня ўсё было, як звычайна. Маціас маўчаў столькі, колькі звычайна маўчаў у гульнявыя дні. Схадзіў на невялічкую прабежку. Перад выездам Кацью паставіла яму на стол талерку пасты. Спартыўнае харчаванне было адзінай футбольнай тэмай, парады аб якой Маціас прымаў ад Кацью бясспрэчна. Пратэіны, зёлкі, жыры — у гэтым яна была спецыялістам. Іншых парадаў і не давала.

Калі-небудзь каманда збіралася перад гульнёй у кафэ і паста была там. Але на гэты раз вырашылі інакш. Маціас імгненна і маўкліва праглынуў пасту і пачаў рыхтаваць амуніцыю. Гэтак жа моўчкі адбыў на стадыён. На позве дня быў "Інтэр" з Турку."Тэліа 5Дж Арэна" (былы "Санэра-стэдыум, былы Фінэйр стэдыум") выглядала змрочна пад суровым небам Хельсінкі. Стадыён расфарбоўвалі толькі шалікі і камізэлькі фанатаў — ярка-чырвоныя, з белай зоркай на сэрцы.

У яе быў абанемент на галоўную трыбуну. Яна заўсёды садзілася не ў цэнтры, а з краю, бліжэй да фанацкага віража ХІФКа. Так у адным з таймаў яна магла быць як мага бліжэй да Маціаса.

Гульня была незвычайнай. Маціас стаў героем клубнай праграмкі. Стыльнае фота і інтэрв'ю. Кацью здабыла сабе дзесяць.

На выдатным табло мільгалі паведамленні: гульні тура з каэфіцыентамі букмекерскіх кантор, бясконцыя спонсары, статыстыка. Хакей у Фінляндыі лічыцца эталонам спартыўнага маркетынгу, і футбол бязбожна спрабаваў пад яго закасіць. Любое спыненне гульні з футбалістам, якi ляжыць на газоне з траўмай, — гэта рэкламная пауза з аб'явай спонсара.

Першы тайм для Кацью быў няўдалы. ХІФК атакаваў у левую браму. Гэта азначала, што Маціас быў па дыяганалі — далёка-далёка, I здаваўся зусім маленькім. Кацью глядзела амаль што толькі на яго.

ХІФК прапусціў — 0:1. У перапынку ў цэнтральным крузе паставілі маленькія брамкі для дзяцей. Малыя, шчаслівыя з'яўленнем на штучным, але "сапраўдным" газоне Тэліа 5Дж Арэны" (былога "Санэра-стэдыум", былога "Фінэйр стэдыум"), насіліся, забівалі, святкавалі...

Кацью не глядзела на іх. Яна разважала: "Нам яшчэ два гады вучыцца. Потым мы будзем настаўнікамі. У Маціаса будзе новы кантракт. Можа, лепшы за гэты, але колькі шанцаў на тое, што ён будзе сапраўды прафесійным футбалістам? Бадай, нуль. Колькі ў ХІФКу поўных прафесіяналаў, якія не падпрацоўваюць? Фарсел? Вяйрынен? Але яны гулялі за мяжой. Яны гулялі ў зборнай. Яны зоркі. Ім не трэба думаць аб будучыні. Астатнія дзесьці працуюць. І Маціас будзе".

Ці трэба было клапаціцца Кацью і Маціясу? З большага таксама не. Так, яна не жонка Фарсэла, у яе няма нават патрыманага "Ферары". Але такія ж астатнія жанчыны гульцоў ХІФКа. Іх мужы і бойфрэнды павінны працаваць дзесьці яшчэ.

Заробкаў не хопіць на "Ферары", але, будзем спадзявацца, хопіць на ўсё астатняе. За футбол таксама грошы даюць. Малыя, ды лепш, чым нічога. Трэніроўкі кожны дзень, нельга паехаць у вандроўку. Але ж гэта цікавае жыццё. Як ва ўсіх, але не як ва ўсіх.

Другая палова пачалася. Людзі хадзілі на тэрасе паміж ярусамі з сасіскамі. Сасіскі бралі папяровымi стаканамі: на дно плюхалі гарчыцу, апускалі пяць-шэсць сасісак, — і страва гатовая. Потым можна цягнуць сасіскі са стакану наўпрост у рот. Гэта было, канешне, не для Кацью. Спартыўнага харчавання яшчэ ніхто не адмяняў.

ХІФК прайграў 0:2. Пасля гульні Кацью дачакалася Маціяса. Яны паехалі дамоў — глядзець фінал Кубка Англіі. Кацью крадком паглядала на яго. Было бачна, што пад "Арсенал" і "Чэлсі" ён думае аб "Інтэры" з Турку. "Будзе яшчэ гульня, не пашанцавала, не хвалюйся, ну калі ласка! Я цябе так кахаю!" — казала яму Кацью. "І я цябе", — ціха адказваў ён. "Ты кладзіся, а я пагляджу гульню. Трэба ўсё прааналізаваць".

Яна заплюшчыла вочы i слухала, як ён цісне на клавішы, пераматваючы запіс.

ЗАПОЗИЧЕНО ЗВІДСИ - "У жонкі футбаліста заробак часцяком большы, чым у самога футбаліста". На што жыць, калі твой бойфрэнд гуляе ў вышэйшай фінскай лізе*

Подписывайтесь на Dynamo.kiev.ua в Telegram: @dynamo_kiev_ua! Только самые горячие новости