Jewhen Konoplyanka opowiedział, dlaczego odszedł z Szachtara, kiedy drużyną kierował Roberto De Zerbi.
Jewgienij Konoplanka„Zacznijmy od tego, że w Szachtarze miałem wiele kontuzji. To zrobiło dużą różnicę. Nie mogłem pomóc do końca. Wszystko zaczęło się dobrze, coś tam strzeliłem, zagrałem, wszystko jest w porządku. Wszystko było w porządku z Kasztru. Przyszedłem do pewnego trenera - wszystko było w porządku.
Nie zdobyliśmy kolejnych mistrzostw, więc postanowiliśmy to zmienić. I moje kontuzje zaczynają się od nowa. Przyjeżdża kolejny trener. Walczę z tą kontuzją, walczę, po prostu nie mogę się z niej wydostać. Była tam już od trzech miesięcy. Bardzo chciałem wrócić, chciałem też złapać Euro. Byłem w kontakcie z Szewczenką. Mówię: „Nieważne, czy mogę, pomogę”. Mówi: „Czekamy na ciebie”.
Próbowałem, ale nie udało mi się. Wyszła taka kontuzja, że potrzeba było więcej czasu. I wtedy Srna podchodzi do mnie. Mówi: „Ten trener jedzie (De Zerbi – ok.), nie liczy na ciebie”. Mówię: „To wspaniale, że przyszedł i to powiedział. Po prostu witaj”. Trener ma swoje plany, mnie nie widzi - to normalne. Będę trenerem, ktoś też się na mnie obrazi. Tu nie ma co się obrażać, taki jest futbol, on tak to widzi.
Mówię: „Wspaniale, że powiedzieli mi w twarz, a nie za plecami”. Że okienko transferowe się tam zamyka i zaczynają mnie np. dusić. Powiedziałem im: „Przepraszam, nie mogę teraz wyjść, ponieważ mam kontuzję. Kto będzie mnie tam potrzebował? Sam nie dam rady nawet zmierzyć się z trenerem drugiej drużyny. Bo przyszedłem i kuśtykam, bo noga jeszcze boli. nie mogę tego zrobić”. Zostałem więc do zimy.
Mówią, że miałem zły związek. Cóż, oczywiście, jeśli trener już ci to powiedział przez kogoś, ale do mnie osobiście. Ale w porządku, to również mile widziane, że przynajmniej przekazałem to dalej. Mimo to zacząłem trenować, żeby udowodnić, jak każdy piłkarz. Ale widzę, czuję, że jakiś rodzaj negatywności wciąż jest we mnie obecny. Jakby coś nam się stało przed tym wszystkim. Może jakoś by się poznali, nie wiem. Może wybiłem mu gdzieś plomby. Żartuję.
Teraz nie biorę sobie tego do serca, nie żywię do niego urazy. Dobra, to jego wybór. Ale istniało uprzedzenie. Nieważne jak grałem, trenowałem - żeby wszyscy czuli się winni. Jesteś trenerem, możesz, jak chcesz, zamieniać wszystko, co się okaże, tak, że wszędzie się mylisz.
A potem już nie myślisz o pieniądzach. Szczerze mówiąc, nigdy nie myślałem o nich, aby uzyskać więcej. Dla mnie najważniejsze było czucie się w drużynie” – powiedziała Konoplyanka.
