Pracując jako dziennikarz sportowy w telewizji, radiu i gazetach, przeprowadziłem wiele wywiadów z Leonidem Buriakiem, honorowym mistrzem sportu, honorowym trenerem Ukrainy, pięciokrotnym mistrzem i siedmiokrotnym zdobywcą Pucharu byłego ZSRR, zdobywcą Pucharu i Superpucharu UEFA w 1975 roku oraz brązowym medalistą Igrzysk Olimpijskich w Montrealu w 1976 roku.
Wciąż mam wiele z tych wywiadów - audio, wideo i wycinki z gazet. Zawsze zadawałem wiele pytań mojemu rozmówcy, który 10 lipca obchodzi 70. urodziny. I zawsze otrzymywałem na nie szczere odpowiedzi. Poniżej wybrałem 9 najciekawszych z nich i zwracam na nie uwagę.
Leonid Buriak. Zdjęcie: Oksana Vasylieva- Leonid Josypowycz, z wdzięczności i dla upamiętnienia Twojego piłkarskiego talentu i osiągnięć, 13 września 2015 roku Twoje imię zostało uwiecznione na Alei Piłkarskiej Chwały w pobliżu Stadionu Czernomorca w Odessie - powstała gwiazda Leonida Buriaka.
- Urodziłem się w piłkarskiej Odessie, gdzie pobierałem pierwsze lekcje futbolu. W wieku 15 lat zostałem zaproszony do Chornomorets, a następnie w wieku 20 lat - do Dynama Kijów. Po zakończeniu kariery zawodniczej zostałem trenerem. Moi podopieczni, piłkarze Chornomorets, zdobyli srebrne medale mistrzostw Ukrainy przez dwa sezony z rzędu (1993/94 i 1994/95), po raz pierwszy w historii marynarzy.
W różnych latach w Odessie grali wspaniali piłkarze. Nie jestem w stanie wymienić ich wszystkich, ale są wśród nich Oleg Makarow, Anatolij Zubrycki, Wołodymyr Szczekolkow, Wiktor Prokopenko, Walerij Porkujan, Andrij Woronin, Ilja Tsymbalar, Jurij Romienskij i wielu innych.
Nazwiska wielu z nich są uwiecznione na Alei Piłkarskiej Chwały FC Chornomorets. Chciałbym zobaczyć podobne aleje w Kijowie, Lwowie, Charkowie i innych miastach piłkarskiej Ukrainy.
- Statystycy obliczyli, że Buryak rozegrał 612 oficjalnych meczów podczas swojej długiej kariery piłkarskiej. Rozumiem, że moje pytanie jest skomplikowane, ale jednak... Który z rozegranych meczów najbardziej zapadł Ci w pamięć? Jeśli nie jeden, to przynajmniej trzy.
- 90 minut na boisku, bez względu na to, jak zakończy się mecz - zwycięstwem czy porażką - jest częścią twojego piłkarskiego życia. Pamiętam wiele meczów.
Mój pierwszy mecz dla Dynama odbył się 28 sierpnia 1973 roku. Gościliśmy Ararat, jednego z liderów mistrzostw. Przegraliśmy 0:1. Nasz trener Oleksandr Sevidov był wyraźnie zdenerwowany. Postanowił wprowadzić mnie na boisko w drugiej połowie i to właśnie mnie udało się strzelić gola Aloszy Abrahamyanowi, wyrównując wynik. Grając na pełnych obrotach z Dynamem, pokonaliśmy przyszłego mistrza kraju 3-1.
Pamiętam finałowy mecz pucharowy w Moskwie z tym samym Araratem. Prowadziliśmy 1-0. Tuż przed końcem drugiej połowy Sewidow uznał, że zadanie zostało wykonane, więc Buriak i Błochin mogli odpocząć. W efekcie Ormianie wyrównali wynik, a w dogrywce wyrwali zwycięstwo - 2-1. Szkoda... Ta porażka utkwiła mi w pamięci.
Pamiętam trzy zwycięstwa w gwiazdorskim dla Dynama roku 1975: 14 maja nad Ferencvarosem (3-0) w Bazylei w finale Pucharu, 9 września w Monachium (1-0) i 6 października w Kijowie (2-0) w meczu o Superpuchar UEFA z Bayernem Monachium.
Mogę wymieniać jeszcze długo, ale te mecze najbardziej zapadły mi w pamięć.
- Przez wiele lat grałeś pod wodzą Walerija Łobanowskiego, a później byłeś jego asystentem w reprezentacji Ukrainy. Następnie poszedłeś w ślady Meter, zostając trenerem Dynama, choć na krótko, i mentorem drużyny narodowej. Jakie jest znaczenie Walerija Wasiljewicza w Twoim życiu?
- Łobanowski był nie tylko trenerem, który uczył nauki wygrywania. Był także świetnym nauczycielem. Jestem pewien, że każdy z nas, jego uczniów, zachowa cząstkę ludzkiego uroku tej wybitnej osobowości do końca życia. Z dumą uważam się za ucznia wielkiego trenera. Gdyby nie Walerij Wasiljewicz, nie byłoby nas, słynnych drużyn Dynama i głośnych zwycięstw klubu znad Dniepru.
- Widzę, że masz na biurku książkę "W świecie mądrych myśli"...
- Czasami ją przeglądam. Ma bogaty zasób powiedzeń, wiele przydatnych wskazówek na życie.
- Jakie są twoje ulubione?
- Jest ich wiele. Podkreślę trzy, które często stosuję.
1) Rób wielkie rzeczy bez obiecywania wielkich rzeczy;
2) Szczęście przychodzi do tych, którzy ciężko pracują;
3) Najszczęśliwszą osobą jest ta, która daje szczęście największej liczbie ludzi.
- Leonid Buriak ma wielu przyjaciół, nie tylko ze świata piłki nożnej. Czy jesteś z nimi szczery i ufny?
- Jak śpiewał Vakhtang Kikabidze: "Moi przyjaciele są moim bogactwem". Rzeczywiście, mam wielu przyjaciół. Niestety, niektórzy z nich niedawno odeszli z tego świata. Pamiętam ich wszystkich i zawsze będę o nich pamiętał. Prawdziwego przyjaciela poznaje się w nieszczęściu. Zawsze staram się być szczery z moimi przyjaciółmi. Nigdy nie zostawiam przyjaciół w trudnych chwilach. Jednocześnie przyjaźnię się z kilkoma osobami, ale cenię ich.
- Co najbardziej cenisz w ludziach, a czego najbardziej nie lubisz?
- Bardzo cenię uczciwość i przyzwoitość. Nienawidzę zdrady i kłamstwa. Zawsze staram się być powściągliwy i tolerancyjny. Chociaż czasami chcę powiedzieć wszystko, co myślę o osobie, z którą rozmawiam, prosto w twarz. Ale powstrzymuję się.
- Jaka byłaby Twoja pierwsza prośba, gdybyś złapał złotą rybkę?
- Dobrego zdrowia dla wszystkich moich bliskich i pokoju dla naszego kraju.
- Czy to prawda, że Leonid Buryak po raz pierwszy spróbował szampana w wieku 21 lat?
- Tak, to prawda, choć teraz trudno w to uwierzyć, zwłaszcza młodym ludziom. Teraz wolę wypić kieliszek wina, czerwonego lub białego.
- W 1985 roku opublikowałeś swoją pierwszą książkę, Hotspots of the Field, a w 2007 roku kolejną, I Lived in a Happy Football Time....
- Jeśli chodzi o tytuł drugiej książki, to rzeczywiście żyłem w szczęśliwych czasach futbolu. Gra przynosiła mi radość, futbol stał się biznesem i sensem mojego życia. Jednak nie wszystko, o czym marzyłem i co chciałem osiągnąć, spełniło się z powodu różnych okoliczności. Nie powinienem jednak obrażać się na życie. Moje piłkarskie lata są moim bogactwem.
- Od wielu lat idziesz przez to trudne życie razem ze swoją uroczą żoną, byłą dwukrotną mistrzynią świata w gimnastyce artystycznej Zhannulią...
- Jestem pewien, że Zhannulia została mi dana przez Boga. Żyjemy w pokoju i harmonii. Kiedy zobaczyłem ją po raz pierwszy - szczupłą, uśmiechniętą, o zielono-szarych oczach - od razu pomyślałem, że to dziewczyna moich marzeń. W końcu mówi się, że miłość jest od pierwszego wejrzenia. Spędziliśmy trochę czasu przyzwyczajając się do siebie - i tak się stało.
Zhannulia jest prawdziwą strażniczką rodzinnego ogniska. Nasza rodzina jest silna, przyjazna i duża. Naszym mottem od 1976 roku jest "kochać znaczy żyć życiem tego, kogo kochasz".
Mamy dorosłe dzieci. Andrii pracuje w ukraińskiej ambasadzie za granicą, Oksana jest choreografem i od wielu lat mieszka w Niemczech. Nasz syn i córka dali nam pięcioro wnucząt - trzech chłopców i dwie dziewczynki.
Często widujemy nasze wnuki. Najstarszy jest Anton, 17 lat, który marzy o zostaniu wirusologiem. I jestem pewien, że mu się to uda. A 7-letni Ołeksandr, oprócz tego, że dobrze się uczy i gra na gitarze, jest także bramkostrzelnym pomocnikiem jednej z dziecięcych drużyn Bayernu Monachium. Otrzymał już nagrody za udane występy w różnych turniejach. To właśnie w takich zawodach jego dziadek rozpoczął swoją drogę do wielkiego futbolu.
Oleksandr Lypenko
