Braterstwo piłkarskie nie zna granic wiekowych ani przestrzennych. Na wszystkich kontynentach i w każdym towarzystwie ceniona jest wiedza i zrozumienie tajników "króla sportu" oraz miłość do gry.
Eduard LuchinByć może to właśnie te cechy Eduarda Luchina zostały zauważone przez Anatolija Zubryckiego, uhonorowanego trenera Ukrainy, ówczesnego dyrektora Dziecięcej i Młodzieżowej Szkoły Sportowej w Czarnomorcu, oraz Igora Jakowenko, prezesa Dziecięcego Towarzystwa Sportowego "Wodnik". Pomimo ewidentnie niesportowych danych, ten mały, niski dzieciak wyróżniał się umiejętnością zarządzania swoją amatorską drużyną na boisku, subtelnym zrozumieniem gry i zdolnościami przywódczymi.
Dlatego został zaproszony do pracy na boisku. Eduard był szczęśliwy, że będzie blisko swojej ulubionej drużyny "Chernomorets" i profesjonalnie przyczyni się do rozwoju swojej ulubionej gry. Nie wahał się ani chwili, mimo że w Odeskim Eksperymentalnym Zakładzie Mechanicznym zarabiał ponad dwa razy więcej.
Luchin rozpoczął pracę jako instruktor metodyczny, ale wkrótce Anatolij Żubrycki zaprosił go do pracy z dziećmi w Specjalistycznej Dziecięco-Młodzieżowej Szkole Piłki Nożnej Rezerwatu Olimpijskiego. Piłkarski guru zauważył, że Edik nie tylko kochał piłkę nożną, ale żył grą, znał mocne i słabe strony zawodników Czernomorca. Przychodził na treningi dzieci ze Szkółki Dziecięcej i potrafił całkiem trafnie opowiedzieć o perspektywach tego czy innego młodego piłkarza. Co można było powiedzieć o najlepszych drużynach i zawodnikach...? Tutaj niewielu mogło się spierać z Luchinem.
Wszystko to przydało mu się, gdy zaczął rekrutować młodych piłkarzy i trenować ich w SDYUFSHOR. Eduard Petrovich był często widywany na lekcjach wychowania fizycznego w szkołach i na turniejach "Leather Ball". W bardzo młodych Ilji Tsymbalarze i Jurij Nikiforowie widział przyszłe gwiazdy futbolu. Nawet później, po zdobyciu wielu tytułów, obaj w swoich kwestionariuszach zawsze wskazywali: pierwszy trener - Eduard Petrovich Luchin.
A ilu było chłopców, którzy choć nie osiągnęli mistrzowskich wyżyn, ale do końca życia pozostali wdzięczni swojemu pierwszemu trenerowi za naukę sportu i życia .....
Pamiętam nasze rozmowy, a także spotkania felietonistów piłkarskich odeskich gazet z Eduardem. Nie tylko komentował i wyjaśniał poczynania piłkarzy podczas meczów ekstraklasy, ale zdawał się śledzić myśli trenerów drużyn, przekonująco analizując przyczyny i konsekwencje ich decyzji.
Tę piłkarską mądrość wzmacniała ciągła chęć do nauki. Kontynuował edukację w dziedzinie sportu, kończąc z "czerwonym" dyplomem Iwano-Frankowską Techniczną Szkołę Wychowania Fizycznego, a następnie Wydział Wychowania Fizycznego Odeskiego Instytutu Pedagogicznego imienia K. D. Uszyńskiego.
Jego profesjonalizm został zauważony również tutaj - wkrótce Eduard Petrovich został zaproszony do nauczania na Wydziale Gier Sportowych, a jednocześnie do trenowania drużyny studenckiej Instytutu Pedagogicznego, która wygrała mistrzostwa Odessy w 1986 roku.
* * *
Należy zauważyć, że w latach sowieckich piłka nożna w jakiś sposób zdołała połączyć swój królewski status sportowy ze statusem partyjnym, angażując się w społeczne zarządzanie masami. Dlatego w terenie większość aparatczyków uważała osiągnięcia powierzonych im drużyn za jeden z najważniejszych obszarów pracy ideologicznej. Niekiedy gorliwie walczyli między sobą, nawet jeśli nie bezpośrednio.
W tego rodzaju partyjnych rozgrywkach Luchin oczywiście nie brał udziału. A kiedy główny trener "Czarnomorców" Ahmed Aleskerov zwrócił uwagę na talent Edgara Hessa, z zawodnikiem Duszanbe "Pamir" spotkał się Eduard Petrovich, przekonując go do przeprowadzki do Odessy. I wszystko byłoby świetnie, gdyby nie ogólnounijny skandal...
Komsomolskaja Prawda przyłączyła się do kampanii przeciwko kłusownikom, publikując zjadliwy artykuł "Pęd kapitana". Następnie wszechwładny organ Komitetu Centralnego KPZR zareagował na to z gazetą Prawda, słowami swojego korespondenta mówiąc: "Nie potrzebujemy takich Edików!". Komisja na czele z Prokuratorem Generalnym ZSRR została niezwłocznie wysłana do Odessy w celu ukarania "winnych", a przede wszystkim Łuchina. Dopiero interwencja lidera ukraińskiej partii Wołodymyra Szczerbickiego położyła kres tym partyjno-sportowym kłótniom.
A potem nadeszły niepokojące lata dziewięćdziesiąte. Matka Eduarda Pietrowicza, która nie słynęła z dobrego zdrowia, była poważnie chora - lata uwięzienia w obozach stalinowskich, gdzie w 1954 roku pod niebem Karagandy urodził się Łuchin. Aby syn mógł przeżyć, matka wymieniała obozowe racje żywnościowe na porcję mleka. Z całych sił walczyła o małego Edika, pamiętając o jego ojcu, który nigdy nie został zwolniony z obozu.
- Zawsze pamiętałem, że przetrwanie zawdzięczam matce" - powiedział Eduard. - Tym razem musiałem ją uratować. Dlatego zdecydowałem się wyjechać do Stanów Zjednoczonych, aby przeprowadzić skomplikowaną operację serca mojej matki. W tym czasie na postsowieckiej Ukrainie było to niemożliwe.
...Rozpoczął pracę w Nowym Jorku jako praktykant budowlany: 12 godzin na kolanach i zdzierał linoleum z betonowej podłogi. Być może tylko jego pasja do piłki nożnej i miłość do sportu pozwalały mu oderwać się od nie najłatwiejszych myśli. Nadal śledził grę najlepszych drużyn, wiadomości o "królu sportu". I los wynagrodził mu to po raz kolejny.
Na początku lat dziewięćdziesiątych Amerykanie, którzy opuścili ZSRR, oglądali mecze mistrzostw świata w telewizji tylko w języku angielskim. Powodowało to pewne niedogodności, choć niemal w każdym domu emigrantów nowej fali znajdował się odbiornik z równoległym lektorem z popularnej stacji WMNB.
Wtedy Eduard Petrovich wpadł na pomysł - połączyć te dwa media w swojej osobie. Zadzwonił do redakcji WMNB i opowiedział o swoich umiejętnościach komentatorskich. Ci byli zainteresowani i postanowili przetestować Luchina podczas meczu Kanada - Brazylia. Wśród jego egzaminatorów był znany dziennikarz sportowy Evgeny Rubin, który po pierwszej połowie uścisnął dłoń Eduarda i wyraził podziw dla jego relacji, wiedzy o piłce nożnej i charakterystyki zawodników. Następnie pracowali przez cały turniej finałowy Mistrzostw Świata 1994.
Następnie Odessie zaproponowano prowadzenie codziennych wiadomości sportowych w wieczornym programie "Puls Planety", a także niedzielnego programu finałowego. Od tego czasu minęło trzydzieści lat!
Luchin pozostał wierny WMNB.
* * *
Trzeba znać nieposkromioną energię Edwarda, zawsze optymistycznego i tryskającego poczuciem humoru w każdych okolicznościach, aby w pełni wyobrazić sobie intonację i ton jego telewizyjnej komunikacji z emigrantami z Ameryki.
Kochając życie i pomagając ludziom, Luchin zdołał stworzyć społeczność sportową weteranów w Stanach Zjednoczonych, uzyskując dla niej status organizacji non-profit zwolnionej z podatku. Tak, później ten czynnik przyciągnął uwagę pozbawionych skrupułów biznesmenów i stowarzyszenie rozpadło się, ale mając już negatywne doświadczenia, Eduard Petrovich ponownie zebrał podobnie myślących ludzi w Stowarzyszeniu Weteranów Sportu, które w zeszłym roku obchodziło 20-lecie istnienia.
Każdego roku w grudniu Stowarzyszenie organizuje bale olimpijskie w Nowym Jorku, w których uczestniczą Odessianie. Wśród nich są olimpijczycy Nikolay Avilov i Yan Zheleznyak, Elena Sokolovskaya i Lyubov Rudovskaya, weterani "Chernomorets" Vyacheslav Leshchuk i Valery Porkuyan, a także dziennikarze sportowi Anatoly Mazurenk i Vyacheslav Kulchitsky.....
Turnieje piłkarskie ku pamięci Walerija Łobanowskiego i trenera z Odessy Matwieja Czerkasskiego, memoriały 11 września i 11 izraelskich sportowców zabitych przez terrorystów na igrzyskach w Monachium w 1972 roku stały się już tradycją. Biorą w nich udział nie tylko ludzie z byłego Związku Radzieckiego, ale także, powiedzmy, nowojorskie drużyny policjantów i strażaków.
Takie spotkania nabrały szczególnego statusu po rozpoczęciu agresji Putina na Ukrainę. To już nie tylko mecze piłki nożnej, ale stałe akcje solidarności, zbiórki pieniędzy na potrzeby ukraińskich sił zbrojnych, demonstracje poparcia dla narodu ukraińskiego w walce o wolność i niepodległość, odbywające się pod hasłem "One is One! Razem z Ukrainą!"
Sport nie może być poza polityką, uważa Luchin i udowadnia tę prawdę w swoich programach sportowych, wypełniając je miłością do swojego rodzinnego miasta, nadzieją na szybkie zwycięstwo i wyzwolenie Ukrainy. A teraz słowa Eduarda są słyszane nie tylko w Stanach Zjednoczonych.
Na falach "Głosu Ameryki", gdzie jest okresowo zapraszany do komentowania ważnych wydarzeń sportowych na świecie, wielokrotnie przypominał słuchaczom wielu krajów o konieczności zawieszenia Rosji i Białorusi w udziale w Igrzyskach Olimpijskich w Paryżu. I dołączając do chóru podobnie miłujących wolność głosów, jego szczerość i niepohamowana energia przynoszą owoce.
Podczas Balu Olimpijskiego burmistrz Nowego Jorku Eric Adams pogratulował Amerykańskiemu Stowarzyszeniu Sportowemu Weteranów z okazji 20-lecia jego istnienia. Certyfikat uznania w imieniu burmistrza został wręczony prezesowi Edwardowi Luchinowi (w środku) przez Aleca Brooka-Krasnego (po lewej) i Williama Coltona, który reprezentuje miasto Nowy Jork w Zgromadzeniu Stanu Nowy Jork.
* * *
A dzisiaj Edward Luchin, członek Światowego Klubu Odessan, posiadacz zaszczytnego tytułu "Człowiek Sprawy", ustanowionego przez gazetę "Vechernyaya Odessa", prezes Amerykańskiego Stowarzyszenia Sportowego Weteranów, obchodzi 70. urodziny.
Jego przyjaciele i weterani sportowi, fani piłki nożnej i dziennikarze, politycy i przedstawiciele nowojorskiego ratusza spotkają się, aby pogratulować mu i wyrazić wdzięczność za jego wielopłaszczyznową działalność w służbie ludziom i piłce nożnej.
Do wiernego i niezawodnego rycerza "Króla Sportu" z różnych miast świata, w tym z Odessy, zostanie wysłanych wiele telefonów i przyjaznych wiadomości.
Aleksander Fiedorow, Mistrz Sportu
