Ioana Cosma, rumuńska gwiazda dziennikarstwa sportowego: o schronieniu dla rodziny ukraińskich uchodźców, roli Mircei Lucescu w ukraińskiej piłce nożnej i o tym, jak prawie zginęła podczas podróży służbowej do Doniecka wiosną 2014 roku.
Mircea Lucescu i Ioana Cosma w studiu rumuńskiej telewizjiIoana Cosma jest najbardziej znaną rumuńską dziennikarką sportową, producentką i komentatorką z prawie 30-letnim doświadczeniem w mediach. Przez ponad 20 lat pracowała dla ProTV. Cosma stała się prawdziwą gwiazdą rumuńskiej telewizji w maju 2019 roku, kiedy to po raz pierwszy w historii Rumunii komentowała... mecz piłki nożnej. Był to finał Pucharu Narodowego wśród drużyn kobiecych. Odniosła ogromny sukces i została uznana za "swoją" nawet w zwykle wybrednych męskich kręgach piłkarskich. Wkrótce głos Ioany można było usłyszeć na antenie podczas meczów z udziałem rumuńskiej reprezentacji kobiet, po których miała zaszczyt pracować podczas EURO 2021.
Jest jeszcze jeden aspekt niezwykłości mojej bohaterki. Jako działaczka charytatywna, Ioana wspiera bezpańskie zwierzęta. W swoim prywatnym domu ma 5 psów i 3 koty. Ta niesamowita kobieta jest również ambasadorką SOS Satele Copiilor România, organizacji, która opiekuje się sierotami i dziećmi z rodzin znajdujących się w trudnej sytuacji. Od początku inwazji Rosji na Ukrainę na pełną skalę, Cosma udziela schronienia ukraińskiej rodzinie, z którą nadal utrzymuje silne, niemal rodzinne więzi. Ta rodzina jest moja. A dokładniej ja, autor tych słów, moja córka Anna, która miała wtedy 14 lat, i moja matka Olena, która wróciła do Ukrainy po kilku miesiącach spędzonych w Rumunii.
...Teraz rozumiem, że w ten chłodny marcowy poranek 2022 roku spotkanie Ioany na peronie dworca kolejowego w Bukareszcie było prawdziwym darem losu dla nas, trzech przestraszonych, moralnie i fizycznie zdruzgotanych kobiet. W końcu, ukrywając się w naszym domowym "schronie przeciwbombowym", który był maleńką i raczej prymitywną piwnicą na podwórku domu mojego ojca, kilka kilometrów od lotniska wojskowego w Wasylkowie w obwodzie kijowskim, i dosłownie drżąc co minutę od wybuchów, nie mogliśmy sobie wyobrazić, jakie ratujące życie, zmieniające życie spotkanie czekało na nas za tydzień.
W tym czasie legendarny Rumun Mircea Lucescu był głównym trenerem Dynama Kijów, gdzie mój ojciec był wiceprezesem. Nie tylko dzięki jego inicjatywie i wszechstronnemu wsparciu, zarząd klubu piłkarskiego zorganizował dwa autobusy ewakuacyjne do Rumunii dla rodzin zawodników i trenerów. Mieliśmy szczęście dostać się do jednego z nich. Po całym dniu w drodze byliśmy wyczerpani, ale ze świadomością, że jesteśmy już bezpieczni, znaleźliśmy się w górskim hotelu w rumuńskim mieście Iasi.
Obraz mojego pierwszego wrażenia z przymusowego spotkania z obcym krajem jest na zawsze wyryty w mojej pamięci: przenikliwe zimno, niekończące się zaspy śnieżne wokół nas i... jakaś złowieszcza cisza, która dosłownie sprawiła, że mój umysł stał się pusty na tle wczorajszych eksplozji w Kijowie.
Dezorientacja, pomnożona przez strach przed niepewnością przyszłości, nawet przez kilka następnych godzin, była głównym stanem większości z nas w tym czasie. Spędzimy noc lub dwie w hotelu, a co potem? Dokąd pójdziemy? I czy ktoś gdzieś na nas czeka? Wiele pytań bez odpowiedzi, przerażających, było przygnębiających.
Ale na szczęście Emilian Karas był w naszej delegacji. To były mołdawski piłkarz, a w tamtym czasie jeden z asystentów Mircei Lucescu w Dynamie Kijów. Naturalna towarzyskość i taktowność Emiliana, równowaga i wytrzymałość, umiejętność znalezienia odpowiedzi na każde pytanie, które były na niego wylewane ze wszystkich stron przez członków naszej nerwowej delegacji, stały się prawdziwym eliksirem dla wszystkich. A jego biegła znajomość rumuńskiego pomogła Karasowi rozwiązać wszystkie problemy logistyczne.
"Jedziecie do Bukaresztu, już kupiłem dla was bilety na pociąg", powiedział nam Karas, uśmiechając się. I dodał: "Czeka tam na ciebie miła niespodzianka".
Jak się później okazało, twórcami tej niespodzianki byli stary przyjaciel mojego ojca, wieloletni agent piłkarski Mircei Lucescu, Arcadie Zaporozhanu, oraz... rumuńska gwiazda telewizji sportowej Ioana Cosma! Arcadie, który zaczynał swoją karierę w dziennikarstwie i znał Ioanę, dowiedział się, że zamierza ona udzielić schronienia uchodźcom z Ukrainy w swoim domu i zaoferował nas jej.
Emocje wdzięczności i nadziei, które ogarnęły nas po tej wiadomości, były pierwszymi pozytywnymi emocjami od początku wojny. Nie trwały one jednak długo. Już w pociągu z Jassów do Bukaresztu przeczytaliśmy wiadomość, że wioska Markhalivka, w której przebywał nasz ojciec, została poddana kolejnemu atakowi rakietowemu nazistów, który zniszczył kilka domów i zabił wielu ludzi. Mój ojciec nie skontaktował się z nami, więc były to godziny przerażającej niepewności. Na szczęście dowiedzieliśmy się, że nic mu nie jest, gdy zbliżaliśmy się do dworca kolejowego w Bukareszcie.
Ioana, choć nigdy wcześniej jej nie widzieliśmy, od razu ją rozpoznaliśmy. Coś niewidzialnego i silnego przyciągnęło nasz wzrok w tłumie na dworcu do tej kruchej blondynki o niebieskich oczach i szczerym uśmiechu, która (prawdopodobnie też nas rozpoznała!) biegła w naszą stronę, machając przyjaźnie rękami. Chwilę później wszystkie cztery, kobiety z trzech różnych pokoleń, ale tak samo postrzegające ten moment, zamarłyśmy w szczerym uścisku, chowając w sobie nawzajem zapłakane twarze. Ioana płakała razem z nami...
Angela, matka Ioany, spotkała nas na progu ich domu. Przytuliła nas i dała każdej z nas bukiet kwiatów. Po okropnościach, których doświadczyliśmy, wydawało się to jak bajka, jak sen, jak nierzeczywistość...
Nawet liczne psy Ioany nie szczekały na nas, obcych na progu, ale wręcz przeciwnie, przyjaźnie merdały ogonami i z zainteresowaniem obwąchiwały gości, jakby podążając za swoimi panami i mówiąc "Bine ati venit!", co oznacza "Witamy!".
Tak zaczęło się nasze życie jako uchodźców. Córka Anya z powodzeniem uczyła się w ukraińskiej szkole online i marzyła o dobrej dalszej edukacji. Ioana natychmiast to zrozumiała i krok po kroku pomogła spełnić marzenie dziewczynki. Teraz rozumiemy, że fakt, iż Anya, która rok temu wygrała międzynarodowy konkurs NMC Project, otrzymała prawo do studiowania w prestiżowej Durham School (Durham, Wielka Brytania) na zasadzie pełnego wyżywienia, jest z pewnością zasługą wysiłków, serca i duszy Ioany.
Oto jak sama Anna opowiada o tym i nie tylko:
"Ioana i jej mama Angela natychmiast otoczyły nas troską i rozgrzały. Powiedzieć, że byłam zdezorientowana i przestraszona, to mało powiedziane. Ioana i Angela dołożyły wszelkich starań, abyśmy poczuły się jak w domu. W ciągu tygodnia Ioana zapisała mnie do liceum, gdzie poznałam moich pierwszych rumuńskich przyjaciół. A Angela, pomimo zaawansowanego wieku i dość długiej podróży, pojechała z moją mamą na drugi koniec Rumunii, aby odebrać naszego psa Williego, który został tam ewakuowany przez dziewczynę z Kijowa, która była dla nas zupełnie obca.
Ósmego marca, w moje urodziny, Ioana zorganizowała niesamowitą niespodziankę, którą zapamiętam na całe życie. Zaprosiła mnie, moją mamę i babcię Olenę do telewizji PROTV, w której wówczas pracowała. Zabrała mnie do studia na spotkanie z prowadzącymi dzienny program i okazało się, że to wszystko działo się... na żywo! Zostałem przywitany urodzinowym tortem i przeprowadzono ze mną wywiad. Skorzystałem z okazji, by opowiedzieć o wojnie w Ukrainie i zaapelowałem do Rumunii i całego świata o jak największą pomoc dla naszego kraju. Mieszkaliśmy w gościnnym domu Ioany i Angeli przez prawie cztery miesiące. Później wynajęliśmy własne mieszkanie. Moja mama znalazła pracę, a ja zaczęłam chodzić do międzynarodowej szkoły offline, jednocześnie kontynuując naukę w ukraińskiej szkole online.
Ioana jest dla mnie nie tylko wzorem do naśladowania i przykładem szlachetności i współczucia, ale także bratnią duszą. Ioana, jej matka Angela i cały ich czworonożny zespół są teraz moją rodziną na zawsze".
...Minęło dwa i pół roku. Siedzimy z Ioaną w kuchni jej przytulnego wiejskiego domu, który już dawno stał się moim domem. Mimo że jest wrzesień, panuje typowa bukaresztańska fala upałów. Mama Ioany, Angela, smaży mitchi, tradycyjne rumuńskie danie mięsne. Angela jest doskonałą kucharką, a jej czworonożny szef, przystojny labrador o imieniu Krontzi, leży obok niej. Ma już 16 lat i jest tym, który utrzymuje pod kontrolą wszystkich ogoniastych i wąsatych braci w domu. Od dawna prosiłem Ioanę o wywiad - aby porozmawiać o jej imponującej karierze, osiągnięciach, działalności charytatywnej i miłości do zwierząt... A co najważniejsze, chciałem publicznie podziękować jej i jej matce Angeli za nasze schronienie, za opiekę nad nami, ukraińskimi uchodźcami. Myślę, że historia rumuńskiej gwiazdy telewizji sportowej zainteresuje również ukraińskich czytelników.
-Ioana, wiem , że masz duże doświadczenie w mediach i jesteś jedną z kluczowych postaci rumuńskiego dziennikarstwa sportowego. Jak rozpoczęłaś karierę w tej dziedzinie i co Cię w niej pociąga?
- W tym roku przypada 30. rocznica mojej pracy w dziennikarstwie sportowym i czuję się bardzo szczęśliwy, ponieważ uważam mój zawód za najlepszy na świecie. Zawsze kochałem sport. Od dzieciństwa pociągało mnie wszystko, co oznaczało istotę rywalizacji. Miłość do sportu zaszczepił we mnie dziadek, który po raz pierwszy zabrał mnie na stadion. Od tego zaczęła się moja pasja.
- Pracowałeś jako reporter, produkowałeś programy sportowe i komentowałeś mecze piłkarskie.Którą z tych ról można nazwać wyzwaniem, a która sprawia Ci najwięcej przyjemności?
- Absolutnie wszystkie. Ale nigdy nie zapomnę okresu, kiedy byłem reporterem. Chociaż prowadziłem tysiące talk show, myślę, że najbardziej podobał mi się czas spędzony jako reporter. Oczywiście lubię komentować mecze, ale bycie reporterem, relacjonowanie bezpośrednio ze sceny, zawsze wydawało mi się najlepszą rzeczą.
- W maju 2019 roku komentowałaś swój pierwszy mecz piłki nożnej - finał Pucharu Rumunii w piłce nożnej kobiet. Jakie były Twoje wrażenia z tego doświadczenia?
- To było coś niezwykłego. Pamiętam wielkie emocje, które czułam i jak dobry był to mecz, w którym padło pięć bramek. Komentowanie meczu to coś wyjątkowego, trzeba przekazać ludziom emocje ze stadionu, a to zdecydowanie wielkie wyzwanie.
-Twoja praca jako komentatora została również doceniona przez ekspertów, ponieważ wkrótce powierzono Ci pracę przy meczu z udziałemreprezentacji Rumunii, a nawet w ramach Euro 2021...
- Tak, to było dla mnie największe wyzwanie, zwłaszcza że żadna kobieta w Rumunii nigdy nie miała przywileju komentowania meczów piłkarskich tej rangi w telewizji. Wszyscy wtedy o tym mówili. Ludzie oczywiście różnie odbierali ten fakt. Z wdzięcznością przyjęłam zarówno krytykę, jak i pochwały. Mogę powiedzieć, że było to wyjątkowe doświadczenie, a teraz inni dziennikarze w Rumunii próbują pójść w moje ślady. Mecz Francja-Szwajcaria na Euro 2021 jest jak dotąd najlepszym z moich komentarzy. Niewykorzystany rzut karny Kyliana Mbappe, z całą jego dramaturgią, był dla mnie czymś wyjątkowym...
- W Ukrainie kobiety w dziennikarstwie sportowym są już dość powszechne. A w Rumunii?
- W Rumunii jest tak samo. To ogólny trend. Jeśli na początku mojej kariery mieliśmy 3-4 dziennikarki sportowe, to teraz jest ich ponad dwa tuziny. Jest miejsce dla każdego. Ważne jest, aby lubić to, co się robi. A profesjonalizm i dogłębna znajomość tematu są oczywiście na pierwszym miejscu.
- Jakich rad udzieliłabyś młodym dziennikarzom, zwłaszcza kobietom, które chcą rozpocząć karierę w dziennikarstwie sportowym?
- Bądź zaangażowana, poinformowana i miej pasję. Jeśli nie kochasz tego, co robisz, zmień pracę!
- Ioana, zmieńmy nieco temat naszej rozmowy. Aktywnie wspierasz bezpańskie zwierzęta i prowadzisz kampanię na rzecz ich dobrostanu. Co Cię do tego zainspirowało?
- Kocham życie we wszystkich jego formach i przejawach. Mahatma Gandhi powiedział: "Poziom cywilizacji ludzi jest określany przez sposób, w jaki traktują zwierzęta". Od tego trzeba zacząć. Nie wiem, jak jest u was w Ukrainie, ale myślę, że w Rumunii mamy następujący problem: lubimy psy tylko wtedy, gdy pomagają nam, powiedzmy, wydostać się spod gruzów po trzęsieniu ziemi lub innej katastrofie, lub gdy ci łagodni i opiekuńczy czworonożni przyjaciele działają jako nasi "terapeuci". Ale na przykład ja i moi podobnie myślący ludzie w tej branży szanujemy je zawsze i w każdej sytuacji. Zwierzęta są dla nas prawdziwym błogosławieństwem od Boga...
- Opowiedz nam o swoichzwierzakach. W jaki sposób psy i koty z ulicy stały się członkami Twojej rodziny?
- Gdybym mógł, uratowałbym wszystkie bezpańskie psy na świecie. Ale nie mogę. Więc teraz mam w domu tylko pięć psów i trzy koty. Kronzi, Norochel (amputowano mu nogę po potrąceniu przez samochód), Cora, Max i Brenkusha, Shumudika, Alba i Bobica. Czasami myślę, że oddałbym za nich życie. A gdybym miał, powiedzmy, tylko 100 euro w portfelu, najpierw kupiłbym im jedzenie. Kiedy jeden z nich nas opuszcza, czuję się zdruzgotany.
- Jakie projekty lub inicjatywy na rzecz dobrostanu zwierząt obecnie realizujesz i jak ludzie mogą się w nie zaangażować lub pomóc?
- Prowadzę przyjazny zwierzętom podcast, w którym przedstawiam zwierzę, które można adoptować; współpracuję z Dyrekcją Ochrony Zwierząt Okręgu Ilfov (przedmieścia Bukaresztu - red.) i współpracuję ze schroniskiem Hope. Niedawno byłem w mieście Tirguiu, aby zorganizować wiec po tym, jak 60 psów zostało poddanych eutanazji w ciągu jednej nocy. "Adoptowałem" Brenkusha z tego schroniska. Zachęcam ludzi do sterylizacji i czipowania swoich zwierząt. Co miesiąc przekazuję też darowizny na rzecz bezpańskich zwierząt. Robię wszystko, co w mojej mocy.
-Jesteś równieżambasadorem organizacji SOS Satele Copiilor România. Opowiedz nam o swojej współpracy z tą organizacją i dlaczego jest ona dla Ciebie ważna.
- Moja współpraca z SOS rozpoczęła się dziewięć lat temu, jestem tam wolontariuszką. Mam podopieczną, dziecko, z którym łączy nas silna, głęboka więź. Przez te dziewięć lat opiekowałam się nią, pomagałam, prowadziłam i jestem dumna z jej rozwoju. W SOS opracowałem również program społeczny: założyłem narodową drużynę piłkarską SOS, dzieci są wybierane, a najlepsze z nich dostają się do drużyny narodowej i rozgrywają mecze z rumuńskimi legendami piłki nożnej. W tym roku byli na obozie treningowym w Grecji, rozegrali mecz towarzyski, odwiedzili stadion PAOK Saloniki i spotkali się ze słynnym trenerem Razvanem Lucescu. To było imponujące.
- Co motywuje Cię do bycia tak aktywnym w życiu zawodowym i działalności charytatywnej?
- Motywują mnie dwie rzeczy. Robienie czegoś każdego dnia: pisanie, praca i zawsze robienie czegoś dobrego, charytatywnego. Pomóc komuś przejść przez ulicę, uśmiechnąć się do osoby starszej, pomóc dziecku, pomóc zwierzęciu...
To takie proste, a jednocześnie tak ważne dla innych.
- Wróćmy do piłki nożnej. Jak myślisz, jaką rolęw ukraińskim futbolu odegrał Mircea Lucescu i co on oznacza dla Rumunii?
- Oczywiście dla was, Ukraińców, Valerii Lobanovskyi jest numerem jeden i prawdopodobnie zawsze nim pozostanie. Ale Mircea Lucescu - przynajmniej pod względem liczby trofeów zdobytych przez drużyny, które prowadził - również zapisał się złotymi literami w historii ukraińskiego futbolu. Prawda?
Ile tytułów zdobył z Szachtarem, w tym ostatni w historii Puchar UEFA! Udało mu się nawet zdobyć trzy trofea w ciągu dwóch lat z Dynamem Kijów. To niewiarygodne osiągnięcie, które prawdopodobnie nie zostanie przebite przez żadnego zagranicznego trenera.
Co Lucescu oznacza dla Rumunii? To samo, co Łobanowski dla Ukrainy. Są wybitnymi synami swoich narodów.
- Wiem, że udało ci się uczestniczyć w meczu Rumunia-Ukraina na Euro 2024, który był tak rozczarowujący dla nas i triumfalny dla ciebie...
- Och, to były wielkie emocje! Tak, byłem wtedy w Monachium i atmosfera w mieście była niesamowita. Pamiętam, jak spotkaliśmy się z ogromnymi grupami ukraińskich kibiców i tradycyjnie "brataliśmy się" z nimi, choć oczywiście życzyliśmy zwycięstwa naszym reprezentacjom. Trybuny stadionu były pomalowane na żółto, bo obaj mamy żółty kolor na koszulkach. Myślę, że był to również jeden z przejawów braterstwa między Ukraińcami i Rumunami, naszego wsparcia dla naszych sąsiadów, którzy walczą z agresorem o swoją niepodległość.
-Ioana, wiem, że masz szczególny stosunek do Ukrainy i Ukraińców, ponieważ miałaś dość dramatyczny epizodwswoim życiu , kiedyznalazłaś się w zagrażającym życiu Donieckuwiosną 2014 roku . Opowiedz nam o tym.
- Byłem tam jako reporter w maju 2014 roku, zaraz po zajęciu Krymu przez Rosjan. Filmowaliśmy ukrytą kamerą w strefie konfliktu. Zauważyli to rosyjscy żołnierze, którzy byli już w Doniecku. Chwycili mnie mocno, przekręcili i... przystawili pistolet do głowy. Na szczęście nie zastrzelili mnie, a jedynie nastraszyli. Mój kolega, kamerzysta, również został aresztowany i przez kilka godzin nic o sobie nie wiedzieliśmy. Trzymano mnie w pokoju z otwartymi drzwiami. Stamtąd widziałem, jak w sąsiednim pokoju niektórzy ludzie byli dotkliwie kopani - to było straszne...
W końcu, po upewnieniu się, że jesteśmy zagranicznymi dziennikarzami, dali mi i kamerzyście jakieś papiery, wyjaśniając, że są to paszporty "niepodległej Republiki Danii" i pozwalając nam pracować na tym terenie jeszcze przez kilka dni. Udało nam się uchwycić żywe i jednocześnie przerażające ujęcia chaosu, który otaczał bunkry, drut kolczasty, zniszczone i porzucone czołgi, smutek ludzi opłakujących swoich zmarłych krewnych...
To były obrazy wojny. Nie miałem wtedy pojęcia, że osiem lat później przyjdzie mi zmierzyć się z nią ponownie - tym razem na pełną skalę po stronie rasistowskiego agresora.
- Dosłownie od pierwszych dni po rozpoczęciu tego horroru udzieliłeś schronienia nam, rodzinie ukraińskich uchodźców. Co skłoniło Pana do podjęcia tego kroku?
- Jak mógłbym nie pomóc! To straszna tragedia, która spotkała naszych ukraińskich sąsiadów. Od pierwszych dni wojny oglądałem w telewizji relacje wielu przerażonych kobiet z dziećmi przekraczających granicę z Rumunią... Nie mogłem patrzeć na ekran bez płaczu. Płaczę nawet teraz.
W tamtym czasie chciałam pojechać do Jass, aby pomóc tamtejszym uchodźcom, ale nie mogłam tego zrobić ze względu na moją pracę. Bardzo się tym martwiłem. Ale potem otrzymałem telefon od Arkadii Zaporozheanu. Wieloletni agent Mircei Lucescu dowiedział się, że moja mama Angela i ja chcemy przyjąć ukraińskich uchodźców i zaproponował mi ciebie - matkę, córkę i wnuczkę jego starego przyjaciela z Dynama Kijów. Niektórzy mogą w to nie wierzyć, ale dla Angeli i dla mnie było to małe pocieszenie w oceanie łez. Pomogłem, jak tylko mogłem. Myślę, że pozostaniemy przyjaciółmi na całe życie.
- Ioana, czego nauczyłaś się z tej sytuacji i jak to doświadczenie wpłynęło na Ciebie osobiście?
- Wiesz, co uderzyło mnie najbardziej? To, że pomimo prawdziwej tragedii, jakiej doświadczali w tym czasie Ukraińcy, widziałam ludzi przyjeżdżających do Rumunii ze swoimi zwierzętami, których nie zostawili w ciemnościach wojny.
To także przykład dla nas, Rumunów. Chciałbym zobaczyć, ilu Rumunów zrobiłoby to samo w podobnej sytuacji, nie daj Boże. Powtarzam, to jest to, co najlepiej definiuje ludzi - empatia dla zwierząt. Dziękuję za tę lekcję życia!
- Jak jeszcze możemy pomóc uchodźcom dotkniętym wojną?
- Poprzez integrację. Musimy znaleźć sposoby na włączenie ich do społeczności. Miliony Rumunów wyjechało i nadal wyjeżdża na Zachód. Zostali tam oczywiście zaakceptowani, głównie dlatego, że wykonywali pracę, której miejscowi nie chcieli wykonywać - ale to temat na inną rozmowę. Tak jak Rumuni zostali zaakceptowani, tak ci, którzy potrzebują pomocy, powinni być wspierani przez nas wszystkich. A kiedy wygracie wojnę, pojadę do Ukrainy jako turysta, żeby trochę wspomóc gospodarkę Kijowa.
-Ioana, czy twoje doświadczenia z ukraińską rodziną wpłynęły na twoją wizję lub pracę zawodową?
- Mam nadzieję, że stałam się trochę lepsza. Nie boję się zbyt często niczego, ale po wojnie w Ukrainie modlę się, aby Bóg dał mi czas na zrobienie jak największej liczby dobrych uczynków na tym świecie, aby pomóc jak największej liczbie osób, czy to zwierzętom, czy ludziom.
- Co motywuje Cię do tak aktywnej pracy zawodowej i charytatywnej?
- Motywują mnie dwie rzeczy. Robienie czegoś każdego dnia: pisanie, praca i zawsze robienie czegoś dobrego. Pomóc komuś przejść przez ulicę, uśmiechnąć się do osoby starszej, pomóc dziecku, pomóc zwierzęciu.
- Czy masz jakieś nowe projekty lub plany na przyszłość, którymi chciałbyś się podzielić?
- Jestem zaangażowany w wiele projektów. Zdradzę ci sekret: mogę być jedyną dziennikarką sportową w Rumunii, która zagłosuje na Ballon d'Or w kobiecej piłce nożnej.
- Co pomaga ci utrzymać pasję i motywację po prawie 30 latach w branży?
- Fakt, że nie straciłem swojej pasji. Nawet teraz, gdy oglądam dobry mecz piłki nożnej, mam dreszcze. Jestem pasjonatem sportu i zawsze tak będzie.
Julia Semenenko
Materiał powstał przy udziale CFI, Agence française de développement médias, w ramach projektu Hub Bucharest przy wsparciu francuskiego Ministerstwa Spraw Zagranicznych.
