Kilka dni temu kierownictwo UAF zakończyło współpracę z głównym trenerem młodzieżowej reprezentacji Ukrainy (U-17) w piłce nożnej Jurijem Morozem. W rozmowie z Sport.ua zasłużony trener Ukrainy Jurij Moroz opowiedział, czy to decyzja funkcjonariuszy była zaskakująca, podzielił się planami na przyszłość:
Юрій Мороз (фото: uaf.ua)— Kariera trenerska jest taka, że zawsze powinny być spakowane walizki… Ale do decyzji o nieprzedłużeniu ze mną kontraktu podszedłem z rozwagą, zrozumieniem. Ważne, że jestem gotowy na nowe wyzwania.
— Zaczął pan pracować w UAF w 2022 roku, ale główne wyzwanie wiązało się z ubiegłorocznym występem młodzieżowej reprezentacji Ukrainy (U-17), który niestety okazał się nieudany. Jaka jest przyczyna tego niepowodzenia?
— Prawdopodobnie te pewne zwycięstwa nad Grekami, Szwajcarami i Słowakami w eliminacjach odegrały negatywną rolę. Chłopcy gdzieś przecenili swoje umiejętności, złapali „gwiazdeczkę”, na poziomie klubowym lekceważyli przygotowania do Euro. Jest i nasza wina — sztabu trenerskiego, który nie dotarł do podopiecznych i stąd były problemy, zarówno z fizycznym, jak i psychologicznym przygotowaniem. Przynajmniej z tym doborem wykonawców Ukraińcy powinni byli przejść z grupy.
— Tyle że mówiło się, że na występ naszych piłkarzy negatywnie wpłynęła również obecność głównego trenera młodzieżowej reprezentacji Ukrainy Unai Mielgosy, który ingerował w pana pracę.
— Z nim problemów nie było. Nie dramatyzowałbym tak sytuacji. Przecież wspomniany Mielgosa był obecny także na eliminacyjnym turnieju i to nie przeszkadzało wtedy Ukraińcom pewnie wygrywać. Powtarzam, tu było zbiorowe niedociągnięcie.
— Z tych zawodników, którzy byli w zeszłym roku pod pana wodzą, kto z czasem może mocno zapukać do drzwi reprezentacji narodowej?
— Tak daleko nie warto wróżyć. Mogę tylko doprecyzować, że w tej reprezentacji liderami byli Kyryło Dihtiar, Bohdan Reduszkо, Pawło Liusyn, Artem Stepanow, ale jeszcze nie wiadomo, jak poradzą sobie z trudnym przejściem od młodzieżowego do dorosłego futbolu. Wiele będzie zależało nie tylko od nich, ale i od trenerów klubowych.
Pamiętam, ciż Witalij Mykołenko i Ilja Zabarni były mało zaangażowani w reprezentacji Ukrainy różnego wieku, jednak to nie przeszkodziło im dobrze się zaprezentować już na dorosłym poziomie. Tutaj wiele znaczy różne czynniki.
Korzystając z okazji, chcę oddać hołd tym specjalistom, którzy byli przy mnie przez ostatnie trzy lata: Serhijowi Demjancowi, Wołodymyrowi Ikonnikowowi, Ołeksandrowi Procesiukowi, Ołeksiowi Bukaczowi, Jarosławowi Ostrohuszce oraz Piotrowi Marczu. Mimo wszystko, zwycięstw było znacznie więcej niż rozczarowań.
— Co dalej?
— Na razie nie wiem, gdzie będę kontynuować karierę, czy w młodzieżowej drużynie, czy dorosłej. Swoją drogą, miałem już w przeszłości zaszczyt prowadzić elitarny „Czornomorec”. Także doświadczenie jest. Nie wykluczone, że wymagający odesscy kibice oczekiwali od nas więcej, jednak uważam, że nie zajmowałem cudzego miejsca, w końcu z tamtego składu obecnie na horyzoncie Maksym Braharu, Władysław Wanat, Krystian Biłowar, Mykoła Mychajlenko. Najważniejsze — należy pracować jakościowo nad poprawą błędów i nie spoczywać na laurach.
Andrij Pysarenko
