Jeden z byłych liderów donieckiego „Metallurga” i „Stalu” Vardan Israelyan opowiedział o pracy z legendarnymi legionistami, losach bazy klubowej i telepoolu.
Wardan Izraelczyk — Wardan Michajłowicz, co dzisiaj robisz?
- Można powiedzieć, że nie odszedłem daleko od piłki nożnej. Zasadniczo jest to szkoła piłkarska, która koncentruje się na piłce nożnej dla dzieci. Nazywa się Feniks. Istnieje już 6 różnych grup wiekowych. Na razie to wszystko nie jest tak, jak byśmy chcieli, nie tak, jak moim zdaniem szkoła powinna funkcjonować. Ale to nic, nadrobimy to.
— Oglądasz teraz Mistrzostwa Ukrainy w piłce nożnej? Jak oceniasz jego poziom?
- W miarę możliwości szukam. Jeśli chodzi o poziom, to niestety spadł. Nawet wśród naszych czołowych klubów.
— Prawdopodobnie bardziej interesujący niż niektóre mecze był epos telepool. Jaki model, Pana zdaniem, sprawdziłby się dzisiaj: emitowanie na płatnej platformie czy w otwartym dostępie, w ogólnopolskich kanałach telewizyjnych?
- W sytuacji, która rozwinęła się w kraju, prawdopodobnie nie byłoby właściwe kręcenie pay-per-view. Być może warto byłoby spróbować jakiejś opcji łączonej: transmisja na żywo jest płatna, a pokazana w nagraniu jest bezpłatna. Ten problem był od zawsze. Ale kluby nie traktowały tego poważnie w 2000 roku. Kwestia ta została po raz pierwszy podniesiona na szczeblu klubowym przez Vladimira Geninsona. Chciał zrobić jedną pulę, ale mu się to nie udało, bo część klubów chciała, aby ich mecze były transmitowane na 2+2, a część na kanałach Football TV. W rezultacie nie doszli do wspólnej opinii.
To nie jest właściwe. W kraju musi być jedna firma telewizyjna, która może transmitować mecze o mistrzostwo. To moja opinia. Niestety samo wyposażenie kanałów nie do końca odpowiada przyjemnemu oglądaniu. Na przykład oglądasz mistrzostwa Włoch. Jest piękny obraz, nawet najbardziej nieciekawe gry wyglądają ciekawie.
— Słyszałem, że w czasie, gdy kierowałeś Stalą, rozważałeś zmianę tłumacza i odejście na 2+2. Prawda?
— Nie, nie było takiej historii.
— Przybyłeś do Metallurg w 2001 roku i złapałeś pierwszy strumień zagranicznych graczy w drużynie. 5 lat temu Igor Gyuzelov opowiedział mi historię o Bernardzie Czutangu, który przyszedł do jednego z donieckich centrów handlowych i kupił dżinsy. Po zapłaceniu usiadł na podłodze i zaczął wycierać nimi kafelki. Zapytany, dlaczego to robi, odpowiedział, że postarzane dżinsy to najnowszy trend. Jakie historie z pierwszymi legionistami pamiętacie?
- W pierwszym roku mojej pracy w naszym klubie nie było bezpośrednio dużego przepływu legionistów. Zabraliśmy Gyuzelova, potem pojawił się Ristic. Ale lokalny personel całkiem nam odpowiadał. Później modne stało się zapraszanie legionistów. W większości mieliśmy dobrych legionistów.
A co do takich momentów, jak sam powiedziałeś, było ich mnóstwo. Myślę, że ten futbolowy humor jest bardzo specyficzny. To, co dzieje się w piłkarskim świecie, w zespołach, prawdopodobnie nie dzieje się w innych dziedzinach życia. Oczywiście istnieje wiele zabawnych historii, ale nie są one przeznaczone do ogólnego oglądania.
— Jak mówi przysłowie: „jest wiele do zapamiętania, ale nie ma nic do opowiedzenia”.
— Tak, to na pewno.
— A jaka była pensja legionistów w tamtych latach? Na jakich warunkach zgodzili się jechać do Doniecka?
- Na początku, teraz to nawet brzmi śmiesznie, mieliśmy pensję w wysokości 1500 dolarów. W tym czasie, podobnie jak w Szachtarze, karta wynagrodzeń zaczynała się od 10 tys. Oczywiście, kiedy budujesz klub i chcesz osiągnąć jakieś wyniki, musisz starać się patrzeć na liderów. Nigdy nie dążyliśmy do tego, aby wyrównać płace według Szachtara czy Dynama. Ale zapłaciliśmy więcej niż inne kluby.
Potem pojawiły się inne kluby, które miały lepsze możliwości zarobkowe. Ale nasz budżet zawsze był mniejszy niż mówili i niż miały wiodące kluby.
— W różnych okresach w Metallurg grali tak znani w ówczesnej Europie piłkarze jak Andres Mendoza, Jordi Cruyff, a nawet legendarny Brazylijczyk Ailton. Jak udało ci się zwabić ich do Metallurgu?
- Okres, o którym mówisz, był czasem rozkwitu Selyuk. W zasadzie wszyscy legioniści przez nią przeszli. Mendoza był naprawdę świetnym zawodnikiem, ale grał, kiedy chciał. Gdyby był w innym okresie w klubie, biorąc pod uwagę jego piłkarskie możliwości, zachowanie i stosunek do wszystkiego, nie zostałby długo w drużynie.
Jeśli chodzi o Cruyffa, to bardzo inteligentna i miła osoba oraz dobry piłkarz. Nawet gdy epopeja Selyuka się skończyła, chcieliśmy przedłużyć z nim kontrakt. Miał dobre cechy, ale nie udało nam się osiągnąć sukcesu w negocjacjach - ktoś bardzo nie chciał, żeby został w klubie.
Ailton bardzo nam pomógł w momencie, gdy wszyscy legioniści odeszli, trenerem był Jaszczenko, a ja wróciłem do klubu. Ranking klubu nieco spadł, a Ailton był bardzo silnym zawodnikiem. Pamiętam, kiedy graliśmy przeciwko Werderowi Brema, stwarzał nam ogromne problemy. Zrozumiałem, że po jego przybyciu nie należy oczekiwać, że będzie grał w takiej formie, jak za czasów Werderu Brema. Ale sam fakt, że Ailton przyszedł do Metallurg już ucieszył fanów. Niestety nie bardzo się pokazał, więc długo nie zabawił. On sam doskonale rozumiał, że jego kariera już się kończy, więc tak naprawdę nie błyszczał.
— Przypomniałeś sobie mecze z Werderem Brema i w mojej pamięci pojawił się ten fatalny wynik 0:8... Jak spałeś po tej porażce?
- Jeśli spałeś... Ja zasnąłem gdzieś po trzech nocach. Nie da się opisać tych uczuć. Było mi tak wstyd, że nawet nie chciało mi się stamtąd wracać. I trzeba było latać z zarządem, z drużyną, z fanami. To był czarny dzień dla mnie i dla klubu. Chociaż wielu było w porządku. Jak to mówią: piłkarze mają tragedię tylko na jedną noc. Potem wszystko idzie w niepamięć.
— W 2005 roku po raz pierwszy przyszedłem do piłki nożnej, na stadion Szachtara. To był mecz Metallurga — "Górnik". Wydaje się, że nominalnie jest u siebie, ale w rzeczywistości jest gorzej dla Metallurga niż jakakolwiek drużyna gości. Dlaczego klub nie mógł narzucić Szachtarowi rywalizacji w walce o kibica?
- Tutaj musisz zajrzeć do historii. Szachtar był jedyną drużyną w Doniecku, która grała na najwyższym poziomie. Po wielu latach pojawia się nowy zespół - Metallurg. Ludzie nie są jeszcze do tego przyzwyczajeni, nie rozumieją, co to jest. Jeśli prostemu mieszkańcowi Doniecka powie się wtedy, że może chodzić na piłkę nożną, wybierze mecz Szachtara, a nie Metalurga.
Ale im lepiej zespół zaczął grać, tym więcej mieliśmy fanów. Na początku mieliśmy mały stadion - 2500 kibiców. Potem udało nam się ją powiększyć do 5000. Chyba Ameryki nie zdradzę, jeśli powiem, że niektóre kluby praktykowały prosty sposób zapełniania trybun: woziły kibiców autobusami. Nasze kierownictwo było temu kategorycznie przeciwne. Mieliśmy okazję sprowadzić po 5-10 autobusów z każdej fabryki, tak dla zobrazowania. Ale to nie jest droga rozwoju. Więc ludzie nie kibicują klubowi. Przychodzili, byli obecni przez 15-20 minut i zajęli się swoimi sprawami.
Ale kiedy zaczęliśmy grać na stadionie Szachtara, ponieważ na naszym stadionie nie można było rozgrywać meczów Pucharu UEFA, przyszło bardzo dużo kibiców. Około 12 tys. Ten proces był bardzo trudny, ale interesujący.
— Metalurg chciał wybudować stadion w Makiejewce. Był piękny projekt za 20 tys., ale budowa została zamrożona i nigdy nie powstała. Czemu?
— Nie podam konkretnego powodu, po prostu nie wiem. Ale ten projekt nie został zamknięty, nadal chcieli go ukończyć. Jak wiecie, tam mieliśmy akademię Metalurga, były pola, szkoła dla dzieci, mieszkanie. Poszliśmy tą drogą, ale potem ten projekt nagle się zatrzymał. Szkoda, bo sam byłem obecny przy projektowaniu tego stadionu przez niemiecką firmę. Tam wszystko powinno być idealne: 22-tysięczny to całkiem niezły stadion na mistrzostwa Ukrainy.
— To znaczy, czy był plan przetransportowania Metalurga z Doniecka do Makiejewki?
- Tak, stadion powstał w Makiejewce, bo tam było miejsce, na starym stadionie. Rozważano również inne opcje, w szczególności Alczewsk. Dlaczego się nie udało, skoro Alczewsk to Stal. Ludzie są przyzwyczajeni do chodzenia do Stali przez całe życie. Zanim Metallurg stałby się własnym, nawet jeśli właściciele są ci sami, upłynęłoby dużo czasu. Ale fani nadal kochają Stal. Dla nich to jak Szachtar w Doniecku. Dlatego Ałczewsk odpadł natychmiast. A rozważano Makijewkę, miał być duży kompleks.
— Ale Metallurg miał ultranowoczesną bazę, która bardzo podobała się wszystkim gościom. Jak to zbudowano? Ile ona kosztowała?
„Baza była naprawdę świetna. Zbudowano go bardzo szybko. Ile to kosztowało, nie mogę powiedzieć, ale myślę, że około 10 milionów, może więcej. Ona jest bardzo dobra. Byłem w wielu bazach nawet topowych klubów, ale w tamtym czasie nigdzie takiego miejsca nie widziałem. Strefa komfortu jest tam bardzo mała, było gdzie spać, było gdzie trenować. I mieliśmy bardzo fajną bazę.
Recenzje były bardzo dobre, wielu przyszło tylko popatrzeć. Nawiasem mówiąc, to była nasza tajna broń. Kiedy bardzo chcieliśmy zwabić piłkarza, ale agenci mi to uniemożliwili, zostałem, żeby porozmawiać z agentem, a piłkarz został wysłany do bazy, bo wiedzieliśmy, że się w niej zakocha. W końcu przekonaliśmy gracza.
— Nie wiesz co się teraz dzieje z bazą? W jakim ona jest stanie?
- Wiem, że jak zaczęła się wojna w 2014 roku, to jakaś grupa tam weszła. Powiedzieli, że niczego nie dotykali, mówią, przychodzą, myją się i wychodzą. Potem dowiedziałem się, że skradziono stamtąd sporo sprzętu. Ale przez 2-3 lata pola były monitorowane, wszystko to było podlewane. Nadzorowałem tę część w klubie. Ale pomimo tego, że klubu już nie było, przez jakiś czas utrzymywano boiska w dobrym stanie.
Skąd mam to wiedzieć? Denis, funkcjonariusz Zarii, przejeżdżał kiedyś obok i oglądał stan pól. Były na najwyższym poziomie. Szczerze mówiąc, mówienie o tym boli nawet dzisiaj.
— Dmitry Selyuk: produktywny menedżer czy wewnętrzny konkurent? Czy bardziej pomógł Metallurgowi, czy przeszkodził?
- Na pewno nie jest konkurentem. Nie pod względem bycia silniejszym lub lepszym w czymś. Po prostu sam klub nic dla niego nie znaczy. Nie nazwałbym go menadżerem. Jest dobrym agentem, który może popchnąć swoich mało znanych graczy w dowolne miejsce. Jakoś mu się to udaje. Umiał przekonać zarząd do brania niepotrzebnych piłkarzy.
Kiedy otrzymał oficjalne stanowisko w Metallurgu, ja nie pracowałem w klubie. Mieliśmy z nim ciągłe konflikty w wielu kwestiach. Sprowadził piłkarzy, którzy nie mieli prawa przebywać w klubie piłkarskim. Byli też oczywiście dobrzy legioniści, ale jeśli masz możliwość pozyskania 100 zawodników przez klub, to 2-3 z nich będzie prawdopodobnie na dobrym poziomie.
Zapytacie o Yaya Toure, to jedyny zawodnik, który był naprawdę topowy. Już po pierwszym treningu było widać, że to świetny zawodnik. Było jasne, że był to dla niego punkt tranzytowy, ponieważ był jeszcze młodym zawodnikiem. Jest mało prawdopodobne, aby chciał pozostać na Ukrainie przez długi czas. W rezultacie grał przez krótki czas i odszedł.
Selyuk ma swój własny program. Jego rozwój klubu nigdy nie był zainteresowany. Przy okazji mogę opowiedzieć zabawną historię.
— Powiedz mi.
- Jakoś przysłał nam dwóch piłkarzy. Musieliśmy ich odbierać, kiedy lecieliśmy do Austrii na obozy szkoleniowe. Z tymi zawodnikami mieliśmy się spotkać na lotnisku. Ogólnie rzecz biorąc, administrator i szef zespołu biegali po lotnisku, szukając tych facetów.
W końcu znaleźliśmy. Przyszło dwóch, tak mizernych. Zabraliśmy ich, ćwiczyli, a nawet zadeklarowaliśmy. Chociaż myślałem, że w najlepszym razie mogą grać w kadrze U-17. W ogóle przyjechali, zaczęli na nich grać. Jeden wykonał kilka przyspieszeń, upadł na krawężnik i ledwo został wypompowany. W rezultacie przekonałem wszystkich, że tacy zawodnicy nie powinni być w drużynie. Ponieważ wpływa to zarówno na atmosferę w drużynie, jak i na samych zawodnikach.
Postanowiliśmy odesłać je z powrotem. Szef zespołu, Sorokin, osobiście zgłosił się na ochotnika, aby zabrać ich na lotnisko. Powiedziałem mu: „Dopilnuj, żeby wsiedli do tego samolotu i odlecieli”. Przyjeżdża w szoku. Pytam: „Co się stało?” Mówi: „Michajłowicz, przyprowadziłem ich na sam podest, tylko mnie nie wpuścili do pułapki. Myślałem, że wszystko jest w porządku, a oni już odlecieli. Podczas gdy rozmawiałem z przyjaciółmi, podczas gdy wróciłem do samochodu, usiadłem, pojechałem z powrotem… Spojrzałem, a przez pole biegło dwóch naszych chłopaków, którzy mieli odlecieć. Dogonili, złapali i zaczęli błagać: „Nie odsyłajcie nas, zrobimy, co każesz. W razie potrzeby wyczyść również buty”. To taka zabawna historia.
— Czy uważasz, że agenci szkodzą piłce nożnej, czy jest z nich coś dobrego?
- Agenci szkodzą piłce nożnej, choć naprawdę są wśród nich ludzie, którzy myślą o piłkarzu. Kiedy Mkhitaryan przeniósł się kiedyś do Szachtara, byłem dyrektorem sportowym Metallurga i występowałem jako agent w tej sprawie. Kiedy podpisaliśmy kontrakt, nie podobały mi się pewne punkty. Powiedziałem, że należy je albo zmienić, albo całkowicie usunąć. A Palkin powiedział mi: „Jesteś gorszy niż agent. Łatwiej mi negocjować z nimi niż z tobą. Mówię: „Tak, gorzej. Ale tylko oni będą chcieli za to od ciebie kilka milionów więcej. Zgodził się.
Do negocjacji potrzebni są agenci zamiast piłkarza. Piłkarz w zasadzie nie powinien tego robić. Powiedziałem wtedy Mkhitaryanowi: „Nie musisz szukać agenta. Nadejdzie czas, kiedy sami agenci będą cię szukać”. Ponadto jego siostra pracowała w dziale prawnym UEFA. Najważniejsze, że umowa jest napisana poprawnie, aby później nie było żadnych skarg na piłkarza.
I wielu agentów wtrącało się, bo nie interesowali się losem piłkarza, czy zostanie w klubie, czy nie. Aby w czysty sposób uzyskać pieniądze z agencji - i na tym ich zainteresowanie się skończyło. Ale odbiór z bazą odegrał swoją rolę. Chociaż osobiście agenci częściej mi przeszkadzali niż pomagali.
— Jakie są różnice w funkcjonalności dyrektora generalnego i wiceprezesa klubu na przykładzie Metalurga Donieck?
- Na początku klub miał wiceprezesów, potem zastąpili ich stanowiska takie jak dyrektor generalny, dyrektor sportowy i tak dalej. Jaka jest różnica? Nie wiem jak to jest w innych klubach, ale w tym samym Szachtarze nie ma jako takiego dyrektora sportowego. Palkin robi tam wszystko. Teraz pojawił się również Srna, ale jego stanowisko jest jakoś dziwnie nazywane: „dyrektorem piłki nożnej”.
Mieliśmy wewnętrzne porozumienie, że dyrektor generalny zajmuje się czysto klubowymi sprawami codziennymi: bazą, boiskami, częścią finansową. A dyrektor sportowy zamyka wszystkie pytania dotyczące komponentu sportowego. W skrócie, jedyna różnica polega na tym.
Chociaż czasami musiałem zrobić wszystko, ale to normalne.
— Prowadziłeś klub piłkarski „Stal” (Kamenskoje). Ale to nie trwało długo. Czemu?
— Początkowo, kiedy zaproponowano mi pracę w Stali, odmówiłem. To było wtedy, gdy Metallurg już przestał istnieć. Stal miała swoich liderów, a ja nie chciałem w to wchodzić. Ale po pewnym czasie zaproponowano mi stanowisko prezesa klubu. I zapytałem inwestorów: „Po co wam klub?” Odpowiedzieli mi: „Chcemy zrobić fajny klub, żeby się rozwijał i wyglądał jak Metalurg Donieck.
I na początku wszystko było w porządku, ale potem fabryka DMKD nagle przestała finansować. Musiałem szukać pieniędzy, coś zainwestować. Wytrzymaliśmy więc prawie cały sezon. Obiecałem Prezesowi Federacji, że nie wycofamy się w trakcie mistrzostw, tylko zagramy je do końca. A przy tych wszystkich problemach nawet nie wystartowaliśmy. Ale to też jest dla mnie drażliwy temat.
— Stal miała dwóch łysych holenderskich trenerów, którzy są do siebie bardzo podobni: Eric van der Meer i Jacob Gall. W Metalurgu Donieck miał pan też okres holenderskich specjalistów: Willema Fresha i Tona Kaanena. Jak ci ludzie znaleźli się na Ukrainie? Jaki holenderski plan zadziałał?
- Fresh i Kaanen pracowali w Metallurg w tym samym czasie, co Selyuk, nie mogę powiedzieć, jak dostali się do klubu. Ale jeśli chodzi o Erica, to jedna osoba przyjechała do Metalurgu i przywiozła 3-4 trenerów do szkoły młodzieżowej. Ale miał jakieś konflikty z kierownictwem, więc nie został długo. Ale Eric został na Ukrainie, pracował w naszej akademii i pracował bardzo dobrze.
A potem, kiedy pojawił się Steel, zaproponowałem mu poprowadzenie zespołu. Znał mistrzostwa Ukrainy, podobał mi się sposób, w jaki pracował w akademii. I już sprowadził swojego pomocnika, Jakuba Gallusa. To już jest moja część „holenderskiego schematu”. A kiedy Eric odszedł, Jacob poprowadził zespół.
— Metallurg miał w drużynie dobrą ormiańską diasporę. Największym sukcesem wśród nich był Henrikh Mkhitaryan, ale byli też inni ciekawi legioniści: Gevorg Ghazaryan, Marcos Piselli i inni. Jak przebiegał ten proces selekcji?
- Tak, był też Ara Hakobyan, najlepszy strzelec Stali swego czasu. Miałem okazję śledzić ormiańskich piłkarzy, tym bardziej, że prezesem klubu piłkarskiego Banants, w którym kiedyś grałem, był mój brat. A także, razem z Metallurgiem, Oleg Artuszewicz Mkrtchyan nadzorował także armeńską piłkę nożną. A piłkarze, którzy do nas przyjechali, to piłkarze reprezentacji Armenii. Byli wśród nich tacy zawodnicy, którzy bardzo szybko zaadaptowali się do ukraińskiego futbolu, ale byli też tacy, którzy nie byli źli pod względem cech, ale z jakiegoś powodu nie pasowali do klubu. Było wielu dobrych graczy, a Piselli był dobrym brazylijskim Ormianinem.
Tak jak Selyuk lubi chwalić się Yaya Toure, tak ja mogę chwalić się Mkhitaryanem. To wspaniały człowiek i piłkarz, wzór do naśladowania dla dzisiejszej młodzieży.
— Powszechnie wiadomo, że Mkhitaryan mieszkał w bazie podczas gry w Szachtara i nie wynajmował mieszkania w mieście. Czy w Metallurgu też tak było?
— Mieszkał w bazie. Zarówno tutaj, jak iw Szachtarze. Nawet czasami go za to skarciłem: nie można cały czas siedzieć w czterech ścianach. Zaproponowałem, żeby wyszedł na miasto, napił się gdzieś kawy, pospacerował uliczkami. Ale on ciągle trenował! W każdej chwili przychodzisz do bazy, a on cały czas jest przy piłce, wykonując jakieś ćwiczenia. Postawił sobie cel i go osiągnął.
— Z jakimi prośbami najczęściej kierowali się do Ciebie legioniści?
- Legioniści zaadresowani w sprawach wewnętrznych. Nie mogliśmy ich zmusić do nauki języka. Po pierwsze, było im ciężko. Mieliśmy więc tłumacza, który pomagał im w codziennych sprawach. Dzwonili do niego w każdej chwili, pomagał im. Ale wtedy w Doniecku wszyscy przyzwyczaili się do cudzoziemców, nie było różnicy, czy to legionista górniczy, czy hutniczy. Wszyscy ludzie starali się pomóc.
— Czy planujesz wrócić do ścisłego kierownictwa ukraińskiego futbolu w dającej się przewidzieć przyszłości?
- To pragnienie jest zawsze obecne. Zarówno pragnienie, jak i możliwość. Chętnie podejmę się pracy w klubie. Ale chcę, żeby to był outlet, a nie tylko miejsce, w którym przyszedłem o 9, wyszedłem o 18 i tyle. Więc nie chcesz.
Daniil Vereitin
