Były obrońca Dynama Kijów, Ołeh Kuzniecow, zdradził, czego spodziewa się po rewanżowym meczu swojej byłej drużyny ze szkockim zespołem Rangers w 3. rundzie kwalifikacyjnej Ligi Mistrzów, który odbędzie się dziś w Glasgow i przypomniał swoje występy dla Biało-Niebieskich.
Oleg Kuzniecow- Oleg Volodymyrovych, czego spodziewasz się po rewanżu Dynamo - Rangers?
- Przed pierwszym meczem powiedziałem, że Dynamo pokona Rangersów. I tak się stało, po prostu nie udało nam się utrzymać wyniku, który odpowiadałby Dynamo. Teraz obie drużyny mają 50/50 szans na awans.
Klasa piłkarzy Dynama, indywidualnie i zespołowo, jest znacznie wyższa niż Rangersów. W meczach z Partizanem widzieliśmy, jak dobrze Dynamo utrzymuje się przy piłce i wyprowadza kontrataki. W występie Rangersów w Glasgow na pewno nie zobaczymy niczego nadprzyrodzonego. Nie będą w stanie zaskoczyć Dynama.
- Grałeś kiedyś na Hampden Park, wiesz na co czeka tam obecne pokolenie piłkarzy z Kijowa. Czy Dynamo będzie w stanie psychicznie wytrzymać presję tego stadionu?
- Zespół ma doświadczonych zawodników, więc czynnik szkockich kibiców nie wpłynie zbytnio na drużynę.
- Który zawodnik podobał Ci się najbardziej w pierwszym meczu? Na kogo powinniśmy liczyć w Glasgow?
- Chciałbym wspomnieć o środku pola. Shaparenko, Buyalsky, Pikhalonok wyglądali dobrze. Tak samo Yarmolenko. Widzieliśmy jak Bragaru i Voloshin dodali świeżości. Kto wygrywa w środku boiska, wygrywa mecz.
- W pierwszym meczu Rangersi próbowali grać swój futbol, ale wpadli w szopy, co pozwoliło im uciec. Czy Szkoci poradzą sobie na własnym boisku?
- Myślę, że to będzie wyrównany mecz. "Rangersi są teraz bardzo surowi. W zasadzie drużyna dopiero wchodzi w sezon, rozegrała dopiero dwie kolejki w lidze (Dynamo rozegrało tylko jeden mecz - red.). Każda drużyna będzie próbowała złapać przeciwnika na błędzie.
- Czy otrzymałeś telefon od przedstawicieli Rangersów z zaproszeniem na mecz?
- Przez ostatnie 20-25 lat nie miałem żadnego kontaktu z Rangersami. Wiem, że Oleksiy Oleksandrovych Mykhailychenko zamierza wziąć udział w meczu, ponieważ jest z rodziną w Londynie i łatwiej jest mu dostać się do Glasgow. Jeśli zostanę zaproszony, wezmę udział w meczu.
"W Dynamie oglądaliśmy kasety z meczami rywali. "W Rangersach w ogóle nie zajmowaliśmy się teorią".
- Porozmawiajmy o twoich przygodach w Szkocji. Zostałeś zawodnikiem Rangers w 1990 roku. Żelazna kurtyna upadła, nie tylko politycznie, ale także dla graczy twojego pokolenia była to szansa na zdobycie sławy w Europie.
- Zgadza się, ale historia zaczęła się dwa lata wcześniej, kiedy Dynamo zostało wyeliminowane przez Rangers w Pucharze Europy Mistrzów Krajowych. Na Euro 88 przyjechali już mnie oglądać. Inicjatywa wyszła od legendarnego Graeme'a Sounessa. Przez długi czas Rangersi mnie prowadzili.
Zaskoczyło mnie, że pozwolono mi odejść wcześniej, niż zasłużyli na to moi starsi koledzy z drużyny. Kiedy tam dotarłem, była tam szalona drużyna. Grały 4 angielskie drużyny, 5-6 osób reprezentowało Szkocję. Wszędzie, gdzie spojrzałeś, były gwiazdy. "Rangersi byli o głowę i ramiona wyżej od reszty.
- Jak przejawiała się dominacja Rangersów na przełomie lat 80-tych i 90-tych?
- 44 mecze w mistrzostwach, a do Nowego Roku różnica była taka, że trudno było dosięgnąć Rangersów. W tym czasie Celtic był gorszy, rozgrywki były do przejścia.
- Czy miałeś jakieś inne oferty w ręku?
- Tak się złożyło, że po Mistrzostwach Europy wszyscy zaczęli powoli odchodzić. Decydująca była rozmowa z Łobanowskim, który powiedział mi: "Rangersi są tobą zainteresowani. Dodatkowo, dla Dynama [opłata transferowa] będzie dobrą pomocą i nie będziesz tego żałował". I Valerii Vasylovych miał rację.
- "Jak przebiegały negocjacje z Rangers z udziałem Sovintersport?
- W tym czasie miałem już podpisany pięcioletni kontrakt. Jeśli chodzi o warunki, to było coś szalonego. Wiem na pewno, że Dynamo dostało pieniądze, abym dołączył do klubu i zaoferowano mi dobre warunki. Później dowiedziałem się od Zavarova i Baltachy, że przekazali Sovintersport pieniądze ze swoich miesięcznych pensji. Na szczęście mnie to nie dotknęło.
- Czy włożyli ci szprychy w koła?
- Nie było żadnych przeszkód. W tamtym czasie Dynamo mogło sprzedać wszystkich zawodników tej drużyny i zarobić dużo pieniędzy, ale Łobanowski chciał, aby ten proces przebiegał stopniowo. Najpierw odeszli Zavarov i Baltacha, potem Mykhailychenko, następnie ja, Protasov i Lytovchenko. Szkoda, że Bezsonov i Demyanenko nie mogli dostać pracy w czołowych drużynach, ponieważ byli już po trzydziestce i zasługiwali na to w swojej klasie. Lobanovskyi nie mógł zwolnić wszystkich 14 zawodników w składzie, w przeciwnym razie Dynamo mogłoby się poślizgnąć, więc zwolnili jednego lub dwóch na raz.
- Co zaskoczyło cię w Szkocji, jeśli chodzi o piłkę nożną?
- W Rangers nie mieliśmy żadnych studiów teoretycznych, podczas gdy w Dynamie oglądaliśmy taśmy z meczami rywali. W Szkocji tego się nie praktykowało. Nie było żadnej bazy. Trenowaliśmy na Ibrox. Podczas treningów graliśmy dir-dir, nie było środków regeneracyjnych.
Przybyłem w czasie, gdy dozwolone były tylko dwie zmiany. Można było zgłosić 13 osób - jednego bramkarza i dwóch zmienników. A w drużynie było 25 osób! Nie było więc miejsca na błędy, jeśli chciałeś rywalizować o miejsce w pierwszej drużynie Rangersów. Jeśli popełniłeś błąd, mogłeś siedzieć na ławce przez cały sezon. Dzięki nastawieniu i chęci, zawodnicy nie chcieli stracić okazji do gry i otrzymywania za to wynagrodzenia.
- Czy Rangersi płacili premie zawodnikom, którzy wchodzili od pierwszej minuty?
- Nie. Przed każdym sezonem prezes, menadżer, kapitan lub starzy wyjadacze drużyny uzgadniali między sobą na brzegu, że za każde zwycięstwo wypłacana jest określona kwota. Nie było żadnych szalonych premii.
- Jak radziłeś sobie z barierą językową?
- Największym problemem była komunikacja z lokalnymi graczami. Nawet Anglikom ciężko było ich zrozumieć ze względu na ich ciężki akcent. Miałem szczęście, że drużyna miała australijskiego fizjoterapeutę, który wyjaśniał wszystko prostymi, normalnymi zdaniami. Klub zapewnił tłumacza i zawsze mogłem się do niego zwrócić.
- Czy trudno było nauczyć się języka? Obecnie istnieją czaty, portale społecznościowe, kursy online. W twoich czasach były to tylko słowniki, kasety z lekcjami korespondencyjnymi i komunikacja na żywo...
- Miałam bazę z czasów szkolnych, która pomogła mi na początkowym etapie. Były też kursy audio Ilony Davidovej, których słuchałam w drodze na szkolenie. Dotarcie na miejsce zajęło godzinę. Dobrze dogadywaliśmy się z sąsiadami. Moja córka (znana aktorka Katya Kuznetsova - red.) była zanurzona w środowisku od trzeciego roku życia i bardzo dobrze nauczyła się angielskiego. Rok później, w przedszkolu, nie zdawaliśmy sobie sprawy, że mówi ze szkockim akcentem, jak miejscowa.
"Dwóch Ukraińców rozszarpało Celtic w '94"
- Szkoccy fani są absolutnie niesamowici. Jaką historię lojalności fanów pamiętasz z czasów pracy w Rangers?
- Może to brzmieć jak bajka, ale to była prawda. Graliśmy derby Old Firm przeciwko Celtikowi. Wygraliśmy 4-2. Mykhailychenko strzelił dwa gole, a ja zdobyłem swoją jedyną bramkę dla Rangersów. Dwóch Ukraińców rozniosło Celtic na strzępy (uśmiech).
Po meczu gazeta napisała, że właściciel indyjskiej restauracji, któremu dzień wcześniej urodził się syn, obiecał nadać imię dziecku, które zdobyło czwartą bramkę Celticu przy świadkach. Wydawało się, że to dobra historia.
Ale kilka lat temu przysłano mi zdjęcie tego szkockiego Olega. Ma teraz 30 lat. To prawdziwy facet, którego nazwisko zostało zdefiniowane przez futbol.
- W Rangers, oprócz Sounessa, udało ci się pracować z Walterem Smithem. Czy kontrast był silny po Lobanovsky'm?
- Lobanovsky powiedział nam, jak grać przeciwko przeciwnikowi na pół godziny przed meczem. W Glasgow trzeba było przyjechać na stadion o 12, żeby zjeść lunch, a skład był już ustawiony, przemowa motywacyjna przed rozgrzewką i gotowe. Po meczu najlepszy zawodnik spotykał się w loży ze sponsorami. Wręczali mu kufel piwa, zapraszali do zdjęcia i na lampkę szampana. To był obowiązkowy program.
- Często spotykałeś się z drużyną poza boiskiem?
- Spotykaliśmy się, gdy ktoś miał urodziny lub urodziło mu się dziecko. Nikt nie palił i nie pił alkoholu. Tylko piwo. Ludzie wiedzieli, że jeśli sobie pobłażasz, możesz nie wyjść na następny mecz.
- W Rangers odniosłeś pierwszą poważną kontuzję. Jeśli się nie mylę, był to mecz przeciwko St Johnstone, kiedy skrzyżowałeś ścieżki z Baltachą w Szkocji.
- Zerwałem ACL i wypadłem na 8 miesięcy. W Dynamie unikałem poważnych kontuzji, więc był to dla mnie trudny okres. Później zdałem sobie sprawę, że muszę dojść do siebie w inny sposób, dać sobie czas i nie forsować się. A kiedy wróciłem, kolano często mnie zawodziło.
Dla obrońcy ważne jest, aby być ostrym, walczyć, a po takiej kontuzji potrzebowałem dużo czasu, aby dojść do siebie psychicznie. Boisz się nawet podświadomie, idąc do walki, że to może się powtórzyć.
- Miałeś operację w Stanach Zjednoczonych. W Europie medycyna sportowa nie była wtedy jeszcze tak zaawansowana?
- W Europie kontuzja więzadła krzyżowego kolana zakończyła karierę. Poleciałem do Los Angeles. W tamtym czasie wielu graczy NBA cierpiało z powodu tej kontuzji. Ogólnie rzecz biorąc, gdyby nie kontuzja, być może przekwalifikowałbym się do gry na linii.
- Być może nie znalazłbyś Laudrupa i Gascoigne'a, a Gaitley i McCoist nie poprosili cię o przyniesienie bekonu lub czerwonego kawioru?
- To byli prywatni faceci. Nie łączyła ich z nikim przyjaźń, która skłaniałaby rodziny do odwiedzin.
- W pełni doświadczyłeś atmosfery Old Firm Derby. Z czym kojarzy ci się rywalizacja pomiędzy Celtikiem a Rangersami?
- Niemal na pierwszy mecz dla Rangers moja żona przyszła ubrana na zielono i wytłumaczono jej, że nie powinna pojawiać się na Ickbrooks w barwach Celticu. Są obszary w Glasgow, gdzie fani jednej z drużyn nie mają wstępu. Mieliśmy jednak sąsiadów, którzy wspierali Celtic i dobrze się dogadywaliśmy. Dla każdego kibica najważniejszy jest mecz o 15:00, spotkania z przyjaciółmi, krzyki, wrzaski, picie przed i po meczu, a w niedzielę nabożeństwo w kościele.
- Byłeś świadkiem, jak Smith i jego asystent przynieśli piłkarzom 6 butelek szampana na trening po świętach?
- To było po świętach. To oczywiste, że po tym, jak cała drużyna spędziła czas z rodzinami, nie jesteś świeży następnego dnia (uśmiech). Przed rozpoczęciem treningów powiedziano nam, że złamaliśmy reżim i będziemy dużo biegać. Pomyślałem sobie: "Chyba pobiegniemy test Coopera". Przeszliśmy pierwsze okrążenie w oszołomieniu. Nagle główny trener i asystent przynieśli wiadro szampana i nalewali szampana do kieliszka za każde okrążenie. Zrobiliśmy tak 8 okrążeń (uśmiech).
- Wspomniałeś, że podpisałeś kontrakt z Rangers na 5 lat, ale odszedłeś rok wcześniej.
- Smith dał jasno do zrozumienia, że nie liczyli na mnie, kiedy moje kontuzje stały się częstsze i byli gotowi mnie wypożyczyć. Andrii Bal pomógł mi przenieść się do Maccabi Haifa. Drużyna chciała wziąć udział w Lidze Mistrzów. Tak się złożyło, że ostatni rok mojego kontraktu w Rangers spędziłem w Maccabi.
Oleksandr Karpenko
